Van trager leven tot huidhonger: dé lockdown-lessen van onze redactie

Wat ik leerde uit deze lockdown:  

Ik heb mijn boekenkast opnieuw ontdekt. Het laatste jaar was heel hectisch doordat ik twee jobs combineer. Na het werk greep ik automatisch naar de televisie en dan liefst iets compleet hersenloos als reality tv. Ik heb in die periode niet 1 boek uitgelezen. Nu maak ik bewust tijd om te lezen. Ik ga ’s avonds in bad met een boek of zet de televisie uit om te lezen. Ik besef weer hoe me dat echt tot rust brengt en inspireert.

Ik heb ook beseft dat ik heel veel eigenwaarde haal uit mijn werk en uit iedere dag iets te bereiken. Het is pijnlijk om te merken hoe snel ik ongelukkig word als ik niks om handen heb of me zelfs schuldig voel als ik ga neerzitten met een boek of eens uitslaap. Ik zit graag in die dagelijkse race en heb moeten leren dat het oké is als die wegvalt. Ik zorg nu dat ik iedere dag iets ‘bereik’, dat kan gelukkig vrij makkelijk omdat mijn werk gewoon doorloopt, maar zelfs in het weekend geef ik mezelf een ‘to do-lijst: het terras poetsen, lampen vinden voor boven onze eettafel, iedere dag een uurtje sport en pas dan kan ik écht genieten van een middagje voor tv hangen.

Het eerste dat ik ga doen als deze lockdown voorbij is: 

Naar mijn zussen rijden en hun kindjes stevig vastpakken. Ik merk dat het voor de allerkleinsten heel moeilijk is om te begrijpen waarom we niet gezellig samen kunnen zijn. Ik zag hen voor de lockdown niet zo vaak, maar nu ik hen niet mag zien, valt me dat zwaar. Tweede op de agenda is een terrasje in de zon opzoeken met mijn vrienden en er blijven zitten tot sluitingstijd. Gewoon tijd doorbrengen met framily, want dat is toch echt het allerbelangrijkste in het leven.

Wat ik leerde uit deze lockdown: 

• Dat ik dolblij ben dat ik ooit in een noise cancelling hoofdtelefoon van Bose geïnvesteerd heb. Oorspronkelijk voor op het vliegtuig, vandaag ideaal om de stem van de virtuele leraar Latijn uit mijn hoofd te bannen terwijl ik me naast mijn studerende dochter probeer te concentreren op mijn eigen werk.
• Dat geen zoommeeting of skyperitief opkan tegen collega’s, vrienden en familie écht zien.
• Dat ik het vreselijk vond toen mijn vriend en ik vorig jaar besloten uit elkaar te gaan, maar vandaag stiekem opgelucht ben wanneer onze kinderen, hoeveel ik ook van hen hou, elke week een paar dagen bij hun vader zijn zodat ik ein-de-lijk even geen ruzies hoef te beslechten of drie keer per dag te koken, maar ongegeneerd aan één stuk door mijn eigen ding kan doen.
• Dat ik de economie van ganser harte een vlotte heropstart toewens, maar de onvoorstelbare rust in onze anders zo drukke straat in centrum Antwerpen toch wel ga missen.
• Dat ik mijn moeder, zus en vriendinnen ga platknuffelen wanneer ik hen eindelijk weer mag zien. Huidhonger bestaat echt.

Het eerste dat ik ga doen als de lockdown voorbij is: 

Afspreken met vriendinnen om eindelijk nog eens een avond écht bij te babbelen in plaats van te ‘wacht, staat je microfoon al op’, ‘op welke link moet ik klikken’ en te ‘oei, ik denk dat de sessie bijna gaat aflopen’.

Wat ik leerde uit deze lockdown: 

Een leven in lockdown verplicht je om te pauzeren. Het is best confronterend om te zien hoe mijlenver dit gedwongen huisarrest afstaat van de manier waarop ik doorgaans door het leven raas. Ik kan woon-werkverkeer niet langer als excuus gebruiken om niet zelf te koken. Bij gebrek aan lange café-avonden met vrienden duik ik dezer dagen veel vaker in mijn stapel nog te lezen boeken. Plots vinden mijn lief en ik verstrooiing in het slenteren door de verlaten straten van onze stad. En dat Netflix-abonnement is nog maar zelden zó hard zijn geld waard geweest.

Die zeer gegeerde tijd, waarvan er enkele weken terug gewoon nooit voldoende leek te zijn, heb ik nu op een presenteerblaadje aangeboden gekregen. En zo schuilt er toch ook wat moois, in deze anders vooral bevreemdende periode. Ik spaar alvast een beetje van die verademing op. En na dit alles, wanneer mijn stad weer als vanouds begint te bruisen, hoop ik een beetje van die gekregen tijd te kunnen bewaren en bewaken. Om die kleine, maar zo fijne dingen te doen, die in de ratrace veel te vaak hun bestaansrecht verliezen.

Het eerste dat ik ga doen als de lockdown voorbij is: 

Ik mis, net zoals velen met mij, vooral mijn naasten tijdens de lockdown. Dus pas nádat ik met hen gelachen, gegeten en gedronken heb, rep ik mij naar het dichtstbijzijnde museum. Want hoewel we tijdens deze periode veel virtuele alternatieven aangeboden gekregen hebben – ik moet toegeven dat ik dankzij de virtuele 360°-versie van de Sixtijnse kapel de beroemde fresco’s van Michelangelo gedetailleerder heb kunnen bekijken dan toen ik er ooit écht bij stond – is er weinig dat de reële kunstbeleving kan overtreffen.

De cultuursector heeft de afgelopen weken een serieuze knauw gekregen van een pandemie die sociale evenementen tegen een ongeziene snelheid wist lam te leggen. Ik hoop dus dat we, zodra er buitenshuis weer cultuur te beleven valt, opnieuw met z’n allen durven te investeren in het behoud van schoonheid. Of die zich nu in musea, concertzalen, cinema’s of boekhandels schuilhoudt.

Wat ik leerde uit deze lockdown: 

Ik heb vooral geleerd dat niets doen ook best oké is. Dat ik niet hoef te rushen om écht gelukkig te zijn. Ik ben een van die mensen die stress krijgt van een lege agenda en in het begin was dat knap lastig maar nu zie ik er de voordelen van in. Ik heb het geluk dat ik samenwoon met een vriend die voorlopig thuis zit, waardoor we heel wat meer us-time hebben. Samen wandelen, skaten, fietsen, koken (al geeft dat laatste soms letterlijk en figuurlijk vuur in de keuken...): het zijn nu écht de kleine dingen die me gelukkig maken.

Hoewel dat heel lastig zal zijn eenmaal alles terug is als ervoor, ga ik dat voor altijd in het achterhoofd proberen houden. Ik las een tweet van Kathleen Cools die het volgende zei: “Het ziet ernaar uit dat onze jonge mensen voor het eerst een zomer zullen meemaken zoals ik die als kind kende. ­Vakantie in eigen tuin, geen citytrips, geen festivals. Milde verveling. Niks moest. Veel kon. We waren samen.” Confronterend, maar er boenk op. Eens een stapje terugzetten en op adem komen, is voor ons misschien zo slecht nog niet.

Het eerste dat ik ga doen als de lockdown voorbij is: 

Met vrienden en familie BBQ’en en gaan trekken in de Ardennen om er te genieten van de natuur! Dat laatste deed ik het weekend vlak voor de lockdown en lijkt me leuk dit te herhalen als het allemaal voorbij is. Verder las ik gisteren een artikel over wraakshoppen – in China een fenomeen.

Overcompensatie is dat, na een tijd waarin je minder kon spenderen. Misschien ben ik daar ook wel gevoelig aan, extra veel shoppen. Op mijn wishlist: een dure zonnebril voor als de zon er straks weer doorkomt…

Wat ik leerde uit de lockdown: 

Ik kan ook blij zijn met minder. Ik heb een geweldige job, met naast het schrijven (leuk!) veel reizen, events en shows (leuker!). Dat laatste stukje is nu even helemaal weggevallen, en hoewel ik aanvankelijk dacht dat ik dat vreselijk zou vinden, mis ik het eigenlijk helemaal niet. Ik ben even blij nu, als voorheen, met mijn job. Dat komt misschien omdat er iets in de plaats is gekomen: meer rust, meer tijd voor mijn gezin, minder outfitstress.

En vooral: minder fomo. Als ik vroeger ergens niet heen kon, wegens geen tijd/geen babysit/geen uitnodiging, vond ik dat vreselijk. Nu doet niémand iets, dus mis ik ook niks: wat.een.luxe.

Het eerste dat ik ga doen als de lockdown voorbij is: 

Ik kijk wel naar heel veel dingen uit. Mijn familie terugzien. Mijn vriendinnen knuffelen. Op citytrip gaan. Met de kinderen naar de zoo. Maar het allereerste dat ik straks doe? Uitgebreid, mét kreeft en champagne, mijn verjaardag vieren met mijn vriendinnen. Ik moest noodgedwongen een feestje via Zoom organiseren, en dàt ga ik straks ruimschoots inhalen.

Wat ik leerde uit de lockdown: 

• Dat ik, ondanks het sociaal gemis, dit levenstempo eigenlijk wel fijn vind. Niet meer stressen om op tijd op je werk te geraken als er een uur file staat, van de ene meeting naar de andere rushen en dan op tijd naar huis om nog snel-snel met die vrienden te kunnen afspreken... Ik heb nu veel minder fomo, minder stress en meer tijd om dingen te doen die ik écht fijn vind en me helpen onthaasten.
• Blijkbaar ben ik ook veel meer een emo-shopper en –eter dan ik al dacht, en gevoelig voor marketingpraatjes (20% korting, geen verzendkosten… dan móet ik nu wel iets kopen, toch!?). Met wat meer planning – het uitstippelen van een weekmenu en wat minder naar de supermarkt gaan – kan ik dat eten al beter onder controle krijgen. De oplossing voor het shoppen heb ik helaas nog niet gevonden.

Het eerste dat ik ga doen als de lockdown voorbij is: 

Naar mijn ouders rijden in Ieper. Uiteraard om mijn ouders nog eens live te kunnen zien en vastpakken, maar evengoed om mijn geboortestad terug te zien. Want die mis ik eigenlijk even hard besef ik.

Wat ik leerde uit de lockdown: 

Als bezige bij leerde ik vooral dat het oké is dat de boog niet altijd gespannen staat, en besefte ik weer hoe zalig het is om even uit te blazen in de tuin met een goed boek. Maar het leukste dat ik leerde op persoonlijk vlak? Dat mijn vriend en ik kunnen samenwonen zonder familiedrama’s. Door de semi-lockdownsituatie wonen Tom en ik nu al een tijdje samen, en tot nu toe zonder kleerscheuren. Mooi om weten voor de toekomst dus.

Wat ik vooral nog leerde? Ik ben helaas geen Martha Stewart: zelf mijn paasdecoratie boetseren, bloemschikken of speciale baksels... Ik probeerde het allemaal, maar met matig succes. Dus ik steun met plezier de lokale handelaar die wél talent heeft.

Het eerste dat ik ga doen als de lockdown voorbij is: 

Oh wat mis ik mijn vrienden, familie en metekindje in deze rare tijd. Maar hey, dat geldt natuurlijk voor iedereen zo.  En het gaat niet eens over de ‘spannende’ dingen. Ik kijk er naar uit om met vriendinnen een goed glas rosé te drinken, gezellig samen te zitten op een familiefeest én met metekindje Raphaël in de tuin te spelen of eindelijk naar Plopsa Indoor te gaan. En concertjes via livestream zijn nu eenmaal niet hetzelfde dan de AB of een festivalweide. Uitkijken naar 2021 dan maar...

Wat ik leerde uit de lockdown: 

De situatie stelde ons voor scherpe keuzes. Meestal twijfel ik en wik en weeg ik voor ik een knoop definitief doorhak. Maar nu ging het vanzelf, snel en spontaan. Ik heb mijn 86-jarige vader direct in huis genomen omdat hij anders eenzaam opgesloten zou zitten. Dat vroeg een hele reorganisatie van ons pas verbouwde huis. Daarom ook moesten mijn kinderen naar mijn ex: om de contactrisico’s te verminderen. Ik heb geleerd hen mijn volledige vertrouwen te geven en minder ‘moederkloek’ te zijn. Ik weet nu dat ze ook zonder mij kunnen, als het moet, mission accomplished.

Want ik bewonder ze en sta verbaasd hoe flink zij zijn, hoe volwassen ze reageren en hoeveel verantwoordelijkheid ze nemen, hoe bezorgd voor bompa en hoe goed mijn ex zich bovendien in zijn eentje als alleenstaande over hen heeft ontfermd. Ook heb ik geleerd hoe sterk liefde is en dat je niet altijd moet proberen de situatie onder controle te houden. Ik ben ontroerd doordat mijn vriend onze LAT-relatie in een volledig samenwonen heeft omgezet, en hoe sterk mijn plusdochter is, die door de situatie nu echt op haar eentje woont en alle begrip heeft voor onze keuzes.

Een tweede les die ik trek, is dat ik op een andere minder ga reizen hierna. Lang heb ik de wereld gezien als mijn speeltuin. Vanaf nu moeten we dat echt anders doen, want de gevolgen zijn nu zichtbaar. We vernietigen de natuurlijke habitats met onze ondoordachte vakantietrips. Habitats van dieren die we verstoren, en waarvan dan virussen bij de mens terecht komen. Een zelfs de mens verstoren we. Steden als Amsterdam en Barcelona worden onleefbaar door de overdaad aan toeristen. Ik zag de laatste maand tot mijn ontzetting ook ontluisterende cijfers: hoog opgeleide mensen reizen vijf maal meer dan laag opgeleide! De schuldigen moeten dus weleens in eigen boezem kijken. En daar hoor ik bij.

Wat ik concreet ga doen? Mezelf een vliegquotum opleggen, van 1 vliegreis per jaar privé en 1 voor het werk (wel heen en terug ;-)) Voor alle andere verplaatsingen ga ik proberen mijn ecologische impact naar beneden te krijgen. De trein kan al helpen, maar ook eens kiezen voor glamping, een elektrische auto, voor de fiets, een wandelvakantie of een hotel kiezen dat oog heeft voor het milieu doet veel. Daarnaast kan er ook veel op afstand. Het getuigt van meer respect om gorilla’s te observeren via documentaires dan erheen te vliegen. Wel moeten er dan ook een soort financiële ‘bonds’ of aandelen voor de natuurgebieden die dan zonder toerisme vallen tegenover staan. Want anders overleven die het ook niet en we moeten de laatste stukken natuur nu écht beschermen.

Tot slot, zal ook de luchtvaart CO2 taks moeten betalen: dit was de enige sector die die dans ontsprong en dat kan natuurlijk niet meer. Stiekem hoop ik dat er niet meer evenveel vluchten zullen komen als nu. Een hemel zonder witte strepen, hoe mooi is dat! Overal ter wereld zijn mensen verbaasd hoe mooi en stil het nu is, hoe helder het water en de lucht. Toch een voorrecht om dat eens mee te mogen maken? Laten we samen een inspanning doen om dat zo te houden.

Het eerste dat ik ga doen als de lockdown voorbij is: 

Wat ik eerst ga doen als alles achter de rug is, is vrienden zien op een terrasje. Ik kan nu beter een onderscheid maken tussen vrienden en kennissen. Er zijn toch ook wel wat mensen van de ene categorie naar de andere verschoven, waar ik wat ontgoocheld in ben. Ook een les natuurlijk...

Wat ik leerde uit de lockdown: 

• De lente is mooi. Met minder tijd in de auto of op kantoor, is er meer tijd voor de natuur. Die kleuren en geuren in maart en april: hoe heerlijk is dàt?! Als alles weer ‘normaal’ wordt, wil ik graag bloesemverlof: gewoon even thuis zijn om alles te zien bloeien.
• Je haar stijlen is overroepen. Die natuurlijk golven zijn eigenlijk nog zo lelijk niet, en vooral ook minder arbeidsintensief.
• Aan een gezicht zonder schmink raak je ook gewoon. Het is wennen om je nog eens mét te zien, tijdens die enkele Zoom-metings.
• Kuisen met mensen in huis, is als dweilen met de kraan open. Bijna letterlijk. Helaas.
• Je kan beter bakken dan je dacht.
• Dagelijks drie maaltijden voorzien is van het goeie teveel. Zijn niet overroepen: mensen die beter kunnen koken dan ik en bij uitbreiding fijne bars en restaurants waar ze aan het werk zijn.
• Natuurlijke wekkers zijn beter dan mechanische. Mijn zoon van zes die aan mijn bed komt staan, is een beter begin van de dag dan één met alarm.
• Files en spitsuren moeten voor altijd verboden worden. Zonder is het leven beter. Punt.
• Acht uur is een beter opstaansuur, dan zeven uur. Kunnen we dat niet houden? Als dat spitsuur toch wordt afgelast?
• Dagen met kinderen doen je later gaan slapen. Je wil gewoon àlle rendement uit de rust van de avond halen. Met weinig slaap voor jezelf als gevolg.
• Zonder fomo is het leven kalmer. Ik zou bijna zeggen ‘aangenaam’.
• Zelfgemaakte frieten zijn lekkerder dan die van de frituur. Sorry, maar het is zo.

Het eerste dat ik ga doen als de lockdown voorbij is: 

• Samenkomen met vrienden en familie. Knuffelen en klinken samen. Dicht bij elkaar zijn. Lang praten en lachen zonder scherm tussen. Dingen meemaken samen, om ze dan nadien nog eens als herinnering boven te halen.
• Uitgaan zonder meer. Naar de film, op restaurant, lunchen en brunchen. In gezelschap of romantisch.
• Had ik knuffelen al gezegd? Mijn neefjes, nichtjes, vriendenkindjes; nog eens spelen samen of boekjes lezen.
• Alleen zijn, zonder huisgenoten ongestoord mijn ding doen; bij de kapper, in de gym, ergens onderweg in de auto.
• Spullen shoppen, als in: ze eerst aanraken, ze zelf in ’t echt bekijken, om ze op basis daarvan te kopen. Blij met je zakje door de winkelstraat wandelen.
• Een reis plannen, en weten dat het echt mag en kan. Liefst naar Stockholm.
• Naar zee, zomaar.
• Nieuws volgen dat niet over een virus, het aantal besmetten of exitstrategieën gaat. Nog meer van Elon Musk graag.

Wat ik leerde uit de lockdown:

• Dat ik – hoe vreselijk het mezelf ook in de oren mag klinken – toch nood heb aan een zekere structuur. Een vast uur om op te staan, een duidelijke to do-lijst, een vast aantal te bereiken doelen per dag: het houdt het leven blijkbaar hanteerbaar en zorgt er vooral ook voor dat je hoofd wakker blijft. En je lijf niet te veel verglijdt in een soort van zompig niets doen (!?) Ook belangrijk daarvoor: élke dag toch op z’n minst een paar voeten buiten de deur zetten. Het leven gaat – raar maar waar – écht beter als je je op tijd en stond eens uit die comfortabele sweatpants en in een compleet over the top quarantaine-jurk hijst.
• Dat alles – maar dan ook echt alles – een kwestie van is van perspectief. En dat je gedachten echt wel buigbaar zijn. On the downside: je hersencapaciteit jammer genoeg ook.
• Dat vreemde dingen bazelen tegen vreemden op straat een onderschatte discipline is. Vooral als je een heel aantal weken lang alleen maar vreemden tegenkomt.
• Dat tijd relatief is, maar dan blijkbaar toch ook weer niet zó relatief als velen zouden willen.
• Dat mensen kuddedieren zijn. Ook elk apart in hun kot.
• Dat nieuwe tegenslagen, ook nieuwe kansen zijn. Altijd.
• Dat kunst écht mooier en eerlijker dan alle andere vormen van leven blootlegt wat er in een wereld aan de hand is.
• Dat we het nu misschien heel even allemaal heel hard gevoeld hebben – dat individualisme, dat ‘opdrogen’ van het leven, het vooruitlopen op tijd en het niet durven hebben van een gebrek aan iets – maar dat die problemen er anders ook zijn. Ze halen ons gewoon niet (of minder hard?) in.
• Dat héél hard leven fijn is (voor even), maar dat voor balans toch ook wel iets te zeggen valt.
• Dat ik mijn – eigenlijk al lang vervlogen – kinderdroom om te leven als god (lees: schrijver) in Frankrijk (lees: een donker schrijvershol in centrum Brussel) dan toch maar moet opbergen. Dat komt letterlijk niet goed.
• Dat muziek wel degelijk de zeden verzacht. En dan vooral de zwoele tropische Ibiza beats met live trompet-begeleiding die op een warme zomeravond (in april, jawel) al eens uit het wijd openstaande raam op de bovenste verdieping van ‘nummer 17’ aan het eind van onze straat durven schallen.
• Dat je op mensen niet altijd (meer) een gezicht moet kunnen plakken om te weten dat je ze mist.

Het eerste dat ik ga doen als deze lockdown voorbij is:

Zo’n goede veertig kilometer rijden om een babbeltje te doen én een tuinterras te delen met de liefste meisjes. Dát en mijn ouders, zus en de rest van de familie bezoeken in mijn geboortestad.

Uitzoeken waar, wanneer én op welke manier ik terug theater kan beleven. Van alle geschrapte culturele events op de agenda heb ik dat misschien nog wel het meest gemist: weinig andere dingen die je zo’n onbestemd en tegelijkertijd ‘vol’ gevoel kunnen geven als een goed in elkaar gebokst stuk theater, maar dat zal vrij persoonlijk zijn.

Gelukkig ontstonden er zelfs in die relatief korte periode van quarantaine ook al een aantal nieuwe vormen van ‘podiumkunst’. (Al besef ik nu dat het lichtjes betwijfelbaar is of je wel nog van podiumkunst kan spreken zonder de daadwerkelijk fysieke aanwezigheid van een podium. En van een publiek for that matter.)

Zo kocht ik recent een ticketje voor WhatchApp #1, een stuk van theatercollectief SKaGeN en De Studio, waarbij een toevallige maar uiteraard fictieve ontmoeting van twee (ook voor elkaar) compleet onbekende mensen centraal staat. Op vrij voyeuristische wijze word je als toeschouwer uitgenodigd om bijna letterlijk binnen te vallen in de prille romance die ontstaat tussen de twee personages. En dat in de vorm van een casual WhatsApp-gesprek.

Mooi om te zien hoe de hindernissen waarmee we de laatste weken allemáál geconfronteerd werden – denk: huidhonger, zelf-quarantaine en een noodzakelijke (én uitsluitende) overgave aan online communicatiemiddelen – er bij de makers meteen voor gezorgd hebben dat ze die ‘problematiek’ ook meteen in een artistieke vorm wilden/moesten gieten. Voor wie nog niet weet wat gedaan de komende dagen – en die vier vrienden over de vloer stiekem toch maar niets vindt: een aanrader!