Straffe getuigenis: Alexia is het brein achter de campagne 40 dagen zonder vlees

Feeling Redactie

27 dec 2017

Alexia (28) is theatermaakster en bedenkster van het evenement: Dagen zonder vlees.
Ze wil de mensen engageren om milieubewuster te leven.

Ecologisch leven is veel meer een lust dan een last. We denken nog te veel dat het omgekeerde waar is

“De kunst is om ergens te beginnen”, meent Alexia. Tot haar achttiende lag ze niet zo wakker van de wereld of de klimaatverandering. Het was geen onderwerp waarover werd gesproken. Op school was het enkel van tel op speciale dagen rond milieu of duurzaamheid. Anders niet. “Achteraf gezien vind ik dat lichtjes schandalig, terwijl het milieu waarin we leven de basis is van alles. Maar het werd voorgesteld als iets waarin je je kon verdiepen als je er zin of tijd voor had, niet als iets wat echt noodzakelijk was.”

Dat veranderde voor Alexia tijdens haar studentenjaren aan de Toneelacademie Maastricht. Ze begon te lezen, naar documentaires te kijken. Over de milieubelasting van de mode, over de broeikasgasuitstoot van koeien in de vleesindustrie en stilaan groeide het besef dat er een groot probleem bestaat waar we allemaal deel van uitmaken.

Dagen zonder vlees

Alexia werd eenentwintig en dacht: nu moet ik de boeken opzijleggen en er zelf iets aan doen. “Want ja”, vertelt ze nu, “lezen over de staat van de wereld opent je ogen, maar het dreigt je ook depressief te maken. Zinvoller is om wat je raakt en wat je verontwaardiging prikkelt om te zetten in actie. Hoe klein ook.” Ze postte een bericht op Facebook. Een uitnodiging om tijdens de vasten veertig dagen geen of toch zo weinig mogelijk vlees te eten. Dagen Zonder Vlees had ze het fictieve evenement genoemd.

Het hoe en waarom ervan las een beetje als een pamflet over de impact van de vleesproductie op het klimaat en als een pleidooi voor meer vegetarische dagen. “Minder vlees eten is een van de sleutels om de klimaatverandering af te remmen. Bovendien is het goed voor de gezondheid. Winwin-win. Waarom zouden we dat niet gewoon doen? Toen ik mijn evenement op Facebook lanceerde, had ik de Arabische Lente in mijn achterhoofd: ook daar hadden sociale media een enorme rol gespeeld om van klein protest iets groots te maken. Toch was ik verrast door het effect van mijn post. Het was indrukwekkend te zien hoe snel dat groeide, hoeveel mensen zich aansloten, hoeveel mensen bereid waren om het op z’n minst te proberen. En daar ging het over: dat proberen.

Weg met cynisme

In mijn ogen is consequent zijn een beetje overroepen. Het is belangrijker iets kleins te veranderen dan niets te doen. Het is heel makkelijk moedeloos te worden door de omvang van de uitdaging waar we voor staan en dus lijkt het legitiem om je af te vragen: ‘Waarom zou ík iets veranderen als zo veel andere mensen er niet bij stilstaan?’ Maar met cynisme komen we nergens. Daarom is het essentieel om acties positief te benaderen, om het goede ervan te benadrukken. Misschien daarom dat we zo snel een begrip zijn geworden?

Consequent zijn, is een beetje overroepen. Het is belangrijker iets kleins te veranderen dan niets te doen

We hebben huiskamers en keukens van gewone Vlamingen veroverd en daar was het ons om te doen: van ecologisch leven iets normaals en gewoons maken door de voordelen ervan te benadrukken. We willen dat de spreekwoordelijke nonkel Wilfried eens proeft van een vegetarische schotel. Duurzaamheid wordt te vaak voorgesteld als iets moeilijks, iets waar je moeite voor moet doen, terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Het geeft gewoon een goed gevoel om eerlijk voedsel te kopen of kleren waarvan je weet dat de makers er een deftig loon voor kregen.”

Stilte voor de nieuwe knal

Dit jaar nemen ze een pauze. Het is het lot van snel succes. De kracht van een campagne ligt in de herhaling, maar door te lang te herhalen, dreigt op den duur de verveling. De stilte die ze nu inlassen, is om een nieuwe knal voor te bereiden. “Ik geloof erin dat een vlinderslag aan deze kant van de wereld een stormwind aan de andere kan opwekken. Door wat je doet, beïnvloed je andere mensen, ook al merk je dat zelf soms niet op. Dat idee mag je niet onderuithalen, want dan sta je nergens.

Alles wat er fout loopt, is een optelsom van menselijk falen, maar het omgekeerde is ook waar. We zijn allemaal evenveel deel van het probleem als van de oplossing. Je maakt een verschil door bewuster en minder te consumeren. Bovendien is het een verademing om niet te verzuipen in een teveel aan spullen. Dat is wat ik doe: schrappen wat te veel is. Van verpakkingen tot die jeans die je eigenlijk niet nodig hebt.”

Door: Tine Hens & Foto’s: Viktor Bentley