Momfluencer Tinneke: “Omdat ik m’n eigen mama vroeg verloor, wilde ik zelf heel graag mama worden”
Van geroutineerde ‘soccer mom’ tot bezorgde helikopterouder of subtiel aan de zijlijn supporterende bonusmama. Moeders komen met vele gezichten. Hoe beleven vrouwen anno 2023 het moederschap? En wat vinden ze de mooiste, dan wel moeilijkste kanten aan die bijzondere rol? Feeling vraagt het elke week aan een ervaringsdeskundige. Deze week: Tinneke Segers, grafisch ontwerpster, oprichtster van Tiny – een webshop met geboortegeschenkjes en uitdeelcadeaus – en mama van Ellis (5).
Tinneke: “Eigenlijk wilde ik in het leven niets liever dan moeder worden. Liefst van een meisje trouwens, dat heb ik nooit onder stoelen of banken gestoken. Omdat mijn mama zelfmoord pleegde toen ik zeven was, heb ik zo goed als geen herinneringen aan haar. Daarom leefde het verlangen om zelf wel die unieke moeder-dochterband te kennen, bij mij enorm. Mama zijn is tegelijkertijd in niks én in alles wat ik ervan verwacht had: ik stapte erin met de verwachting dat alles heel chill en makkelijk zou zijn, dat is het dus niet. (lacht) Maar de onvoorwaardelijke liefde en de intieme band die ik voel voor mijn dochter Ellis, zijn wel helemaal zoals ik het gedroomd had, en zelfs béter nog: zo uniek en alles omvattend dat ik er letterlijk geen woorden op kan plakken.
Volgens mij zit het grote verschil tussen de liefde die je voelt voor je kind en de liefde die je kan voelen voor andere mensen, in de onvoorwaardelijkheid: wat Ellis ook doet, of hoezeer onze karakters soms al eens durven botsen – we zijn allebei nogal koppig en hebben een groot rechtvaardigheidsgevoel wat ons soms recht tegenover elkaar plaatst (lacht) – boos kan ik nooit lang op haar blijven. Na amper een paar seconden is alles vergeven en vergeten. Bij andere mensen lukt dat uiteindelijk ook wel, maar daar duurt het wat langer: daar heb je meestal eerst iets te verwerken, bij je eigen kind hoeft dat blijkbaar niet.”
The mother wound: op zoek naar jezelf
Of mama worden haar niet extra hard confronteerde met het feit dat ze haar eigen mama op zo’n jonge leeftijd verloren is. “Gigantisch hard: vrijwel onmiddellijk na de geboorte van Ellis liep ik tegen heel wat oude wonden en patronen uit het verleden aan. De gapende leegte die de dood van mijn mama – zonder het misschien goed en wel te beseffen – toch in mij had achtergelaten, samen met een paar intergenerationele trauma’s. Het grootste probleem waar ik op botste, was dat er in onze familie nooit over emoties gesproken werd en dat er geen vertrouwen was in andere mensen om bij aan te kloppen met zorgen of problemen. Dat woog op mij: ik was gewoon om altijd maar door te gaan, zonder ooit echt stil te staan bij wat ik voelde en ook zonder dat ik een goed kanaal ontwikkeld had om emoties naar buiten te brengen. Precies zo moet het bij mijn mama ook geweest zijn trouwens: door alles op te kroppen, moet alles bijna letterlijk zo vast gelopen zijn dat ze geen andere uitweg meer zag. Ik begrijp niet hoe je als mens – en als moeder – anders tot zo’n finale beslissing kan overgaan, en je kinderen kan achterlaten.”
“Het grootste probleem waar ‘mama worden’ mij op deed botsen, was dat er in onze familie nooit over emoties gepraat werd. Dat wilde ik anders doen”
Pas toen ik zelf voor een kind moest zorgen, kon ik niet anders dan al die pijnlijke gevoelens toch onder ogen komen. Op die manier is mama worden tegelijkertijd het hardste en het allermooiste dat ik ooit gedaan heb: heel pijnlijk om door te gaan, maar tegelijkertijd heel heilzaam en helend ook. Alsof Ellis me precies de spiegel voorhield die ik nodig had. Ik probeer het proces dat ik ben moeten doorgaan dan ook vooral te zien als een cadeau: ik ken mezelf nu veel beter en sta nu met veel betere waarden en tools in het leven. Iets dat niet alleen mezelf, maar hopelijk vooral ook Ellis ten goede zal komen: zij is de voornaamste reden dat ik het traject ben aangegaan. Ik wilde niet dat zij dezelfde struggles zou moeten doormaken als ik. Ik hoop voor haar dan ook een emotioneel toegankelijke mama te zijn, waarbij ze altijd terecht kan en waartegen ze alles durft zeggen, zowel de goeie als de minder goeie dingen.”
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
“Naast vertrouwen vind ik ook openheid en ruimte voor emoties heel belangrijk. Wil Ellis roepen omdat iets haar frustreert? Prima. Wil ze huilen omdat iets haar heel oneerlijk lijkt, of schaterlachen van blijdschap: ook helemaal goed. Als we er nadien maar over kunnen praten, want ook inzicht krijgen in je emoties en weten waarom iets je raakt, is belangrijk om dicht bij jezelf te blijven en om die emoties je balans ook niet te laten verstoren.”
Innerlijke kind: zacht zijn en zorgen
Heel belangrijk voor Tinneke om dat soort moeder voor haar kind te kunnen zijn, was leren omgaan met haar eigen innerlijke kind. “Een van de belangrijkste dingen die zorgen voor Ellis me geleerd heeft, is om ook meer ruimte te maken voor mijn eigen inner child en om daar ook goed voor te zorgen. In elk van ons zit immers een oud kindstuk: een stukje dat niet per se meegroeit met de rest van onze persoon en dat – vaak door oude wondes of littekens – zo nu en dan getriggerd wordt in pijn, maar ook in mooie dingen. De enige manier voor mij om als persoon niet langer vast te lopen, is die pijn op tijd en stond ook durven voelen, op zoek gaan naar wat het precies is dat mijn ‘innerlijke kind’ raakt en naar wat het precies nodig heeft om daarvan te bekomen. Grappig genoeg loopt wat je inner child nodig heeft, heel vaak gelijk met wat je zoon of dochter op zo’n moment best zou kunnen gebruiken: met zachtheid en zorg zoeken naar de oorzaak of kern van het probleem en er dan met mildheid en begrip mee omgaan.”
“Door kleine dingen die ik Ellis hoorde zeggen of zag doen, werd ik soms in oude kindpijn getriggerd. Om goed voor haar te kunnen zorgen, moest ik daar wel opnieuw doorheen”
Dat ze zelf geen mama had, wil overigens niet zeggen dat andere vrouwen geen belangrijke rol spelen – of gespeeld hebben – bij het grootbrengen van haar dochter. “Veel vrouwelijke figuren in mijn leven zijn er op dat vlak niet, maar er is natuurlijk mijn bomma, de moeder van mijn papa, die ons vroeger voor een stukje mee opgevoed heeft: we gingen er na school vaak eten, bleven er slapen en spelen. Een heerlijke tijd waar ik veel fijne herinneringen aan heb. Ook met mijn schoonmama heb ik best een fijne band. Omdat ze op een uur rijden woont, zijn we jammer genoeg niet zo close als zou kunnen, maar ze is er wel voor mij. Echt een topvrouw. Ze heeft zelf dan ook een topzoon op de wereld gezet natuurlijk (lacht). Maar: de persoon waar ik in mijn proces van ‘mama zijn en worden’ misschien nog wel het allermeest aan gehad heb, is Sofie: een vriendin die ik via Instagram heb leren kennen toen ik na de bevalling op zoek ging naar pilateslessen om mijn rug en bekken weer wat sterker te maken. Hoewel ik er voordien eigenlijk nooit echt in geslaagd ben diepe vriendschappen uit te bouwen, is dat met haar wel gelukt. Dat we alletwee prille mama waren en ons op dat vlak heel hard met elkaar konden verbinden, heeft daarbij vermoedelijk een rol gespeeld. Sofie heeft zelf ook een dochtertje dat even oud is als Ellis. Vanaf dat de meisjes ongeveer een jaar waren, hebben we hen zo goed als elke week met elkaar laten spelen.”
It takes a village: moederen en vriendschap
“Dat zorgde niet alleen bij de meisjes voor een intense vriendschap – de band die je met elkaar opbouwt als je elkaar al kent van in je preverbale periode is onbeschrijfelijk – maar ook bij ons. Omdat kleine kinderen nu eenmaal nog niet zo zorgeloos met elkaar spelen – hashtag dramalama’s zo’n peuters (lacht) – verliep het echte contact in begin met mondjesmaat. Maar hoe ouder én hoe zelfstandiger onze dochters werden, hoe hechter onze band. Vooral tijdens corona is die echt naar boven gekomen: via WhatsApp konden we ons hart luchten over ‘hoe leuk’ (ahum) het leven in lockdown met kinderen kon zijn (lacht) en op die manier hielpen we elkaar er meteen een beetje doorheen. Sindsdien hebben die momentjes van écht praten zich alleen maar opgebouwd: het is ook dankzij haar dat ik na jaren van angst en twijfelen eindelijk begonnen ben met een traject bij een psycholoog. Ook dat vind ik dus zo mooi aan ouderschap: het brengt je in contact met allerlei nieuwe mensen en doordat wat je meemaakt zo intens en persoonlijk is, maar tegelijkertijd ook zoveel gemeenschappelijk heeft, kan je op korte tijd soms een intens hechte band uitbouwen.
Of er nog meer kleine krullenmeisjes – zoals Tinneke haar dochter grappig genoeg al van voor haar geboorte noemde – bijkomen, betwijfelt ze: “Het was niet onmiddellijk een bewuste keuze om het bij een kindje te houden, maar gradueel groeide het besef dat het leven eigenlijk best wel prima is voor ons zo. We hebben zoveel geluk gehad met Ellis; het is echt een prachtkind dat zo fijn in het leven staat, dat we ons moeilijk kunnen inbeelden nog eens een keer zóveel geluk te hebben (lacht). Bovendien houden zowel ik als mijn man Wart met één kindje nog voldoende tijd over om onze creatieve beroepen uit te oefenen, zonder dat we het gevoel hebben er niet genoeg te kunnen zijn voor Ellis. Doordat ik zelfstandige ben – ik ben illustrator en heb een eigen webshop met geboortegeschenkjes en uitdeelcadeaus – kan ik een beetje schipperen met uren. Wart, die wel een fulltime baan heeft, nam – toen Ellis klein was – achttien maanden lang een dag in de week ouderschapsverlof om toch ook wat quality time met haar door te brengen.
“Wat ik ook zo mooi vind aan ouderschap is dat het verenigt: je leert er allerlei nieuwe mensen door kennen, waarmee je door gemeenschappelijke struggles in korte tijd soms best een intense band kan opbouwen”
Iets dat je jammer genoeg niet oneindig kan blijven voortzetten, maar ook nu zorgt hij ervoor dat hij toch een aanwezige papa voor Ellis kan zijn: hij staat vaak voor dag en dauw op, om haar dan ’s avonds van school te kunnen halen. In dat opzicht kunnen Ellis en ik zeker niet klagen. Dat er iets meer van de zorg op mijn schouders terecht komt, zal ik niet ontkennen, maar dat vind ik ook helemaal niet erg, en dat was zo afgesproken. Volgens mij zijn er nu eenmaal ook dingen die mama’s eerder voor hun rekening zullen nemen dan papa’s; zoals het regelen van playdates met andere gezinnen met kinderen of leuke vakantiekampjes zoeken en zorgen dat daar dan minstens ook één vriendje of vriendinnetje van je kind aanwezig is bijvoorbeeld. Dat lijkt me inderdaad een soort van gendergap waar we niet heel snel vanaf zullen geraken, maar ik weet ook niet of dat per se heel erg moet zijn. Zolang je je daar als mama helemaal goed bij voelt, lijkt me dat prima, toch?”
Meer over ouderschap:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier