Getuigenis: de man van Iris vond het op vakantie niet nodig haar in te lichten dat haar vader overleden was

Goele Tielens

07 mei 2022

Een vakantie met twee is vaak een relatietest voor prille liefde. Maar ook voor een huwelijk van 30 jaar kan het een uitdaging betekenen. Iris (56) besefte op vakantie dat ze niet langer getrouwd wilde zijn met haar man en vader van haar vier kinderen.

“Toen de kinderen oud genoeg waren, besloten Peter en ik een grote reis te maken. We hadden jaren in functie van onze kinderen geleefd, maar nu was het eindelijk onze beurt. Ik keek ernaar uit en hoopte ergens dat deze reis ons huwelijk nieuw leven kon inblazen.

‘Ik heb vaak getwijfeld of ik hem zou verlaten: Peter hield me klein en kon me soms vernederen’

Toen ik Peter 32 jaar geleden leerde kennen tijdens een groepsreis in Rusland, konden we het goed vinden. Hij lag goed in de groep, maakte veel grapjes en ook na de reis hadden we een fijne tijd samen. We werden een koppel, en omdat we ver van elkaar woonden, besloten we al snel te gaan trouwen. Ik verwachtte romantiek, maar al tijdens de huwelijksreis was Peter niet erg liefdevol en zelfs van intimiteit was er toen al amper sprake. Maar ik ben geen opgever en bleef in mijn relatie geloven. We kregen uiteindelijk vier kinderen samen. Mijn leven stond in het teken van hen en al die tijd negeerde ik mijn slechte huwelijk. Ik heb vaak getwijfeld of ik hem zou verlaten: Peter hield me klein en kon me soms vernederen. Maar hij had ook zijn goede kanten.

Afstand

We kozen voor een groepsreis naar Indonesië. Maar tijdens de trip was er tussen Peter en mij een grote afstand. Ruzie maakten we niet, en in de groep was Peter zijn vrolijke zelve, maar hij had amper aandacht voor mij. Eenmaal alleen werd hij stiller en afstandelijk. Ook toen ik dat ene telefoontje kreeg: mijn vader, die al jaren vocht tegen kanker, was snel achteruitgegaan en lag op een palliatieve afdeling. Hoewel Peter een goede band had met mijn vader, kon er geen medeleven af. Ik probeerde samen met de reisleidster een manier te zoeken om sneller thuis te raken, maar dat leek geen haalbare optie. We zaten in het hol van Pluto en er zat niets anders op dan te hopen dat ik op tijd zou zijn om afscheid te nemen. Natuurlijk kreeg ik steun van de groep, en zelfs onze chauffeur gaf mij een knuffel en probeerde me te troosten. Maar ik verlangde zo hard naar de steun van Peter. Toen ik op een nacht tegen hem aan kroop, duwde hij me gewoon weg.

‘Ik had verdriet en mijn eigen man reageerde daar koel op’

De volgende ochtend las ik het vreselijke bericht: mijn vader was overleden zonder dat ik afscheid had kunnen nemen. Toen ik naar de ontbijtzaal liep om het nieuws aan Peter te vertellen, die al eerder was opgestaan, vertelde hij doodleuk dat hij het bericht al gelezen had. Hij had het niet eens de moeite gevonden om me te wekken. Op dat moment knapte er iets in mij. Ik had verdriet en mijn eigen man reageerde daar koel op.

Terug thuis zette ik mijn huwelijksperikelen aan de kant en begon ik de begrafenis te regelen. Peter en ik woonden nog samen, maar leefden langs elkaar heen. Een tijd later vroegen we dan toch de scheiding aan. We waren in totaal dertig jaar getrouwd geweest, maar die groepsreis liet me inzien hoe eenzaam ik al die tijd was. Én hoe narcistisch Peter was. Nu ben ik al zo’n drieënhalf jaar vrijgezel. Ik sta open voor een nieuwe man, maar dan moet het er wel eentje zijn die mij de liefde geeft die ik jarenlang niet gekregen heb.”