Straffe getuigenis: Deborah wachtte meer dan vijf jaar op adoptiezoontje Rae

Goele Tielens

30 nov 2018

Een monsterfile, een rij bij de kassa... We zijn allemaal weleens ongeduldig, maar Deborah en haar man weten pas écht wat eindeloos wachten is. Het duurde langer dan vijf jaar voor ze adoptiezoontje Rae in hun armen konden sluiten.

Keuze van je leven

Deborah (31): “Ik was vijfentwintig toen mijn man en ik zwanger probeerden te raken. Dat liep niet van een leien dakje. Na enkele miskramen besloten we naar een informatieavond over adoptie te gaan. Louter om ons licht op te steken. Maar we waren meteen gewonnen en schreven ons in voor de adoptiecursus: tien sessies waarin je uitleg krijgt en kunt beslissen of adoptie iets voor jou is. Na die sessies was ons enthousiasme alleen nog maar groter en besloten we ervoor te gaan, ook al omdat zo’n proces minstens drie à vier jaar in beslag neemt. Lang twijfelen is dus geen goed idee.

Dan begint het echte werk. Een team van psychologen en sociaal werkers legt je op de rooster. Ze spitten je leven uit. Je relatie, je werk, waarom je kinderen wilt, hoeveel je er wilt... Alles willen ze weten. Bovendien komen ze ook controleren of je huis geschikt is voor een kindje. Dat was een moeilijke periode, we hadden onze zinnen gezet op een kindje en fantaseerden er al over om hem of haar in onze armen te houden, maar het enige wat we konden doen, was wachten en alle testen ondergaan. Tegelijk was er een berg papierwerk. Ik kan het aantal documenten dat we hebben ingevuld om er dan vervolgens zowat het hele land mee te doorkruisen, niet meer tellen.

‘Hoe vaak heb ik niet gezegd: ik stop ermee, ik geloof er niet meer in. Het was een serieuze relatietest’

Ondertussen kozen we een adoptiebureau en het land waaruit we een kindje wilden adopteren. Geen makkelijke keuze, want aan ieder land zijn voorwaarden verbonden. Bovendien kun je je niet voor meerdere landen of bureaus tegelijk inschrijven. Een gok dus. We kozen voor Ethiopië. Op dat moment werd het allemaal wat ‘echter’. We gingen als bezetenen op zoek naar informatie over het land. Mijn man en ik boekten er zelfs een reis naartoe. En ondertussen ging de tijd voorbij en probeerden we geduldig en hoopvol te blijven. Niet eenvoudig, ik heb vaak tegen mijn man gezegd: ‘Ik geloof er niet meer in, ik stop ermee’. Het was een serieuze relatietest, want niemand uit onze omgeving begreep écht waar we door gingen en je bent al snel geneigd om je stress op elkaar uit te werken. Daarnaast moet je elkaar telkens weer opkrikken wanneer een van de twee een dipje heeft. Gelukkig was onze relatie sterk genoeg.

Hoop

Toen in 2016 door een herstructurering bij de administratie van adopties in Ethiopië verschillende Vlaamse dossiers geblokkeerd zaten, zakte de moed ons in de schoenen. Er zouden nog eens jaren bij komen, terwijl we toch al zo’n vijf jaar aan het wachten waren. Via andere ouders hoorden we dat we bij een ander bureau meer kans zouden maken, ze zochten nog adoptieouders voor kindjes uit Guinee. Geen simpele beslissing, in ons hoofd was al het idee gevormd dat ons kindje uit Ethiopië zou komen. Een mentale klik, dus. En een risico, want je hebt nooit zekerheid. Onze research begon dus weer van voren af aan.

Gelukkig kwam vanaf dan alles in een stroomversnelling terecht. Enkele maanden later kregen we het verlossende telefoontje: ons zoontje heette Rae, was één jaar oud en we zouden hem binnen enkele maanden kunnen gaan halen. Ik kan niet beschrijven hoe emotioneel dat moment was. Die drie maanden duurden lang, maar waren draagbaarder dan de jaren ervoor, we hadden weer hoop en wisten dat het goed zou komen. Bovendien kwam er weer zo’n berg papierwerk op ons af dat we de hele tijd druk in de weer waren. En toen mochten we Rae gaan halen in Guinee.

Toen we aankwamen, werden we samen met andere adoptieouders in een klein busje gestopt. De rit duurde enkele uren, de langste uren uit mijn leven, wat waren we zenuwachtig! Maar toen kwamen we aan, en stond hij daar, onze zoon. En meteen viel alles op zijn plaats. Rae is lief en gezond, een droomkind. De glimlach en knuffels die ik dagelijks van hem krijg, maken het wachtproces de moeite waard. Zo hard dat we nu voor een tweede kindje proberen te gaan.”