Thomas Vanderveken over het vaderschap: “Jonge kinderen hebben hun ouders nodig om emoties te reguleren”
Van stille rots tot aanwezige entertainer: vaders dragen vele gezichten. Wij vroegen drie stuks naar de vader die ze hadden en dewelke ze zelf graag willen zijn. Voor Thomas Vanderveken (42), vader van Otto (7), Isaï (4) en Romeo (2), komt vaderschap vooral neer op twee dingen: oog hebben voor het unieke karakter van je kinderen en hen onvoorwaardelijk graag zien.
Thomas Vanderveken: “Ik ben zelf opgegroeid in een heel warm en artistiek nest. Hoewel mijn vader best oud was toen hij mij kreeg – 42 en ik was zijn eerste zoon -, had hij een heel progressief idee van vaderschap: hij wilde z’n kinderen in hun eigen kracht zetten en ons op een heel vrije manier de kans geven om zelf onze weg te zoeken in het leven. Van jongs of aan noemde hij ons ook ‘zijn mannen’ in de plaats van ‘zijn jongens’. Ik heb pas achteraf beseft dat dat een bewuste keuze was die zijn kijk op ouderschap mooi typeert: hij vertrouwde erop dat we – met een sterke stroom van onvoorwaardelijke liefde als fond – voor de rest zelf ons pad wel zouden effenen. Dat dat klopt, ervaar ik nog elke dag.
Mijn vader ( acteur Ugo Prinsen, red.) overleed toen ik twintig was aan een verschrikkelijke vorm van longvlieskanker. Missen doe ik hem nog elke dag, maar doordat hij ons zo sterk liet voelen hoe graag hij ons zag, heb ik hem niet bij leven nodig om dat gevoel overeind te houden. Dat maakt van mij een weerbaarder mens.”
“Mijn kinderen óók zo’n fond van onvoorwaardelijke liefde en zorg aanreiken om een leven lang op te teren, is mijn voornaamste doel als vader. Wat misschien anders is dan bij voorgaande generaties, is dat we nu, dankzij nieuwe wetenschappelijke inzichten, nóg beter weten hoe dat te doen. Véronique ( Leysen, red.) en ik volgen Binu Singh, kinderpsychiater gespecialiseerd in baby’s en kleine kinderen. Zij brengt heel behapbaar onder woorden hoe belangrijk de allereerste 1.001 dagen in een kinderleven zijn en hoe essentieel je zorgende rol als ouder. Jonge kinderen hangen voor de regulatie van hun emoties nog voor zo’n negentig procent af van hun omgeving: ze hebben jouw rustige ogen nodig om te leren hoe ze moeten omgaan met stress of verdriet.
Reageer je als ouder zorgend en responsief op de emoties van je jonge kinderen, dan legt dat de basis voor een leven in rust en vertrouwen
Ben je daar als ouder gevoelig voor en reageer je responsief, dan geef je je kind de ideale basis om met rust, zelfvertrouwen en een vriendelijk hart voor anderen in het leven te staan. Lopen er omgekeerd veel dingen mis, dan kan dat kwetsuren slaan voor het leven. Daar gaan we als maatschappij nog altijd te achteloos mee om.”
“Als extra laag daarbovenop zou ik mijn kroost graag stimuleren om het plezier van een creatieve bezigheid als tekenen of muziek spelen te ontdekken. Niet per se om daar een publiek mee te imponeren of om er uitzonderlijk goed in te worden, maar wel omdat het je leven rijker, dieper en interessanter maakt én omdat creativiteit een mooi kanaal is om met dingen om te gaan. Wat ik ook heel belangrijk vind, is contact met de natuur – iets wat ik vermoedelijk ook van thuis meekreeg: mijn broer en ik konden er altijd vrij rondcrossen en spelen in de bossen. Ik vind een plek vol staal, beton en op elke hoek van de straat een nieuw gevaar, geen omgeving om kleine kinderen groot te brengen.”
“Wat ik anders wil doen dan mijn vader? Minder perfectionistisch zijn: mijn vader legde de lat heel hoog voor zichzelf, en verwachtte dat daardoor impliciet ook van anderen. Ik hoop dat ik een iets relaxtere vader ben die de dingen wat meer kan loslaten: die het niet erg vindt als er eens een glas stukvalt of die de goeie intenties van zijn zoon kan zien – ook als er per ongeluk een keer een voetbal tegen het hoofd van zijn broer belandt.”
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier