Kerst met een eetstoornis: “Het eindejaar is een uitdagende periode, letterlijk álles draait om eten”
Rhune Bondue (23) vecht al acht jaar tegen een eetstoornis. Na twee eerdere ziekenhuisopnames verblijft ze nu voor zes maanden op de eetherstel-afdeling van psychotherapeutisch centrum Alexianen in Tienen. “Vieren kan wel terug, maar liefst nog in beperkte kring.”
Rhune: “Eindejaar is voor mensen met een eetstoornis een heel uitdagende periode. Letterlijk alles draait om eten: van het diner met kerstavond tot het feestje met vrienden op oudejaarsnacht. Nog lastiger dan de voortdurende confrontatie is dat je meestal weinig controle hebt over het aanbod. Door het jaar kan ik dat goed omzeilen door vrienden thuis uit te nodigen en zelf te koken, maar kerst- en eindejaarsfeestjes organiseer je meestal samen. Een paar jaar geleden waren de voorbereidingen alleen al zo overprikkelend dat ik ze moest skippen. Mijn vrienden hadden het over én pizza én ovenhapjes én frieten. De avond zelf zou misschien nog wel gelukt zijn, maar het gevaar dat ik achteraf zou willen overcompenseren door extra restricties of excessief sporten was groot.”
“Intussen gaat het beter met eten. Ik ken mijn eigen grenzen en respecteer die ook, waardoor ik feestjes niet langer hoef te vermijden. Ik vier wel nog het liefst in kleine groep: een safe space met mensen die weten van mijn eetstoornis en waar ik helemaal mezelf kan zijn. Therapieën lopen in de eindejaarsperiode gewoon door. Het moeilijkste punt is voor mij niet langer de eetstoornis zelf, maar wel alles dat daaronder ligt.”
‘Een tip voor wie mensen met een eetstoornis aan tafel krijgt: heb er oog voor, maar maak het ook niet te groot. We denken sowieso al dat iedereen tijdens het eten met argusogen naar ons kijkt’
“Jarenlang heb ik mijn focus op eten immers gebruikt om elke vorm van emotie te blokkeren en om rouw rond verschillende verlieservaringen te vermijden. In mijn derde en vierde middelbaar verdwenen er een aantal belangrijke mensen uit mijn leven, zoals vrienden die van school veranderden. De schuld daarvoor legde ik bij mezelf: niet de moeite waard om te blijven, dacht ik. Ook school liep stroef. Ik ben van nature nogal enthousiast en aanwezig. Dat leverde me veel nota’s op, uren strafstudie en zelfs een B-attest. Een slechte persoon, zo voelde ik mij: iets om zo snel mogelijk te veranderen. Door mezelf zo perfect mogelijk te maken aan de buitenkant, en die alvast graag te zien, hoopte ik de rest te laten volgen.”
“Pas toen ik fysiek opgenomen moest worden, begreep ik dat mijn eetstoornis deel van het probleem was en niet de oplossing. Omdat ze mij wel jarenlang gezelschap heeft gehouden – bovendien op een moment dat ik het gevoel had op niemand anders te kunnen rekenen – was loslaten niet eenvoudig. Bekijk een eetstoornis een beetje als een persoon binnen in jezelf waarbij je altijd terechtkunt, ook als er voor de rest niemand is. Door te voldoen aan haar regels, zoals weinig eten en veel wandelen, maak je bovendien een deel van jezelf heel gelukkig. Een vorm van geluk die in niets lijkt op écht geluk, maar je gaat die twee wel verwarren. Het geeft je in elk geval een gevoel van controle.”
‘Een eetstoornis is hardnekkig, omdat je door te voldoen aan haar regels een deel van jezelf heel gelukkig maakt. Een vorm van geluk die in niets lijkt op écht geluk natuurlijk, maar je gaat die twee wel door elkaar halen’
“De zware gevoelens die een eetstoornis verdoezelt toch durven te voelen vind ik de moeilijkste stap tot nu toe. Niet alleen omdat ik mezelf jarenlang geleerd heb niks te voelen, ook omdat de angst dat emoties zo hevig kunnen zijn dat ze me zullen overspoelen enorm is. Doorbijten lukt dankzij de tips en tricks van de begeleiding hier. En door het steeds vaker te proberen, want daardoor merk ik dat – hoe pijnlijk het verdriet soms ook – ik wel altijd sterk genoeg ben om het te dragen.”
“Een tip voor wie met kerst zelf personen met een eetstoornis aan tafel krijgt: heb er oog voor, maar maak het ook niet te groot, want we hebben sowieso al het gevoel dat tijdens een maaltijd alle ogen op ons gericht zijn. En vraag eens hoe het gaat: niet gewoon, maar écht. Open spreken over mentale gezondheid maakt veel mensen – en al zeker die uit oudere generaties – nog altijd ongemakkelijk, terwijl ik het net leuk vind om het daarover te hebben. Durven te tonen hoe ik mij echt voel, goed of slecht, en daar zonder inhouden dingen over te delen, lijkt mij een van de belangrijkste manieren om mijn eetstoornis ooit helemaal achter te laten.”
Zit je met iets? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via www.tele-onthaal.be.
Meer lezen over kerst- en feestdagen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier