Kippenvel-moment van de dag

Sommige beelden blijven je achtervolgen. Jaren geleden zag ik toevallig dit zelfportret van Francesca Woodman. Ze was toen amper 13, ik moet een jaartje ouder geweest zijn, maar op een of andere manier kon ik me als ongelukkige tiener perfect in dit beeld verplaatsen: de vormeloze trui, de dikke broek, het haar in het gezicht. [...]

Sommige beelden blijven je achtervolgen. Jaren geleden zag ik toevallig dit zelfportret van Francesca Woodman. Ze was toen amper 13, ik moet een jaartje ouder geweest zijn, maar op een of andere manier kon ik me als ongelukkige tiener perfect in dit beeld verplaatsen: de vormeloze trui, de dikke broek, het haar in het gezicht. Dit was ik. Het was de eerste en laatste foto die ik zou zien van Francesca Woodman, en ik was haar naam ook helemaal vergeten. Tot dit weekend in Milaan dus. Een zeldzame tentoonstelling van haar werk, alles even bevreemdend, verstorend en licht pijnlijk. Ik ontdekte dat Francesca op haar 22ste zelfmoord pleegde, door van het dak van haar New Yorkse loft te springen, in 1981. Misschien kan je niet zo onzichtbaar zijn, zo breekbaar en zo kameleon-achtig zijn en ook nog gelukkig worden. Welke grote en kleine angsten er ook uit haar foto's spreken, ze kon ze met haar creativiteit niet het zwijgen opleggen. De tentoonstelling van deze Alice in Wonderland loopt nog tot 24 oktober in het Palazzo della Ragione, Piazza Dei Mercanti 1 in Milaan. www.mostrawoodman.it Niet meteen het vrolijkste filmpje, maar voor een overzicht van Woodmans werk: