Wouter en Catherines affaire berustte enkel op lust: “Als levenspartners zouden we niets voor elkaar betekenen”

Feeling Redactie

01 dec 2022

Liefde. Zes letters die een wereld omvatten: een van respect, verlangen, vriendschap en verbondenheid. We streven ernaar, maar soms blijkt pure lust de pijler waarop een relatie steunt. Wouter vertelt zijn verhaal.

Aantrekkelijke huisgenote

Wouter: “Ik leerde Catherine kennen op café toen ik nog studeerde. Zij zat aan de bar met een vriendin, ik kwam binnen met een vriend. Ze bleken elkaar te kennen, en zo raakten we in gesprek. Het klikte heel snel tussen ons, en er hing meteen ook een prikkeling in de lucht. Ik heb een zwak voor kleine, fijne Françaises, en zij lijkt wat op Amélie Poulain. Zwarte bob, sprekende, donkerbruine ogen. En van die zachte zoenlippen. Ik was meteen verkocht. Ze vertelde me dat ze een huisgenoot zocht. Ik aarzelde, omdat samenwonen met een vrouw me niet zo evident leek. En al zeker niet met deze vrouw, die me seksueel meteen aansprak. Maar goed, ik stemde in en ging de dag daarna het huis bekijken.

Niet lang daarna woonden we ‘samen’. Al mag je dat niet verkeerd begrijpen, want zij had een vriend met wie ze al enige tijd samen was. Ze zou er ook mee trouwen, vertrouwde ze me op een avond toe aan de keukentafel. Het was haar menens: hij was de man met wie ze verder wilde. En daar zat ik dan, met mijn opgehoopte verlangens. Ik kon alleen maar toezien hoe Walter af en aanliep in het huis, luisteren naar hun gekonkelfoes op de verdieping boven me. Maar ik liet niets blijken. Ik was ‘gewoon’ de huisgenoot. We hadden een louter zakelijke afspraak. En zij had duidelijk een schone, gebeitelde toekomst voor de boeg.

Tot we op een avond samen in de zetel voor tv belandden. We keken naar The Unbearable Lightness of Being, ik weet het nog goed. Ze straalde nog meer dan normaal, en ontkurkte een fles rode wijn. Toen de film afgelopen was, ontpopte zich een geanimeerd gesprek over de liefde. We dronken en praatten, en dronken nog wat meer. Tot we dronken werden, zij in mijn schoot zakte, en ik niet anders kon dan haar kussen.”

Huisgenoot wordt hot lover

“Van die zoen kwam meer, diezelfde nacht al. Veel meer. Zo’n heerlijke seks had ik zelden gehad, en toen we na de daad lui en lang uit naast elkaar lagen, bekende zij: ‘Ik ook niet’. Van dan af was het hek van de dam. Haar Walter bleek een veilige haven, een baken van rust, maar geen bron van passie. Ik kwam van alles te weten wat ik helemaal niet wilde weten. Ik vermoed dat Catherine de volgende ochtend berouw had, want de week daarna nam ze enige afstand. Kilte was mijn deel, en ik accepteerde dat. Van mooie vrouwen verdraag je veel. Het bestand duurde echter niet lang. Op weer zo’n beschonken avond belandden we opnieuw met elkaar in de zetel, en werd het nog heter dan de vorige keer. Ze maakte me helemaal gek met haar aparte standjes.

Zo ging het een tijdje door. Wanneer Walter er was, speelde ik de voorbeeldige, enigszins afstandelijke huisgenoot, maar in de gestolen uren samen, vrijden we de pannen van het dak. Ik voelde me soms schuldig, maar was zo gek op haar, dat dat alles mijn verstand, en vooral mijn zelfdiscipline te boven ging. Het was simpelweg beyond my control. Op een avond kwam ik thuis en hoorde ik boven heftig gestommel. Ik kon het niet laten wat dichterbij te gaan en aandachtig te luisteren. Ik hoorde hem hijgen, en haar zachte kreetjes. Mijn maag keerde om, en ik voelde een hevige woede over me komen. Toen besefte ik: ik kan dit niet, ik verdraag dit niet. En vooral: zij zal uiteindelijk voor hem kiezen, ik maak geen kans. Diezelfde avond pakte ik mijn koffers en de volgende ochtend vertrok ik. Ik liet een briefje achter dat ik de huurovereenkomst wilde beëindigen. De reden verzon ik. Er kwam nog wat getelefoneer en schriftelijk geregel aan te pas, maar ik zag haar niet meer. Twaalf jaar lang niet. Ik trouwde, en hoorde dat zij ondertussen ook met haar Walter was getrouwd. Met mijn vrouw heb ik een innige en stabiele liefdesrelatie. De seks is nooit zo opwindend geweest als met Catherine, maar er was en is nog altijd een diepe verbondenheid tussen ons en ik voel me gelukkig.”

Moe, maar voldaan

“En toch moet er nog iets zijn blijven smeulen, want op een dag kwam ik Catherine tegen in de stad. Een beetje verwaaid van het fietsen, maar nog altijd even mooi. Misschien wel mooier, want minder meisje, en meer vrouw. We kletsten wat, maar het voelde ongemakkelijk en het gesprek bleef kort en oppervlakkig. De kwaadheid die ik ooit had gevoeld, was wel wat afgevijld. Toen ik thuiskwam, maakte ik de kapitale fout (of mag ik dat zo niet zien?) om haar Facebookprofiel aan te klikken. Catherine accepteerde mijn vriendschapsverzoek en kort daarna raakten we op een avond met elkaar in gesprek. Ze bleek een beetje te worstelen met de vlakheid van haar huwelijk, bekende ze. Die openheid maakte oude demonen in me wakker.

We spraken af om elkaar nog eens te zien, op een bank in het park, een onschuldige plek. Maar ondanks de talrijke passanten liep dat toch uit de hand. Echte seks konden we op die plek niet hebben, maar ik was zo blij om haar lichaam weer te kunnen aanraken, haar te zoenen op die volle mond. En ik merkte dat zij ook genoot. Het was het begin van een hele reeks clandestiene ontmoetingen, meestal in een ietwat groezelig rendez-voushotel. Niet echt wat we wilden, maar het leek ons veilig, en bovendien maakt de omgeving niet zo veel uit als je gedreven wordt door lust. We gaven ons over aan de wildste uitspattingen, ik heb met Catherine alles uitgeprobeerd wat ik nooit zou durven met een andere vrouw. Er was een speelsheid tussen ons die zowat alles toeliet, zonder dat het gênant werd.

Met Catherine heb ik alles gedaan wat ik nooit zou durven met een andere vrouw. Alles kon, en zonder gêne

Na een jaar was het monster van de lust uitgeraasd, en hielden we ermee op. Een echte relatie hadden we nooit voor ogen gehad: onze gezinnen zijn ons te kostbaar, en bovendien wisten we altijd intuïtief dat we niet echt bij elkaar passen. Seksueel klikte het enorm, het was vuurwerk vanaf het eerste moment, maar als levenspartners zouden we niet veel voor elkaar betekenen. Toch was het afscheid erg emotioneel, want als je iemand zo intiem leert kennen, sijpelt er altijd een beetje liefde door. De periode na ons afscheid was pijnlijk en verwarrend, temeer omdat ik thuis mijn verdriet moest verstoppen, maar ik voelde ook een soort voldaanheid. Omdat ik een verhaal dat zoveel jaar geleden abrupt was geëindigd, alsnog had kunnen afmaken.”

*Wouter, Catherine en Walter zijn schuilnamen. Het openingsbeeld is een stockbeeld.