Leni Cellini (41): “Ik besefte dat ik gas moest terugnemen en begon mijn levenspatroon in vraag te stellen”
Leni Cellini (41) liet de ratrace op haar dertigste achterwege en besloot drastisch minder te gaan werken. Voor meer van wat haar écht gelukkig maakt. Intussen begeleidt ze in haar mindfulnesspraktijk mensen die het zelf ook rustiger aan willen doen.
Leni: “Ik straal veel rust uit, of dat is toch wat mensen me vaak zeggen. Maar vergis je niet: ik heb een enorme drive, ik ben heel graag bezig. Alleen was mijn balans een tijdlang zoek, er was geen tijd om ook eens níet bezig te zijn.”
“Ik werkte toen voor de provincie Vlaams-Brabant, ik volgde een opleiding tot mindfulnesstrainer én ik deed allerhande vrijwilligerswerk. Ik rende van hier naar daar, maar ik deed het allemaal graag. Daardoor had ik niet in de gaten dat het veel was. Rusten kwam niet in me op. Er was altijd dat stemmetje dat zei: je moet nog dit doen, je moet nog dat doen.”
‘Laat je niet afschrikken door de angst om niet meer productief te zijn en niet meer mee te tellen’
“Wat ongetwijfeld een burn-out heeft voorkomen, zijn de retraites die ik regelmatig volgde. Daar leerde ik naar mijn lichaam luisteren. Ik besefte dat het te veel was, dat ik gas moest terugnemen, en ik begon mijn levenspatroon in vraag te stellen. Was het echt nodig om zo hard te rennen? Werd ik daar gelukkig van?”
“Tien jaar geleden gaf ik mijn ontslag: ik wilde een mindfulnessretraite van drie maanden volgen, maar zoveel verlof kon ik niet krijgen. Mijn omgeving verklaarde me voor gek, ze dachten dat ik nooit nog een goede job zou vinden. Maar ik wilde dit doen, ik voelde dat ik op de goede weg was. Anders dan mijn omgeving had voorspeld, vond ik na de retraite heel snel werk als onderzoeker op de KU Leuven. Ik begon er aan een regime van 80 procent, bouwde af naar 60 procent, dan naar 50 en uiteindelijk stopte ik helemaal. Ik had intussen mijn mindfulnesspraktijk geopend, en ik wilde me daarop kunnen toeleggen. Sindsdien begeleid ik regelmatig mensen die ook willen vertragen.”
‘Ik heb nu tijd om te genieten van de zon die opkomt, of om te luisteren naar de vogels die zingen, of het geluid van de regen. Dat is wat me gelukkig maakt.’
“Mijn keuze heeft uiteraard consequenties. Ik heb geen eigen huis, ik woon aan een zelfoogstboerderij samen met vier anderen. Ik leef minimalistisch. Ik heb geen eigen auto, ik gebruik een deelauto. Ik maak geen verre reizen. Maar voor mij zijn dat niet de zaken die belangrijk zijn. Ik woon aan de natuur. Ik heb nu tijd om te genieten van de zon die opkomt, of om te luisteren naar de vogels die zingen, of het geluid van de regen. Dat is wat me gelukkig maakt.”
“Iedereen is anders, en niet iedereen hoeft te vertragen om gelukkig te zijn. Maar aan wie de nood voelt, zou ik zeggen: probeer het. Laat je niet afschrikken door financiële onzekerheid, of door de angst om niet meer productief te zijn en dus – in ons hoofd – niet meer mee te tellen. Een beetje vertragen kan al zoveel geluk brengen. Dat merk ik zelf nog iedere dag.”
Meer lezen
Tekst: Eveline Roels
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier