Getuigenis: de ex-man van Eva is ondertussen aan zijn derde gezin toe

Feeling Redactie

05 dec 2022

Als ik mijn zoons zie, dan heb ik nog altijd de reflex: daar hoort een papa bij, wij horen een gezin te zijn. En die droom heeft hij mij afgenomen. Dat gevoel van falen dat een echtscheiding met zich meebrengt, is er nog steeds. Niet zo erg dat het mij verhindert een nieuw leven op te bouwen en te proberen gelukkig te zijn. Maar die scheiding blijft een trauma.

Ik verwijt hem vooral dat hij nooit heeft willen vechten voor ons gezin

Hij heeft de makkelijkste oplossing gekozen: een andere madam, jonger en beter. Zijn vertrek was een donderslag. Ik zie me nog staan, zondagochtend, in mijn pyjama. Ik was zo van slag dat hij me een duw heeft moeten geven, om te zien of ik nog leefde. Ik was verlamd. Maar eigenlijk, vanaf de eerste dag dat wij getrouwd waren, en dat ik zwanger was van ons eerste kind, zat er iets scheef. Ik kon het niet benoemen, maar er was iets. Hij werd koel, afstandelijk, emotioneel onbereikbaar. Nooit een lief gebaar, nooit een vriendelijk woord, nooit een compliment. Na onze oudste zoon heb ik een miskraam gehad, en daar was ik kapot van. Mijn hormonen gingen alle kanten uit, ik huilde de hele tijd, en hij zei keihard: ‘Stop nu eens met dat gejengel’. Ik heb mijn verdriet weggeslikt, maar dat onbegrip heeft me vreselijk pijn gedaan. Zo veel pijn dat ik tijdens mijn tweede zwangerschap naar een advocaat ben gestapt om te zien wat mijn mogelijkheden waren. Die zei: ‘Ben je zeker dat dit is wat je wilt? Je hebt een klein zoontje, je bent zwanger van een tweede, zou je niet proberen om die relatie goed te krijgen?’ Ik heb het geprobeerd. Ik heb hem ooit een lange brief geschreven om te zeggen hoe ongelukkig ik was. Die lag de volgende ochtend op de grond, zo belangrijk vond hij dat. Maar ik besef nu wel dat mijn gevoelens niet helemaal duidelijk waren, dat ik niet goed heb gecommuniceerd.

Lees hier ook de straffe getuigenis van Erik die het overspel niet kan laten.

Ik heb hem altijd volledig vertrouwd.

Ik ben patsboempatat gevallen voor die man. Nooit zo verliefd geweest. En die roes heeft ook wel enkele jaren geduurd, maar ik zie nu dat ik in mijn hart een betere versie van hem heb gemaakt. Ik heb hem op een voetstuk gezet, en daar val je vroeg of laat af, dat kan niet anders. Ik vond hem bijvoorbeeld heel mysterieus, maar net die geslotenheid is moeilijk in een relatie. Ik bewonderde hoe hij ergens kon binnenkomen, en die aandacht naar zich toe kon trekken, maar uiteindelijk wilde hij alleen maar bewonderd worden. Soms denk ik dat ik een sterke, avontuurlijke man gekozen heb om kinderen mee te maken, heel chemisch en dierlijk, maar ik had niet met hem moeten trouwen. Hij nam de ruimte in ons huwelijk, was vaak alleen weg en ik heb hem altijd volledig vertrouwd, om een misschien vreemde reden. Ons seksleven was niet grandioos, hij nam zelden het initiatief, en ik zag dat als een verzekering. Waarom zou hij me bedriegen? Hij vond dat niet zo belangrijk. Maar uiteindelijk waren er wel andere vrouwen. Dat heb ik achteraf gehoord. Vrienden gaven weleens hints: zou je niet eens mee uitgaan met hem? En ik dacht altijd: waarom? Toen hij aankondigde dat het gedaan was, vertrok hij naar Italië, om na te denken. En ik thuis wachten, afzien en hopen. Terwijl hij daar natuurlijk met haar was. Martha.

Zij was zevenentwintig, ik achtendertig, hij vijfenveertig. Ik vond dat hij zo’n cliché maakte van onze relatie

Lees ook het verhaal van Cathérine die haar dochter zes jaar lang moest missen.

‘Succesvolle man laat vrouw en kinderen achter om nieuw leven te beginnen met jongere vrouw’. Ik heb het haar ooit gevraagd: ‘Waarom moest je per se mijn man hebben? Wij hadden een huwelijk, er zijn kinderen’. Ze haalde haar schouders op en zei: ‘Ik was verliefd’. Het hielp niet dat ze mooi was. Het hielp niet dat ze samen een mooi koppel waren. In onze twaalf jaar huwelijk heeft hij nooit de binnenkant van een supermarkt gezien. Eén keer. Hij zei: ‘Amai, ze hebben hier veel keuze’. Met haar wandelde hij elke week naar de GB. Hand in hand.

Ik ging kapot van jaloezie. Na acht jaar is zij nu uiteindelijk ook vervangen door een jonger model: Elise, zesentwintig

En alweer wordt er een kindje gemaakt. Ik denk dat Martha nu hetzelfde verdriet voelt als ik, maar blij ben ik daar niet om. De breuk heeft me abnormaal veel pijn gedaan. Dat besefte ik op het moment zelf al: hoe kan ik me zo vernietigd en verscheurd voelen omdat een man me verlaat? Dat is toch geen ongeneeslijke ziekte, het is toch niet alsof je kind sterft? En toch was die pijn immens. Ik kon dat niet begrijpen. Ik heb lang gerouwd, veel aan zelfonderzoek gedaan en mijn leven terug opgebouwd. Ik verwelkom al zijn kinderen in de familie, het zijn tenslotte de halfzusjes van mijn zoons, en ik vang zijn nieuwe vrouw op als ze het niet meer aankan. Er zijn andere mannen in mijn leven geweest, er is nu een jonger iemand. Maar ik vraag me serieus af of ik eigenlijk nog een relatie nodig heb om gelukkig te zijn.