Straffe getuigenis: Natalie bouwde een carrière op als spoedarts en klimaatactiviste
Natalie (28) is arts, klimaatactiviste en medeoprichster van Climate Express.
Haar vader is geoloog en ze is opgegroeid met veel respect voor de wereld en mensen. De opwarming van de aarde en de gevolgen voor het klimaat zijn haar grootste zorg, maar ook haar drijfveer om voor te strijden.
Ik wil op mijn leven kunnen terugkijken en zeker weten: ik
heb alles gegeven om de wereld mooier te maken.
Ongelijkheid fungeert als rode draad
De eerste actie waaraan Natalie deelnam, had ze zelf georganiseerd. Ze was zestien en probeerde iedereen op school warm te maken voor de millenniumdoelstellingen rond armoede van de Verenigde Naties. “Ik vind iedere vorm van onrecht of uitsluiting onaanvaardbaar. Als je kijkt naar de gevolgen van klimaatverandering, dan loopt ongelijkheid er als een rode draad door. Arme mensen overal ter wereld zijn er de grootste slachtoffers van, ook al zijn ze er het minst verantwoordelijk voor. We zien dat nu al in Europa. Tijdens de hittegolf van 2003 stierven vooral oude mensen in goedkope rusthuizen. Ik vind dat zo onrechtvaardig dat ik onmogelijk niets kan doen.”
Engagement kreeg ze van thuis uit opeen andere manier mee. Niet zozeer in de vorm van betogen en je stem verheffen, wel in het kijken naar de wonderen van de natuur. “Mijn vader is geoloog. Ieder jaar reisden we naar de bergen. Nu nog kan ik de bergen, de gletsjers, de sneeuw niet missen. Ik ben alpiniste, ik geniet ervan steile wanden en gletsjers te beklimmen. Al is ook dat ieder jaar een confronterende ervaring: de gletsjers smelten af en worden kleiner. In Chamonix staan strepen op de rotswand. Het is het logboek van een verdwijnende gletsjer. Dat raakt me. Ik ben 28, mijn vriend en ik denken eraan kinderen te krijgen, maar ik weet nu al dat het landschap van mijn jeugd er niet meer zal zijn als mijn kinderen zo oud zijn als ik.”
Klimaat, de grootste uitdaging voor de mens
Ze herinnert zich nog heel goed waar en hoe ze besloot niet alleen arts te zijn, maar ook en vooral klimaatactiviste. Het was 2009, als studente had ze stages gedaan in ziekenhuizen in Oost-Congo, Oeganda, Cambodja, Guatemala en Ecuador. Ze had echte armoede in de ogen gekeken, maar ze had ook gezien tot wat goed geïnvesteerd ontwikkelingsgeld kan leiden: zuiver water, toegankelijke gezondheidszorg, evenwichtige voeding. Toen las ze een uitgebreid rapport van het medische tijdschrift The Lancet over de gevolgen van de klimaatverandering op de gezondheidszorg. “Het kwam erop neer dat alle inspanningen die we tot dan geleverd hadden om armoede te verminderen, teniet zouden worden gedaan.
Wat onze ministers doen voor het Nationaal Klimaatplan? Vooral lobbyen om de deadline te verschuiven
The Lancet, een ernstig, altijd gematigd, wetenschappelijk tijdschrift, omschreef de klimaatverandering als de grootste uitdaging voor de menselijke gezondheid. De conclusie van het rapport was zeer duidelijk: iedere arts die verder kijkt dan de ziekenhuismuren en die zich bekommert om het algemene belang, kan maar beter klimaatactivist worden. Ik heb die aanbeveling nogal letterlijk genomen.”
Ja, het heeft zin
Aan de Gentse universiteit richtte ze Gent1010 op, een studentenvereniging rond duurzaamheid en een paar jaar later legde ze een trein in naar de klimaattop in Warschau. “Het was het begin van Climate Express. We willen mensen in beweging brengen om druk uit te oefenen op de overheid. Ik ken heel veel mensen die in hun eigen leven allerlei zaken ondernemen om zuiniger en milieubewuster te leven, maar al die mensen zijn even ontgoocheld in een overheid die de verantwoordelijkheid van zich afschuift. Neem bijvoorbeeld het Nationaal Klimaatplan dat onze verschillende regeringen tegen 1 januari 2018 moeten hebben. In plaats van ambitieus te zijn, zijn onze ministers aan het lobbyen om de deadline te verschuiven.
Blijven strijden
Nog altijd is er geen coherent, ambitieus plan en ontbreekt iedere langetermijnvisie. Daarom blijft het volgens mij belangrijk om actie te voeren, om op straat te komen, om te laten zien dat we het daar niet mee eens zijn. ‘Heeft dat zin?’, krijg ik vaak te horen. Het antwoord lees ik in de geschiedenis. Alles wat we nu normaal vinden – stemrecht voor vrouwen, verbod op kinderarbeid, een werkdag van acht uur, betaalde vakantie, verbod op slavernij – is er gekomen omdat mensen dat geëist hebben, niet omdat men dat in het parlement heeft bedacht. Integendeel. De meeste parlementsleden waren begin twintigste eeuw nog voor kinderarbeid.
Waarom zouden we geen sociaal rechtvaardig klimaatbeleid kunnen afdwingen? Al moet ik eerlijk toegeven dat me soms ook de onmacht besluipt. Als je de rapporten leest, is het moeilijk om niet ontmoedigd te raken. Het ziet er niet goed uit. Er gebeurt te weinig. Het gaat te traag, maar in mijn hoofd is deze strijd mijn leven. Ik wil dit volhouden tot ik niet meer adem.”
Door: Tine Hens & Foto’s: Viktor Bentley
Meer straffe getuigenissen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier