Straffe getuigenis: auteur Heleen Debruyne vertelt over haar ups and downs tijdens haar jeugd

Feeling Redactie

22 okt 2018

Heleen (29) is historica, radiomaker en auteur. Samen met Anaïs Van Ertvelde maakte ze de ophefmakende podcast ‘Vuile Lakens’. Ze is een belangrijke, nieuwe stem in het debat over gelijke rechten voor vrouwen en mannen.

In de lagere school was er nog niets aan de hand. Ze noemden mij zelfs ‘de directeur’, omdat ik alles voor iedereen regelde. Pas daarna is het gepest begonnen. Een groep puberjongens kreeg me in het vizier. Elke keer als ik voorbij wandelde, riepen ze ‘hé lelijke!’ naar mij. Dat waren echt Lord of the Flies-toestanden. Objectief gezien was ik helemaal niet lelijk, maar ze lieten het mij wel geloven. In de klas was ik oprecht geïnteresseerd en stelde ik veel vragen, maar dat was natuurlijk allesbehalve cool. Ik was naïef en had de codes niet door, ik sprak ook veel minder plat West-Vlaams dan de andere leerlingen. We zaten op een strenge, katholieke school waar je het best niet te veel opvalt. Raar zijn werd afgestraft. Ik herinner me nog goed alle middagpauzes waarin ik zat te eten bij het groepje van andere eenzamen.

” Soms ging ik dan maar gewoon op het toilet zitten
met een boek. “

Na het vierde middelbaar werd het een beetje beter en maakte ik wat vrienden, maar nog steeds had geen enkele jongen me willen kussen. In het vijfde middelbaar werd ik verliefd. Ik kuste hem. Al zijn vrienden stonden erbij en hij schaamde zich kapot. Daarna wilde hij me alleen nog maar kussen achter een struikje, hij wilde zeker niet met mij worden gezien. Ik heb het mijn ouders nooit verteld dat het zo lastig was in het middelbaar, ik wou hen niet ongerust maken. Natuurlijk had ik me kunnen aanpassen, maar ik deed het tegenovergestelde en zei fuck it! Dat doe ik nu nog steeds. Ik heb geleerd dat het niet belangrijk is om door iedereen leuk gevonden te worden. Vandaag ben ik dat gevoel gewend en het geeft mij een enorm gevoel van vrijheid.

Mijn moeder vond het goed voor mijn ontwikkeling dat ik na het middelbaar een maand vakantiewerk zou doen in een bejaardentehuis. Het was verschrikkelijk hoe de mensen daar lagen... Ze kregen de pillen door hun strot geduwd. Elke avond kwam ik gedeprimeerd thuis. Ik begon na te denken over wat het leven de moeite waard maakt. Ik besefte plots hoe absurd het is: je trouwt, krijgt kinderen en daarna sturen ze je als beloning naar het bejaardentehuis waar je wordt genegeerd door overwerkte verpleegsters. Het is frappant hoe snel mensen vergeten raken. Het is een illusie dat je enige rol van belang hebt in de samenleving, er is een grote kans dat je alleen eindigt zonder bezoek.

Ik heb dus een zeer sterk relativeringsvermogen ontwikkeld. Omdat ik toen veel bejaarden naakt heb gezien, ben ik me ook heel erg bewust geworden van het menselijk lichaam. Ik zie het als een zak botten, spieren en organen. Zo fragiel. Ik ben niet bang voor de dood, maar wel voor de aftakeling. Het verval loert om de hoek. Zowel fysiek als mentaal. Mijn grootvader was een wiskundeleraar die vijf boeken per week las, maar op het einde was dat allemaal weg door alzheimer. Hij was al dood voor hij dood was. Daarom ben ik al heel jong herinneringen beginnen te maken. Mijn leven zit zo vol mogelijk met vriendschappen, ja zeggen, nieuwsgierigheid naar andere mensen, geliefden, eten, drinken en dansen.