Veerle werd als kind seksueel misbruikt en heeft dwangneuroses en angsten

Goele Tielens

26 feb 2018

1 op 4 Belgen ontwikkelt een psychische kwetsbaarheid. Zo ook Veerle (65), ze heeft dwangneuroses en een panische angst dat mensen die ze graag ziet zullen sterven. Ze deed gisteren haar verhaal aan Philippe Geubels in Taboe.

Philippe Geubels ontvangt normaal zijn gasten, maar Veerle (65) uit Diksmuide durfde niet te komen. Zij was bang dat Johan, haar echtgenoot, zou sterven als ze weg was. Dus bracht Philippe haar een bezoekje om naar haar verhaal te luisteren.

“Ik ben altijd ongerust, iedere seconde. Als ik weg ben, bel ik zeker om de twee uur. Dat is lastig voor Johan, maar dat is het ook voor mij en ik doe het niet opzettelijk. Als Johan in het ziekenhuis ligt, bel ik dag en nacht. Ik heb een keer ’s nachts om 4 uur aan zijn bed gestaan omdat de verpleging beslist had niet meer te antwoorden. Ik kan het dan niet laten, ik ben het ziekenhuis binnengeglipt, naar zijn bed gegaan en gevraagd of hij nog leefde. Toen hij bevestigde, ben ik gewoon terug naar huis vertrokken.”

Geen basisvertrouwen

Het kan iedereen overkomen, maar volgens Veerle is er bij haar een specifieke oorzaak. “Mijn vader heeft mij misbruikt toen ik 9 was. Ik wist niet wat het was, enkel dat ik het niet leuk vond. Ik heb het aan mijn moeder verteld maar haar reactie was dat ‘ik het waarschijnlijk gedroomd had.’ Mijn basisvertrouwen was verdwenen. Op mijn twaalfde ben ik op internaat gegaan, en daar is het allemaal begonnen met mijn dwangneuroses. Ik heb er verschillende, zo heb ik smetvrees en vermijd ik voegen, ik stap altijd over de strepen. De zetels moeten altijd op een bepaalde plaats staan voor we gaan slapen, pas dan kan ik naar bed, want anders zou er ’s morgens wel eens iemand overleden kunnen zijn. Ik heb een panische angst om mensen te verliezen die ik graag zie. Dat was ook vroeger al zo, ik heb Johan leren kennen toen ik 16 was, hij was 20 en zat op de universiteit. Er was toen nog geen sprake van een gsm, ik moest hem dus iedere dag een brief schrijven, die kon heel kort zijn, gewoon ‘ik zie u graag’, maar die brief moest verstuurd worden. Hij heeft me weggehaald bij mijn familie, het is mijn rots in de branding.”

“Ik heb een panische angst om mensen te verliezen die ik graag zie. Dat was vroeger ook al Zo. We hadden nog geen gsm, dus ik moest dagelijks een brief schrijven naar johan, anders zou hem iets overkomen”

Johan lijdt momenteel aan kanker. “Dat is uiteraard moeilijk. Op maandagen krijgt Johan bloedresultaten. Ik moet dan altijd een verhaal afspelen in mijn hoofd opdat de resultaten goed zouden zijn. Een verhaal waarin we met het hele gezin gaan picknicken. Pas als dat verhaal is afgespeeld in mijn hoofd, kan ik naar de resultaten luisteren. Anders zou ik overtuigd zijn dat het slechte resultaten zijn, rationeel weet ik wel dat het geen effect heeft, maar ik durf het risico niet te nemen om het niet te doen. Dat is eigenlijk begonnen tijdens een therapiesessie. Ik heb al bij misschien 20 psychiaters en psychologen therapie gevolgd. Maar het helpt niet. Bij relaxatietherapie moest je terugdenken aan een schoon moment. Ik dacht toen terug aan die picknick, maar achteraf is die herinnering terugroepen een dwangneurose geworden.”

Mijn vader misbruikte mij toen ik negen was. Ik wist niet wat het was, enkel dat ik het niet leuk vond. Toen ik het tegen mijn moeder vertelde, zei ze dat ik het waarschijnlijk gedroomd had. Mijn basisvertrouwen was weg.

Ook haar kinderen ontsnappen er niet aan. “Ik krijg een paniekaanval als ze niet opnemen als ik bel, ik probeer ze dus op voorhand te waarschuwen wanneer ik telefoneer. Want als ze dat niet doen, is het hek van de dam. Ik begin te roepen en tieren, ik krijg geen adem en mijn borst doet pijn. Ik heb al vaak gedacht, ik val nog eens dood omdat ik een hartaanval krijg. Johan reageert dan kwaad. Toch ziet hij mij graag.” Hij en de rest van de familie zijn het belangrijkst voor haar. “Onlangs waren we nog eens samen met de hele familie voor Johan zijn verjaardag. Op dat moment ben ik intens gelukkig, voor zeker 5 minuten. Helaas begin ik dan al snel te denken over waar ze misschien mee zitten en houdt het op. 5 minuten lijkt misschien niet veel, maar dat intens geluk is écht de moeite waard.”

Herbekijk de volledige aflevering op VRT NU.