Olivier ziet zijn dochters enkel nog in een bezoekruimte

Isaline Put

08 jul 2016

Olivier heeft twee scheidingen achter de rug, het contact met zijn dochters verloopt hierdoor erg moeizaam. Lees hier zijn verhaal.

Na die fantastische reis, een dagvaarding

Olivier: “De relatie zat al niet goed toen Luna geboren werd. Haar moeder en ik hebben het nog een jaar geprobeerd, maar besloten uiteindelijk om uit elkaar te gaan. Co-ouderschap leek ons de beste oplossing. En dat verliep acht jaar lang prima. Tot die ene zomer vakantie. Luna was negen en huppelde van het ene zomerkampje naar het andere. Dus verliepen de zomermaanden qua regeling iets minder strak. Luna kwam en ging wanneer ze wilde, ik maakte daar geen punt van. Maar de laatste twee weken van augustus wilde ik graag met mijn nieuwe partner, ons dochtertje én Luna op vakantie. Het werd een fantastische tijd. En ook Luna was enthousiast toen ze haar moeder over de vakantie vertelde.

Pas achteraf bleek dat ze dat beter niet had gedaan. De mama van Luna had het er erg moeilijk mee en klopte aan bij een advocaat. In die periode was de wet rond co-ouderschap er nog niet en bleven heel wat kinderen hoofdzakelijk bij hun moeder. En dat wist ze. Op een dag kreeg ik een dagvaarding van de jeugdrechtbank. Er zou een voorlopige uitspraak volgen. Maar in die tussentijd mocht ik Luna niet meer zien en zou er een sociaal onderzoek plaatsvinden. Een eerste klap in mijn gezicht. En ook al wees het onderzoek uit dat ik perfect voldeed als vader en adviseerden deskundigen co-ouderschap, toch negeerde de rechter dat en motiveerde hij zijn beslissingen louter op wat de moeder van Luna mij verweet.

In die periode was de wet rond co-ouderschap er nog niet en bleven heel wat kinderen hoofdzakelijk bij hun moeder

Ik had Luna één keer bij haar mama gebracht zonder dat ik haar die dag een bad had gegeven. Opeens stond in het verslag dat ik Luna nooit waste. Het ging van kwaad naar erger. Van co-ouderschap was op den duur geen sprake meer. Luna was om de veertien dagen van zaterdagochtend tot zondagavond bij mij. Daar moest ik het maar mee doen. Ik voelde dat Luna vaker bij mij wilde zijn, maar uit angst voor haar moeder durfde ze dat niet uit te spreken. Dus kwam ze steeds minder. Totdat ze op haar elfde niet meer kwam en ik een allereerste klacht neerlegde. Maar de klacht had geen enkel effect. En ook mijn tweede, derde en vierde klacht niet.”

Al een jaar ‘schoolmoe’ thuis

“Ik weigerde om de situatie te aanvaarden. De instanties bij wie ik steeds weer aanklopte, vonden me vervelend. Het feit dat ik Luna toen achttien maanden lang niet zag, was in hun ogen een detail. Maar ik werd gek. Ik miste mijn dochter verschrikkelijk. Dan doe je als vader al eens dingen die je beter niet doet. Zo ben ik op een dag de school binnengestapt om Luna in de klas op te halen. ‘Dat kan niet zomaar’, zei de directeur. Hij belde de politie. Luna schrok toen ik plots in de klas stond. ‘Ik wil niet mee, papa’, snikte ze. Maar ook toen voelde ik dat ze dat niet meende. Ze was bang voor haar mama, dus weigerde ze mee te gaan. Ze vertrouwde op den duur haar eigen gevoelens niet meer. Drie dagen voor het einde van het schooljaar wilde ik Luna weer op school ophalen. Ook toen lukte dat me niet.

Haar moeder werd nooit opgepakt, omdat ik dat mijn dochter niet wilde aandoen

Ik werd opgepakt en moest voor de onderzoeksrechter verschijnen. Hij had het dossier van Luna grondig bestudeerd. Tot mijn grote geluk. Want de eerste week van september stond Luna weer bij me aan de deur. Psychologisch onderzoek had uitgewezen dat haar moeder aan oudervervreemding deed. Ze werd gedagvaard door het parket, kreeg zes maanden effectieve gevangenisstraf en een geldboete. Voortaan moest ze zich strikt aan de afgesproken regels houden. Uiteindelijk zag ik Luna weer om de veertien dagen. Haar moeder werd nooit opgepakt, omdat ik dat mijn dochter niet wilde aandoen.

In een psychologisch verslag stond letterlijk dat kinderen in een dergelijke situatie gek kunnen worden. Dat bleek toen vier jaar later Luna in de kinderpsychiatrie terechtkwam. Ze volgde er een tijdje dagschool, maar ook daar konden ze haar niet helpen. Luna zit nu al bijna een jaar thuis. ‘Schoolmoe’ is de officiële reden. Ik zie haar nu zo goed als nooit meer, alleen in de bezoekruimte. Er volgt binnenkort een uitspraak in hoger beroep over de situatie, maar mijn hoop op een goede afloop wordt met de dag kleiner. Omdat je als vader nog steeds niet erkend wordt in ons rechtssysteem dat totaal mank loopt.”

Ook mijn tweede dochter kwijt

“Het feit dat ik Luna niet meer zie, is één ding. Maar ook de moeder van Ilaya, mijn jongste dochter, gunt me sinds onze scheiding anderhalf jaar geleden mijn dochter niet meer. Tijdens ons huwelijk nam ik vaak de zorg van Ilaya op mij, omdat haar mama veel ziek was. Na onze scheiding was ik in haar ogen opeens geen goede vader meer. Wat ik zo vreesde, gebeurt nu voor een tweede keer. Ilaya is nu dertien. Ook haar zie ik voorlopig enkel in de bezoekruimte of op de jeugdrechtbank.

Haar moeder heeft dankzij de mama van Luna al die jaren gezien hoe je ervoor kunt zorgen dat je kind nooit meer naar zijn vader hoeft. Ook haar is het gelukt. Ik woon nu op honderdvijftig meter van mijn jongste dochter en heb haar het laatste jaar maar twee keer vluchtig gezien. Hoeveel kun je als vader aan, vraag ik me soms af. Ik verlangde zo naar dat vaderschap, ik wilde een goede papa zijn, maar ze hebben me de kans niet eens gegeven. En toch doe ik er alles aan om sterk te blijven. Stel dat mijn dochters ooit weer bij me aankloppen, dan wil ik er voor hen zijn. Mijn dochters hebben niets aan een vader die is weggekwijnd.

Ik wil zó graag een goede papa zijn, maar ze hebben me de kans niet gegeven

Ze hebben me mijn dierbaarste bezit afgenomen; ik verlang naar de dag waarop ik hen weer in mijn armen kan sluiten. Het kamertje van Ilaya is nog net zoals ze hier vertrok. Pas als ik haar weer in dat bed zie liggen en ook Luna om me heen heb, zal ik rust vinden. Tot die tijd blijf ik vechten. Omdat ik dit als vader niet verdien. Omdat ik het recht heb om bij de zorg en opvoeding van mijn dochters betrokken te worden. En omdat mijn dochters recht hebben op de liefde die ik hen zo graag wil geven.”

Co-ouderschap verloopt niet altijd even vlot. Lees hier het artikel co-ouderschap: een zegen of een vloek?