Getuigenis: Suzanne had al jaren een relatie met een getrouwde man toen hij overleed

Feeling Redactie

25 jan 2023

In de moeilijkste periodes van je leven is het een grote troost als je verdriet en pijn kunt delen. Maar wat als de wereld niet mag weten dat je kapotgaat vanbinnen? Het overkwam Suzanne, zij had al jaren een relatie met een getrouwde man toen hij overleed.

Suzanne (45): “Na mijn studies Economie ben ik meteen in de bedrijfswereld gestapt. Mijn carrière ging snel vooruit, in de transportsector waar ik werkte, kreeg ik algauw de leiding over meer dan honderd mensen. Op mijn zesentwintigste had ik een topfunctie, ik onderhield internationale contacten, reisde veel, verdiende goed, kortom: ik had niets te klagen op werkvlak. Ik ontmoette mijn minnaar, ik zal hem Stef noemen, op een bijeenkomst in Berlijn. Ik heb de hele middag enorm met hem gelachen, hij was echt grappig. Na de vergadering gingen we met z’n allen iets eten, en vanaf toen was het raak. Hij was tweeëntwintig jaar ouder dan ik, maar hij zag er goed uit en was zo energiek dat ik hem hooguit tien jaar ouder had geschat. Ik viel als een blok voor hem. Met mannen van mijn leeftijd had ik niet zo veel, ik was meestal een stuk verder vooruit dan zij, en van hun kant voelden ze zich geïntimideerd door mij. Stef was een verademing. Hij was oprecht geïnteresseerd in wat ik te vertellen had. Dat hij al jaren een vrouw en twee dochters had, nam ik erbij. Dat hij me de eerste dag al onomwonden zei dat hij zijn gezin nooit zou verlaten, vond ik ook geen probleem. Ik was bezig met mijn loopbaan en had weinig behoefte aan een vaste relatie, simpelweg omdat ik er bijna geen tijd voor had. Ik was zevenentwintig en had geen zin om me te binden.

Jarenlang is het goed gegaan. Hij kwam twee keer per week naar mijn huis, soms een keer, soms een week helemaal niet. Maar dan belden we elkaar, of spraken we af op café voor een uur. Ik was gelukkig, hij was gelukkig. Zijn vrouw wist op den duur wat er aan de hand was, maar ze wist dat ik geen bedreiging voor haar huwelijk vormde. Ergens was het ook een opluchting voor haar, begreep ik van Stef. Omdat ze wist dat hij gelukkig was en niet bij haar zou weggaan. Ikzelf heb nooit meer gewild, ik hoefde geen kinderen, mijn leven was prima, met een fantastische job, een schitterend huis, een geweldige band met mijn moeder, enkele goeie vrienden, en Stef.

Niet weglopen, maar verwerken

Tot hij ziek werd. Nu drie jaar geleden. Hij belde minder en als we elkaar zagen, was hij vaak moe. Ik dacht dat het tijd werd om stilaan een punt te zetten achter zijn veeleisende job. Maar hij werd zieker en zieker. Op zeker moment kon hij de deur niet meer uit. Zijn vrouw zorgde voor hem. Ik hoorde hem nauwelijks meer. Het was een heel zware periode. Na al die jaren was hij een constante factor in mijn leven geworden, al had ik dat nooit beseft. Pas toen hij niet meer kon langskomen, voelde ik het gemis. En dat kwam keihard aan. Een jaar later was hij dood. De kanker had gewonnen. Ik wist me geen raad. Moest ik naar de begrafenis? Kon ik dat wel maken? Niemand van zijn familie kende mij, niemand wist van onze relatie, op een paar goeie vrienden na. Ik ben thuisgebleven en heb urenlang gehuild, alleen in mijn bed. De dagen en weken daarna waren gitzwart. Ik, die altijd zo goed alleen kon zijn, een oplossing vond voor alles, de wereld rondreisde... Er was niets van over, ik was een hoopje ellende. Ik rouwde, maar kon het bijna aan niemand kwijt.

‘Voortaan wil ik mijn leven delen met een man. Niet alleen de hoogtepunten, ook samen door verdriet kunnen gaan’

De eenzaamheid was afschuwelijk, ik zal nooit vergeten hoe diep ik toen zat. Het enige wat hielp, was werken. Dan kon ik mijn gedachten verzetten, er even afstand van nemen. Na een paar weken heb ik het geregeld dat ik een periode in het buitenland kon werken. In het begin lukte dat aardig, maar algauw kwam ik mezelf opnieuw tegen. Ik ben terug naar huis gegaan en besloot niet meer weg te lopen van mijn verdriet. Verwerken kost nu eenmaal tijd. Maandenlang heb ik gerouwd, gehuild, alleen in mijn huis. Ik kon het alleen bij twee goeie vriendinnen kwijt. Inmiddels zijn we een paar jaar verder en gaat het beter. Ik heb een nieuwe man leren kennen. Iemand die geen andere relatie heeft. Een minnaar wil ik niet meer. Ik wil voor 100 procent met iemand samen zijn, nooit meer halfhalf. Kennelijk heb ik dat pas echt gevoeld toen Stef overleed. Ik wil mijn leven delen met een man. Niet meer alleen samen hoogtepunten meemaken maar ook samen door verdriet kunnen gaan, eenzaamheid kunnen delen, en angst. Zoals ieder normaal mens die heeft.