Saskia groeide op met geweld: “Als klein meisje zat ik op de koude trap te luisteren”
Dit jaar zijn al 19 vrouwen vermoord door hun (ex)-man. Hallucinant. Partnergeweld is vaak een eerste signaal. En het overkomt maar liefst 1 op 5. Ook Saskia (49) zag het gebeuren. “Er werd in ons gezin met geweld gecommuniceerd.” En niet alleen haar moeder werd slachtoffer: “als kind lag ik zes weken in het ziekenhuis”.
“Ik was altijd een introvert kind, maar had geen idee waarom. Ik kwam uit een vooraanstaande familie, mijn ouders hadden een groot bedrijf en zaten er warmpjes bij. Ik kwam zeker niets te kort, maar de materiële spullen konden het essentiële niet vervangen: liefde, aandacht en communicatie.
Dat laatste verliep altijd stroef. Praten werd niet gedaan. Ik zag het geweld als kind, maar ik stelde er mij geen vragen bij, voor mij was het normaal. Ik herinner mij hoe ik als klein meisje elke avond op de trap zat te luisteren naar wat er zich beneden afspeelde. En later toen ik ouder was, lag mijn moeder zelfs in het ziekenhuis met een gebroken kaakbeen. Mijn vader had en heeft nog steeds een alcoholprobleem: ik zie nog voor mij hoe mijn ouders letterlijk tegels op elkaars hoofd stuksloegen. Communicatie werd vervangen door geweld. Gevoelens en behoeften werden niet besproken, daarin liepen mijn ouders vast. Wellicht omdat ze het zelf nooit geleerd hebben.
“Mijn vader had een alcoholprobleem, ik zie nog voor me hoe mijn ouders tegels op elkaars hoofd stuk sloegen”
Toen ik op mijn veertiende begon te rebelleren, werd ik op internaat gestuurd. Daar kreeg ik de kans om mijzelf te ontplooien en vond ik rust. Maar toen ik op mijn zeventiende terug thuiskwam, voelde ik me onrustig en was ik steeds op mijn hoede. Ik kreeg onder andere slaapproblemen, nam medicatie en dronk en rookte zelf veel om niets te moeten voelen. De psychiater met wie ik sprak, was niet echt empathisch. Ik vertelde over mijn problemen en wat er thuis gebeurde, maar hij ging er niet dieper op in. “Je mama heeft het harder nodig dan jij”, was zijn reactie, en daarmee was de kous af. Ik ging bij mijn ouders in de zaak werken en stelde me niet te veel vragen. Mijn moeder rekende op mij, dus ik werkte heel hard en voelde me enorm verantwoordelijk. Mijn eigen problemen negeerde ik, ik onderdrukte mijn gevoelens.
Tot ik tien jaar later – ik was toen 29 – een zware burn-out kreeg. Een wake-up call en het moment waarop ik eindelijk aan mezelf begon te werken en dingen in vraag stelde. Ik zocht terug hulp en kwam deze keer gelukkig wel de juiste mensen tegen. Ik volgde allerlei therapieën en opleidingen en praatte met familieleden. Zo ontdekte ik de ware reden van mijn onrustigheid. Als 2-jarig kindje was ik zwaar mishandeld, ik was een huilbaby en toen mijn vader zijn geduld verloor, sloeg hij mij letterlijk bont en blauw. Ik verbleef er zes weken, zo hoorde ik achteraf. Het werd meteen duidelijk waarom ik zoveel bij mijn tante woonde vroeger. Uiteraard was ik in shock, ik herinnerde mij het geweld thuis, maar dit had ik niet verwacht, ik had het verdrongen, met die burn-out wilde mijn lichaam me iets vertellen.
“Mensen hebben vaak een oordeel, maar zelfs in de mooiste villa’s weet je niet wat er zich achter de gesloten deuren afspeelt”
Ik zie mijn vader nog, maar erover praten, doet hij niet. Toen ik hem ermee confronteerde, keek hij weg. Ik zag de tranen in zijn ogen. Mijn ouders zijn nu gescheiden, al weet ik niet of ze echt gelukkiger zijn. Zelf ben ik dat wel, ik schiet nog weleens bang wakker, maar ik heb een mooi gezin en geweldige kinderen. Mijn man en ik zijn al dertig jaar getrouwd en ik heb hem nog nooit agressief gezien. Hoewel ik het een plaatsje gaf, vind ik het belangrijk om mijn verhaal te delen. Mensen hebben vaak een verkeerd beeld van huishouden waarin geweld plaatsvindt. Want zelfs in de mooiste villa’s weet je niet wat er zich achter de gesloten deuren afspeelt. Oordeel dus nooit te snel, en help als je ziet dat iemand geconfronteerd wordt met geweld. En voor de mensen die in dezelfde situatie zitten: weet dat er altijd hulp is voor slachtoffers, en na je trauma heb je nog alle kansen om iets moois van je leven te maken.”
(Om privacyredenen is Saskia een schuilnaam)
Meer moedige verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier