Wie een relatie begint, krijgt er de ander zijn ouders gratis bij. Een geschenk dat sommigen nog liefst zouden teruggeven. Ondanks de vele mopjes over schoonmoeders, blijkt de realiteit vaak allesbehalve om te lachen. Schoondochter Nina* (36) kreeg een inzinking en vertelt ons openhartig haar verhaal.
Geen beste vriendinnen
“Ik woon in de straat van mijn schoonouders, iets waar soms om wordt gelachen, want: is dat niet om problemen vragen? Ja, dus. Mijn man en ik twijfelden, maar mijn schoonouders zijn welstellend en hadden een stuk grond in hun straat. We dachten dat het wel zou meevallen. Niks was minder waar.”
“Ik heb altijd gevoeld dat ik niet in het plaatje van mijn schoonouders paste. Jeroen is het enig kind van drukke zelfstandigen, veeleer zakelijke, koele mensen. Toen we net samen waren, voelde ik dat we geen beste vriendinnen zouden worden, maar verder gingen er geen alarmbellen af. Zijn moeder zat er niet mee in om mijn rekeninguittreksels geopend op het aanrecht te leggen, of om een handje toe te steken in het huishouden en er commentaar op te leveren.”
Zelfgemaakte doopsuikers
“Toen ik na een jaar zwanger was, een bewuste keuze, kon ze haar teleurstelling amper wegsteken. Toch drong ze aan op het huis in hun straat. Toen we daar gingen wonen, was er geen ontkomen meer aan. Mijn schoonouders stonden constant in ons huis of in de tuin, en hielden zich niet meer in. Na een zware bevalling kreeg ik de opmerking dat er precies nog een kind in mijn buik zat, en nog erger: mijn schoonmoeder kwam aanzetten met doopsuikers die ze zelf had gemaakt, omdat ze onze doopsuikers maar niks vond. Dat was zo hallucinant dat ik niet eens wist wat te zeggen (lacht). Ik heb ze de vuilnisbak van de materniteit in gekieperd. Toen ik zwanger was van ons tweede kind, zaten we op het punt dat ik niet ben meegegaan om dat te gaan vertellen. Enkele weken later stond ze aan de deur met een fles en de woorden: ‘We zullen het dan maar vieren, maar ik had liever gehad dat het maar bij eentje bleef’.”
‘Mijn schoonmoeder kwam aanzetten met doopsuikers die ze zelf had gemaakt, omdat ze de onze maar niks vond’
“Ook van ons huwelijk maakte ze een drama, en ik ben uiteindelijk fysiek ziek geworden van de constante kritiek, die ik niet kon ontvluchten. Ik hyperventileerde van de stress, voelde me gebroken door haar constante aanwezigheid in mijn leven. Toen heb ik mijn man voor de keuze gesteld: duidelijke regels, of ik zou mijn valiezen pakken. Hij is met zijn ouders gaan spreken, en sindsdien bazuinen ze rond dat ze niet meer binnen mogen bij mij (lacht). Op dit moment is het relatief rustig, maar dat kan snel keren. En ja, dat weegt op onze relatie.”
Lees meer getuigenissen van lezeressen:
*De namen werden vervangen omwille van privacy-redenen.
Tekst: Kelly Deriemaeker, openingsbeeld: stockbeeld
