Straffe getuigenis: Karolien Debecker presenteert op Radio 1 en heeft een beenprothese

Goele Tielens

18 jan 2019

Leven met een beperking, hoeft geen beperking te zijn voor een bloeiende carrière, dat bewijst Karolien Debecker (39). Ze presenteert ‘bij debecker’ op radio 1, heeft een beenprothese en kan een arm niet meer heffen na kanker. Toch weerhoudt niets haar om haar droom na te jagen en volop te genieten.

Op mijn zeventiende had ik hevige pijn aan mijn knie. Ik dacht aan een sportblessure en kwam bij sportartsen terecht. Pas negen maanden later volgde de juiste diagnose: botkanker. De tumor was op dat moment al gegroeid en verweven met pezen en spieren, waardoor mijn onderbeen geamputeerd moest worden. Hoewel er een zware revalidatie volgde, bleef ik positief. Ik wilde opnieuw leren lopen en hield me stoer, het was uiteindelijk ‘maar’ een been. Ik was vooral dankbaar dat ik nog leefde. Vier jaar later – ik had op dat moment al twee keer kanker gehad (er zouden er nog twee volgen) – kwam het er toch uit. Ik kreeg een zware depressie. Eindelijk liet ik de emoties toe die ik al die tijd had verdrongen, ik moest leren leven met het feit dat ik kanker had gehad en met een beenprothese verder moest. Bovendien was daarna door een tumor in mijn schouder mijn arm verlamd geraakt. Ik kon hem niet meer voor of boven mij strekken. Dat verwerken lukte niet zomaar op commando. Ik was een adolescent en nog zoekende naar wie ik was en wat ik wilde. ‘Wie gaat er mij nu ooit nog willen?’, vroeg ik me af.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Gelukkig bleek dat snel ongegrond. Toen ik terug op school kwam, probeerde een knappe jongen mij meteen te versieren, een opsteker. Een eerste keer seks blijft wel altijd spannend, onenightstands heb ik nooit gehad, dat zou te veel uitleg vereisen. En toen ik mijn huidige vriendin voor het eerst vertelde over mijn prothese, vond ik dat heel eng. Ik kan me goed voorstellen dat het ook voor een partner even wennen moet zijn, zo’n nieuw lichaam. Maar ze heeft er nooit een punt van gemaakt. Bovendien heeft mijn prothese mij nooit weerhouden mijn passies na te jagen. Ik wilde radio maken, en ben ervoor gegaan. Misschien heeft het mij zelfs extra geholpen, want in de media houden ze van mensen die dingen hebben meegemaakt en een verhaal hebben. Tv-programma’s maken, reportages draaien voor Vlaanderen Vakantieland, Ketnetwrapper worden, radioprogramma’s presenteren... Er komen zo veel interessante projecten op mijn pad. Ik heb het dan ook moeilijk om nee te zeggen, want ik wil van alles proeven. Hoewel ik dat altijd heb gehad, denk ik dat mijn kanker en beperking daar extra toe bijdragen. Ik wil genieten van elke dag en iedere kans grijpen. Dat blijkt soms te veel, want door de chemo die door mijn lijf is gepompt en mijn beperking, ben ik sneller moe dan anderen. Dat heb ik moeten leren accepteren, niet gemakkelijk voor een competitief persoon als ik.

Een eerste keer seks blijft wel altijd spannend, onenightstands heb ik nooit gehad, dat zou te veel uitleg vereisen.

Lees ook: Limore is Joodse en werd verliefd op een vrouw

Op mijn 27ste kreeg ik een burn-out, ik had net een tv-programma gemaakt en had te veel hooi op mijn vork genomen. Toen ik daarna merkte dat ze me niet meteen een nieuw programma gaven, was dat even slikken. Ik had het gevoel dat ze extra voorzichtig met me wilden zijn. Hoewel dat misschien beter voor me was, kwam dat hard aan. Nu probeer ik beter te balanceren en rust in te bouwen. Dat blijft een gevecht, ik doe zo veel dingen graag en wil me niet laten tegenhouden door mijn beperking. Belangrijk voor mij, want kleine dingen herinneren mij er dagelijks aan. Als ik schoenen pas bijvoorbeeld, of als ik de trap oploop met mijn zoontje en besef dat ik extra voorzichtig moet zijn. Ik zal ook nooit meer kunnen joggen, terwijl ik dat echt graag deed. Al vind ik die dingen nog niet zo moeilijk als de schaamte, die wil ik echt nog overwinnen. Als mensen staren, kan dat me echt kwetsen en ik durf geen rokje of short te dragen als het warm is. Het is belachelijk, we leggen onszelf zulke strenge schoonheidsnormen op, vergiftigen ons brein met absurde ideeën over het ideaal. Hoewel ik dat goed besef, durf ik dat rokje niet aan. Toch ben ik gelukkig met wie ik ben. Het is natuurlijk máár een been en een arm, ik besef dat het allemaal veel erger kon zijn. En ik hoop dat ik anderen kan inspireren. Vlak voor dit interview kreeg ik een mail van een meisje, ze vertelde dat ze zelf had geworsteld met een depressie en zich had opgetrokken aan mijn verhaal, daar kan ik zo stil van worden. Inspireren wil ik ook doen in mijn nieuwe programma Bij Debecker op Radio 1. Mensen mogen zelf iets komen vertellen op de radio. Met beperking, zonder beperking... eender wie is welkom. Zolang ze een verhaal of een mening hebben die aan het nadenken zet en liefst van alles inspireert.”