Ellen (35) is een people pleaser: “Ik laat constant over mijn grenzen gaan, en als ik het dan écht beu ben haal ik hard uit”
Iemand plezieren, niets mis mee. Tenzij je daarbij over je eigen grenzen heen gaat. Want dan zou het ‘graag behagen’ weleens schadelijk kunnen worden. Ellen (35) beseft dat ze een people pleaser is, maar kan het gedrag moeilijk stoppen: “Ik laat constant over mijn grenzen gaan, en als ik het dan écht beu ben haal ik hard uit.”
“Ik probeer altijd goed te doen voor mijn vrienden en er voor hen te zijn. Maar als ik hen nodig heb, is er meestal niemand. Toen een van mijn beste vriendinnen ziek werd – ze woont in het zuiden van Spanje – ben ik speciaal naar haar toe gereisd om voor haar te zorgen. Ik ben een paar weken gebleven, tot ze aan de beterende hand was. Daar was ze me heel dankbaar voor, maar nu merk ik dat ze bijna geen contact meer opneemt. Deze zomer was ze een hele maand in België, maar ik heb haar niet gezien. Ik zie op de sociale media dat ze met heel wat vrienden heeft afgesproken. Het enige wat ik van haar krijg, zijn excuses dat het niet lukt om me te zien. Ik voel me gebruikt, een echte people pleaser, en ook wel dom. Dom omdat ik dacht dat ik iets van haar zou terugkrijgen.
Ik weet dat het geen juiste houding is om iemand te helpen en vervolgens te verwachten dat die ander er ook voor jou zal zijn in minder goeie tijden, maar ergens verwacht je het wel van elkaar. Ik vind het moeilijk en verwarrend en het maakt me ook heel onzeker. Blijkbaar ben ik wel goed genoeg om voor iemand te zorgen, maar verder ben ik niet interessant. Zo voelt het toch. Ik zeg er niets over tegen haar. Ik ben boos en teleurgesteld, maar ik praat er niet over uit angst dat ze dan helemaal uit mijn leven zal verdwijnen.”
Ik weet dat het geen juiste houding is om iemand te helpen en vervolgens te verwachten dat die ander er ook voor jou zal zijn in minder goeie tijden, maar ergens verwacht je het wel van elkaar
“Het gekke is dat ik vroeger helemaal niet zo was, echt géén people pleaser zelfs. Een aantal jaren geleden kon ik heel cassant uit de hoek komen en zei ik waar het op stond, ik kwam voor mezelf op. Dat werd me lang niet altijd in dank afgenomen, maar goed. Ik ben dan zelf een tijdje uit de running geweest wegens familiale problemen. Die hebben blijkbaar oude onzekerheden losgemaakt, want ik ben sindsdien veranderd en durf niet meer zomaar alles te zeggen. Integendeel, ik durf niets meer te zeggen als ik het niet met iemand eens ben. Ik laat ook constant over mijn grenzen gaan en als ik het dan echt beu ben, haal ik onverwacht hard uit.”
“Intussen lukt het wel om sommige vriendschappen op te geven. Als het allemaal van één kant komt, houdt het op zeker moment op. Vindt de ander dat niet leuk, dan is dat maar zo. Je kunt niet iedereen te vriend houden, en honderden relaties op sociale media onderhouden. Is dat nodig, vraag ik me tegenwoordig vaker af. Dat helpt, meestal is het absoluut niet nodig en maakt het je leven echt niet rijker of interessanter om een hele groep ‘vrienden’ en kennissen te hebben. Je wordt op den duur alleen maar doodmoe als je altijd voor iedereen aardig wilt zijn.”
Tekst: Joanie de Rijke. Het openingsbeeld is een stockbeeld.
Meer getuigenissen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier