Straffe getuigenis: Steve werd eindelijk Soffia na jarenlang wachten

Cleo Decoster

16 sep 2017

We weten allemaal hoe het voelt om niet goed in je vel te zitten: een bad hair day, opstaan met een pukkel of een winterdipje. Maar wat als je écht in het verkeerde lichaam bent geboren? Soffia ontdekte op haar eenentwintigste dat ze een vrouw is. Hoewel wij ons haar wassen en zo het probleem van de baan schuiven heeft zij iets langer moeten wachten op haar transformatie.

Information first

SOFFIA (35): “Ik was eenentwintig toen ik besefte dat ik liever een vrouw wilde zijn. Jarenlang worstelde ik met mijn identiteit en het idee dat ik anders was. Eerst wilde ik het niet toegeven aan mezelf, maar uiteindelijk bleek het gevoel te sterk: ik wilde vrouw zijn. Er hing in die tijd nog een groot taboe rond transgenders. Vooraleer ik mijn omgeving durfde in te lichten, had ik al een lange tijd stiekem met make-up en vrouwenkleren geëxperimenteerd en maakte ik foto’s van mezelf als vrouw. Ik surfte het internet af op zoek naar informatie, zocht naar chirurgen en las allerlei getuigenissen. Ik bezocht ook een vrouw die de operatie al had ondergaan. Ik wilde alles weten vóór ik er met iemand over praatte.

Het was een heel eenzame periode, want aan de ene kant was ik doodsbang om anderen te vertellen dat ik in het verkeerde lichaam werd geboren, aan de andere kant wilde ik niet meer wachten, ik had nood aan aanvaarding en steun van mijn omgeving. In die periode kreeg ik ook mijn eerste epilepsieaanval. Ik deed stage in een sterrenrestaurant en stuikte in elkaar. Ik kreeg gelukkig veel steun van mijn ouders. Toen op een nacht een fles van mijn nachtkastje viel, kwamen mijn ouders mijn kamer ingestormd, doodsbang voor een nieuwe aanval. Ze waren zo lief en bezorgd, en op dat moment is alles eruit gekomen. Ik vertelde hen dat ik me niet goed voelde in mijn vel en dat ik vrouw wilde zijn. Natuurlijk was het een shock, alle dromen die ze hadden voor hun zoon, werden opeens van tafel geveegd.

‘Nu wacht ik op die speciale nacht als vrouw. Mannen bieden zich aan, maar ik wacht op degene die het verdient’

De aanvaarding kwam gelukkig heel snel. Ik liet hen mijn plan zien: ondertussen had ik alle informatie, wist ik waar ik wilde geopereerd worden en door wie en hoe alles zou moeten gaan. ‘Oké’, zei mijn moeder. ‘Dan doen we dat’. Maar toen begon het wachten pas écht. Eerst waren er de gesprekken. Ik praatte met psychologen die letterlijk alles over mij wilden weten. Ik begrijp dat natuurlijk wel, ze wilden een foute keuze uitsluiten, maar ik hád al nagedacht en wist het zeker, dus voor mij kon het eigenlijk niet snel genoeg gaan.

Lange wachtrij

Na die gesprekken volgde de ‘reallife test’, een jaar waarin ik geen operaties of hormoonbehandelingen mocht ondergaan, maar waarin ik wel al opgemaakt en gekleed als vrouw door het leven ging. Ik kan je vertellen: toen heb ik geleerd wat geduld is. Het liefst van al wilde ik een tijdmachine die me zou transporteren naar het einde van het proces. Iedereen zag dat ik nog een mannenlichaam had, maar ik ging al door het leven als vrouw. Ik moest leren omgaan met roddels en gemene opmerkingen. Na dat jaar beslisten psychiaters of ik geschikt was voor mijn transgenderoperatie. Pas toen zij groen licht gaven, konden de behandelingen starten, ik kan je niet vertellen hoe opgelucht ik was toen ik eindelijk dat papier in handen had. Mijn droom werd werkelijkheid: ik kon Soffia worden.

Hormoonbehandelingen zorgden voor een vrouwelijke stem, ik kreeg borsten, een gelaatsoperatie gaf me vrouwelijke gezichtskenmerken... Ik had voldoende gespaard en kreeg steun van mijn ouders, anders kan zo’n proces jaren aanslepen. In totaal was ik meer dan 30.000 euro kwijt, niet iedere transgender kan dat zomaar op tafel leggen. Na een jaar van behandelingen en operaties volgde de kers op de taart: mijn geslachtsoperatie. Ondertussen heb ik ook de perfecte job gevonden, ik ben eigenaar van een kaaswinkel en kan zeggen dat ik gelukkig ben. Toch wacht ik nog steeds op de ware en die speciale nacht als vrouw. Mannen bieden zich wel aan, maar ik wacht op degene die het verdient. Natuurlijk ben ik heel nieuwsgierig en wil ik weten hoe het allemaal voelt, maar door dit jarenlange proces heb ik geleerd dat wachten soms écht de moeite waard is.”