Straffe getuigenis: Ingrid vertelt over hoe op een dag het licht finaal uitging

Feeling Redactie

31 mrt 2017

Vat leeg, opgebrand. Dat is wat Ingrid een tijdje geleden overkwam. Zelfs een mail sturen kostte haar soms een hele dag. Ze bleek ten prooi gevallen aan de ziekte van deze tijd, een burn-out. Toen ze haar diepste punt bereikt had, kwam ze tot de ontdekking dat ‘kindjes schminken’ datgene is wat haar oprecht gelukkig maakt.

Mijn werk als artistiek coördinator van verschillende culturele evenementen voor een vzw van de Stad Leuven, was een leidinggevende job waarin ik volop ideeën kon uitwerken en zelf beslissingen mocht nemen. Ik trok ook vaak naar het buitenland voor prospectie. Kortom, een fantastische job die ik twaalf jaar met veel plezier heb gedaan. Maar toen kwamen er reorganisaties en besparingen. Mijn creatieve job werd steeds meer administratief. En ik kreeg minder autonomie. Terwijl de rest van de collega’s zich makkelijk leek aan te passen, lukte dat mij maar niet. Ik smachtte naar mijn vroegere jobinvulling en kon maar niet wennen aan de nieuwe situatie. Mijn job bepaalde mijn identiteit, en die leek ik nu kwijt te spelen. Het was een rouwproces.

Mijn job bepaalde mijn identiteit, en die leek ik nu kwijt te spelen

Weinigen begrepen dat. Ik verdiende goed en kon gebruikmaken van tal van voordelen. Voor mij was de job echter een gouden kooi geworden. Ik huilde vaak, moest overgeven, werd op het werk steeds apathischer. Een mail sturen kostte me soms een hele dag. Het psychische probleem begon zich ook fysiek te uiten. Ik had een longontsteking die maar niet overging. Mijn huisarts maakte gewag van een burn-out, maar ik wilde er niet van weten. Ik zou doorzetten, niet flauw doen. Tot op een dag natuurlijk het licht finaal uitging. Op een festival zat ik als verlamd in een hoekje. Ik kon niet meer. Ik heb mijn directeur gebeld en ben nog één keer naar mijn bureau geweest om alles op te ruimen. Daarna niet meer. Maanden heb ik gehuild. Ik lag de hele tijd in de zetel. Ik kookte niet meer, deed het huishouden niet meer. Ik verwaarloosde mezelf. Ik weet nog heel goed dat mijn zoon op een dag zei: ‘Vroeger was jij zo’n toffe mama, nu niet meer’. Dat deed heel veel pijn.

Vroeger was jij zo’n toffe mama, nu niet meer

Toen ik in die diepste put zat, vroeg mijn man op een dag: ‘Maar wat zou je dan wel gelukkig maken?’ Ik antwoordde: ‘Kindjes schminken’. Naast mijn job was ik al een tijd bezig met opleidingen voor make-upartist. Het was gewoon iets wat ik zeer graag deed. Ik schminkte eerst mijn kinderen en hun vriendjes. Van het een kwam het ander, en plots stond ik op een festival in Ieper. Toen besefte ik: dit is wat ik plezant vind, dit is waarvan ik geniet. Iemand zo transformeren datie in de spiegel kijkt en denkt wow, ben ik dat? Het spiegelmoment, verwondering creëren, dat is mijn kick.

Het spiegelmoment, verwondering creëren, dat is mijn kick

Zo ontstond mijn droom: een eigen act performen op straattheaterfestivals, en daar Europa mee rondreizen. Daaraan ben ik nog altijd hard aan het werken. Ik volg zo veel mogelijk workshops en opleidingen om steeds beter te worden. Mensen vragen zich soms af: een licentiaat Geschiedenis die plotseling gaat schminken? Maar ik ben zo gelukkig!

Wat ik uit mijn burn-out vooral geleerd heb, is dat er meerdere paden zijn. Ik dacht dat er maar één pad voor mij was weggelegd, en doordat ik daarin gefaald had, voelde ik me een totale mislukkeling. Het was een tunnelvisie, ik kon me niet voorstellen dat ik ook andere dingen kon. Maar je kunt heel veel, alleen moet je dat willen zien. Ik zou vooral willen dat mensen beseffen: blijf niet zitten op een plek waar je niet (meer) gelukkig bent, waar je niet (meer) jezelf kunt zijn. Er zijn echt wel andere mogelijkheden. En ja, alles achterlaten is heel angstaanjagend, maar durf te springen.”