Straffe getuigenis: Maaike Neuville sloeg een droomjob af, en is daar dankbaar voor

Feeling Redactie

07 sep 2018

Maaike is actrice en regisseur. Ze speelt mee in ‘De Dag’, de nieuwe, ijzingwekkend goede tv-reeks van Jonas Geirnaert en Julie Mahieu die dit najaar wordt uitgezonden.

“Eerst was ik blij. Een grote rol in een belangrijke tv-serie. Maar ineens twijfelde ik. Er was geen rationele verklaring voor, eerder een soort buikgevoel. Met hangende pootjes heb ik nee gezegd. Daardoor had ik plots veel tijd in mijn agenda en besliste ik om een master in filmregie te gaan doen.

Ik heb toen een kortfilm gemaakt, Sonnet 81, die volledig is opgenomen in het ouderlijk huis van mijn moeder. Zij heeft er zelf ook heel intensief aan meegewerkt, ze deed zelfs de catering. Na die vermoeiende draaiperiode trokken we samen op reis naar Kreta. Er waren momenten in haar leven waar ze veel zorgen had, maar in Kreta was dat allemaal weg.

” Ik had precies mijn moeder terug, ik kon weer opkijken naar haar. “

Zij was altijd zo trots op mij, nu was ik trots op haar. Helaas is ze twee weken later gestorven. Als ik terugdenk aan haar, denk ik altijd aan die reis. Ik ben zo blij dat we dat hebben kunnen doen. Door die televisiereeks af te zeggen, heb ik nog kostbare tijd gehad met mijn moeder.

Na haar dood heb ik de film afgewerkt. Er overviel mij een soort traagheid, die ongetwijfeld te maken had met mijn rouwproces. Dat zie je ook in de uiteindelijke versie van de film. Met die film heb ik op het Kortfilmfestival Leuven een wildcard gewonnen en kreeg ik 60.000 euro subsidie. Dat gaf me het duwtje in de rug om mijn volgende kortfilm te maken: Perfect Darkness.

En nu sta ik op het punt om aan mijn eerste langspeelfilm te beginnen. Dus die ene, niet-rationele beslissing van vijf jaar geleden heeft me onbewust op het pad gezet dat ik nu bewandel. Ik besef nu dat het belangrijk is om dat irrationele gevoel gewoon te volgen en dat je tijd nodig hebt om de tekens van het universum te zien. Anders ga je overal te snel aan voorbij.

Op Facebook zag ik een filmpje voorbijkomen van David Attenborough: dat je een stervende bij kunt redden met een lepeltje suikerwater. Ik vond dat een handig weetje en deelde het bericht. Ik ben al vegetariër sinds mijn 18de. Tijdens een lange reis van België naar Nepal, die ik grotendeels over land heb gemaakt, is mijn eco-bewustzijn veel groter geworden. Je ziet de dingen plots in relatie met elkaar. Het stuk plastic dat je vandaag op de grond gooit, daar doe je uiteindelijk jezelf pijn mee. Even later zag ik een ander bericht, over welke bloemen bijen aantrekken. Niet zo lang daarna vond ik effectief een stervende bij op mijn terras. Ik liep meteen naar de keuken en maakte suikerwater. De bij kroop weg onder een kastje. ’s Avonds zag ik dat ze zich had vastgeklampt aan het hout. Ze kroop weer een beetje. Ik herinnerde me plots dat ik twee jaar eerder een bijenhotel had cadeau gedaan aan mijn vader, maar hij had het nooit geïnstalleerd. Hij bracht het naar mijn appartement en de bij kroop er meteen in. Dezelfde dag trok ik naar het tuincentrum om plantjes voor bijen te kopen. De volgende ochtend ging ik met mijn dochtertje terug naar de bij kijken. Net op dat moment kwam ze uit het bijenhotel gekropen. Een beetje houterig vloog ze weg. Ik werd overspoeld door gelukzaligheid. Ik had een bij gered! Ons terras staat nu bomvol bloemen en het krioelt er van de bijen.”