Drie dragqueens over hun kunstvorm: “Het moment dat ik besefte dat ik homo was, was dat nog heel taboe”
De tijd dat drag een ondergrondse subcultuur was, is al lang verleden tijd. Onder meer dankzij het populaire Amerikaanse tv-programma RuPaul’s Drag Race raakte drag de afgelopen jaren tot in tal van huiskamers. Drie dragqueens over wat de kunstvorm voor hen betekent.
Krietjur: “We willen een safe space creëren voor LGBTQ+-mensen”
De Gentse Daan Dekeyser (23), beter bekend als Krietjur, is een van de stichters van het dragcollectief House of Lux. De groep wil met hun performances een safe space creëren voor LGBTQ+-personen waar ze helemaal zichzelf kunnen zijn.
“Het is intussen drie jaar geleden dat mijn vrienden Mauve Lux en Susan from Grindr het idee hadden om een klein drag-event te organiseren voor onze vrienden. We waren alle drie nog niet zo heel lang bezig met drag, maar merkten dat er in Gent buiten enkele queerfeestjes geen dragshows waren zoals dat in andere steden wel het geval was. Uiteindelijk besloten we publiek te gaan en onze eerste Queerly Beloved-show was in een mum van tijd uitverkocht. Sindsdien is de bal steeds meer gaan rollen en vragen mensen of ze ons kunnen boeken voor andere events. Het is heel snel iets serieus geworden, terwijl we het aanvankelijk gewoon voor ons plezier op poten hadden gezet.”
Het is een masker dat ik kan opzetten, een extensie van mezelf
“Een van onze grootste doelen toen we het collectief opstartten, was om een safe space te creëren, een plek waar andere queer personen zich veilig zouden voelen en waar ze volledig zichzelf kunnen zijn, zonder dat mensen hen raar bekijken. Wil je in lingerie komen feesten, of helemaal in latex? Alles kan en alles mag. Voor vele mensen is het daardoor een avond waar ze helemaal kunnen losgaan en zich van niemand iets hoeven aan te trekken. Net als Mauve en Susan heb ik namelijk het geluk om een zeer warme omgeving te hebben. Mijn ouders en grootouders komen zelfs vaak naar onze shows kijken. We beseffen dat dat niet voor iedereen geldt. Er zijn dragqueens en andere queer personen die thuis moeilijk geaccepteerd worden omwille van wie ze zijn. De bubbel waarin ik zit, wordt door zulke verhalen even doorprikt. Het is jammer dat LGBTQ+-personen vandaag nog steeds zo moeten vechten voor hun rechten om slechts enkele stappen vooruit te zetten.”
“Als mensen me vragen wat voor queen ik ben, noem ik mezelf altijd een nineties supermodel met een donkere kant. Een kruising tussen Naomi Campbell en Morticia Addams, zeg maar. (lacht) Ik hou ervan als mode en dat duistere samenkomen. De naam Krietjur is ontstaan toen ik eens een enge halloweenoutfit droeg met zwarte ogen en een bleke huid. Ik zag eruit al een onduidelijk schepsel, een creature. Ik vind het leuk om mensen in drag af te schrikken. Met mijn één meter negentig kan ik nogal overweldigend overkomen. En als ik hakken aanheb, komen daar nog enkele centimeters bij. Dat maakt het alleen niet altijd gemakkelijk om vrouwenkleren in mijn maat te vinden. Daarom ben ik naailessen beginnen te volgen, zodat ik voortaan zelf mijn kleren kan maken.”
“Als Krietjur ben ik heel direct en sociaal, terwijl Daan meer timide is. Het is een masker dat ik kan opzetten, een extensie van mezelf. Mensen weten niet wie je bent, waardoor je kunt gaan en staan waar je wilt. Ik haal er ongelooflijk veel positieve energie uit en zou gewoonweg niet meer zonder kunnen.”
In oktober organiseert House of Lux een halloweenevent. Info volgt via @houseoflux_be op Instagram.
Tootsie: “Het moment dat ik besefte dat ik homo was, was dat nog heel taboe”
Onder de naam Tootsie maakte Richard Dierick (69) furore op podia over de hele wereld. Na een pauze van tien jaar was hij twee jaar geleden weer te zien in de theatershow Gardenia van les ballets C de la B en NTGent.
“Het moment dat ik besefte dat ik homo was, was dat nog steeds een groot taboe. Dat hield me echter niet tegen om in mijn studententijd de homokroegen van Antwerpen regelmatig op te zoeken. In de bekende Van Schoonhovenstraat, of de Rue de Vaseline zoals we zeggen, waren er destijds achtentwintig gaybars en die zaten steeds stampvol. Het was daar dat ik voor de eerste keer mezelf in vrouwenkleren hulde bij een missverkiezing voor travestieten. Ik bracht die avond een nummer als Marlene Dietrich uit Der blaue Engel en dat sloeg ontzettend aan, waardoor ik de wedstrijd won.”
Ik ben altijd blijven werken als verpleger; optreden was een soort catharsis
“Nadien werd ik regelmatig gevraagd om mijn act opnieuw te doen en verzon ik ook nieuwe acts, zoals parodieën op Maria Callas, Amanda Lear en andere grandes dames. Tootsie is geboren nadat ik de gelijknamige film met Dustin Hoffman had gezien waarin hij zich ook als vrouw kleedt. Ik was weg van Tootsie en kocht hetzelfde kleed, dezelfde pruik en dezelfde bril. Ik was alleen wat groter dan Hoffman. Omdat ik me daarmee zo amuseerde, werd ik na verloop van tijd zo genoemd. Uiteindelijk belandde ik bij de travestiegroep van Flor van Noolen, The Golden Rainbows, waarmee ik onder meer heb opgetreden met The Chippendales – heel plezant hoor. (knipoogt) Maar ook met The Supremes, Boney M., Boy George en Lionel Richie. Ik ben in de tussentijd altijd blijven werken als kinderverpleger. Optreden was een soort catharsis voor mij. Op intensieve zorgen moesten we soms te vroeg afscheid nemen van kinderen en die miserie kon ik in die shows van me laten afglijden.”
“Ik noem mezelf een travestiet, geen dragqueen, ook al loopt het allemaal wel een beetje door elkaar. Vroeger bestonden dragqueens gewoonweg niet, dat is een nieuwe generatie. In de eerste plaats zijn we gewoon allemaal performers. Rond mijn achtenvijftigste ben ik zelf gestopt met optreden. Op mijn hoogtepunt, net zoals Marlene Dietrich. (lacht) Het was in een zaal voor meer dan duizend man. Het contrast kon niet groter zijn dan met de gaybars waar ik was begonnen binnen de veiligheid van vier muren en achter gesloten deuren.”
“Ook al was ik officieel gestopt, twijfelde ik geen seconde om ja te zeggen toen Vanessa Van Durme me in 2009 opbelde of ik niet wilde meespelen in haar nieuwe stuk Gardenia, over een travestietheater dat zijn deuren sluit. Het was een droom. Ik heb de hele wereld gezien, van Australië tot China. Het heeft mijn leven gewoonweg veranderd. Dat het stuk nu hernomen wordt, vind ik dan ook fantastisch. Deze zomer hebben we al in Marseille, Gent en Wenen gespeeld voor bomvolle zalen. Natuurlijk is het gezien mijn leeftijd wat zwaarder geworden, maar ik kan het nog steeds. Alleen mijn hakken zijn een beetje lager.” (lacht)
Sederginne: “Het is een kunstvorm die de schoonheid van vrouwen in de picture wil zetten”
Als enige Belgische dragqueen nam Sederginne, de artiestennaam van Serge Quik (28), mee aan het eerste seizoen van Drag Race Holland.
“Ik was zes jaar oud toen ik voor de eerste keer een dragshow zag op een straatfeest bij mijn grootouders in Niel. Meteen was ik ongelooflijk gefascineerd door alle pluimen, pailletten en humor waarmee deze queens optraden. Ik geloof graag dat ik toen al beslist heb dat ik dat ooit zelf wilde doen. Toch zou het nog tien jaar duren vooraleer ik daar echt de stappen toe zette. Rond mijn zestiende was ik op zoek naar een bijverdienste en heb ik mijn kans gegrepen toen ik een annonce zag van het Hessenhuis in Antwerpen, waarin ze een toiletdame zochten. Ze wezen me af, omdat ze echt op zoek waren naar een vrouw, waarop ik zei dat ik het dan wel in drag zou doen. Enkele dagen later heb ik mijn eerste jurk aangetrokken, wat make-up op mijn gezicht gelapt en mijn eerste stappen als dragqueen gezet.”
Sederginne is voor mij een uitlaatklep, een persona over wie ik kan blijven leren
“Na het winnen van een wedstrijd in diezelfde gaybar, voelde ik dat het entertainen in mij zat, maar dat ik verfijnder moest worden. Ik heb toen een make-upcursus gekregen van de Antwerpse queen Vinyl Desertstorm. Ik ga nooit vergeten hoe zij mijn rechteroog schminkte, waarop ik mijn linkerkant moest doen. Later in de club Mask’ara ging ik wekelijks een uur vroeger om te oefenen. Jarenlang heb ik opgetreden voor een cola en een pistolet om de nodige ervaring op te doen. Omdat ik mezelf altijd heel erg opfok en sta te schreeuwen in de kleedkamer voor ik het podium opga, zeiden andere queens steeds dat ze een Sedergine (geneesmiddel tegen pijn, red.) nodig hadden om te bekomen. Voor ik het wist, werd ik aangekondigd als Sederginne en heb ik die naam in dank aanvaard.” ( lacht)
“Deelnemen aan Drag Race Holland was life changing. Ik heb over het programma alleen maar positieve dingen te zeggen. Het maakte dat ik nog meer werk heb dan ervoor. Nooit had ik durven te dromen een eigen YouTubereeks voor Netflix te mogen maken, te kunnen presenteren op RTL, op tour te kunnen gaan… Televisie maken is bovendien heel anders dan optreden in het theater of in een bar, waar je een directe reactie van het publiek hebt. Helaas waren er naast allerlei ups ook enkele downs. Het heeft me enkele vriendschappen gekost, omdat ik er zo intensief mee bezig was en niet iedereen kon even goed om met de bekendheid die erbij komt kijken. Ik had voordien zelf ook nooit gedacht dat ik zo vaak tegengehouden zou worden op straat. Zelfs op vakantie merk je hoeveel mensen wereldwijd naar het programma kijken.”
“The art of drag is in de spotlights gezet dankzij momma Ru (RuPaul red). Het is echt een kunstvorm, waarbij je een illusie creëert en de schoonheid van vrouwen in de picture zet. Sederginne is voor mij een uitlaatklep, een persona over wie ik kan blijven leren. En natuurlijk zijn er soms slechte reacties, maar ik heb één ding geleerd: kill them with love. Ik neutraliseer de negativiteit door gewoon lief te zijn tegen mensen die haten wat we doen. Dat weegt namelijk niet op tegen alle liefde die ik verder krijg.”
Lees ook:
Tekst: Morgane Gielen en Luk Monsaert.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier