Annie is nanny: “Ik ben de ‘derde oma’ van de familie”

Feeling Redactie

07 aug 2023

Leven en werk in balans: willen wat dat niet allemaal? Maar tussen droom en daad staat de drukbezette realiteit. Extra hulp in huis is dan ook meer dan welkom. Annie (57) is de nanny van Filippa (3) en staat een jong gezin bij. En of dat werkt.

“In 2019 moest ik het vanwege medische redenen rustiger aan doen op werkvlak. Ik kwam bij een nannyservice terecht, een job die perfect paste bij mijn profiel. Ik was deeltijds aan de slag als poetsvrouw en wilde daarnaast iets doen dat fysiek minder belastend was. Mijn eerste jaren als nanny bracht ik door bij een jong koppel met een baby van 3 maanden, een jongetje. Later kwam er een tweeling bij. Maar toen ik begin dit jaar door een knieoperatie een paar maanden thuiszat, moest ik er helaas mee stoppen.

Nu ben ik sinds kort opnieuw als nanny aan de slag, bij een gezin met twee kinderen. Ik ben er vier middagen per week, het kleinste kind wordt door de ouders naar de crèche gebracht en opgehaald, ik zorg voor het oudste kind, Filippa, een meisje van 3 jaar. Behalve op woensdag haal ik haar alle dagen van school en blijf ik bij haar tot haar ouders ’s avonds van hun werk komen. Ook doe ik licht huishoudelijke taken: ik ruim de tafel af, strijk wat, zorg voor het avondeten en doe boodschappen. Ik woon niet bij hen in, ik ga elke avond naar huis.”

“Mijn ervaring als nanny is tot nu toe positief. Filippa en ik beginnen elkaar te leren kennen, er groeit stilaan een band. Dat is fijn. Met het jongetje uit het vorige gezin had ik ook een warme band. Filippa zit op dezelfde school als hij en telkens als ik aan de schoolpoort sta, komt hij op me afgevlogen, slaat hij zijn armpjes om me heen en roept ‘nanny!’. In plaats van naar zijn oma, loopt hij eerst naar mij. Dat is het mooie aan dit werk, op den duur ben je een beetje familie van elkaar. Zelf heb ik nog geen kleinkinderen, maar ik voel me vaak de ‘derde oma’, zoals de mama van het vorige gezin me noemde.”

Dat is het mooie aan dit werk, op den duur ben je een beetje familie van elkaar

“Echt zware problemen heb ik nooit gehad met de kinderen. Natuurlijk zijn ze weleens druk of liggen ze dwars, maar ik ben rustig van aard en dat heeft een wisselwerking. Ik trek wel grenzen, op een milde manier. Meestal gaat het erom de gulden middenweg te vinden. Je moet ook weten welke gewoontes een gezin heeft. Maar gaandeweg vind je je daar wel in. Ik ben zelf moeder van twee en al staan die inmiddels op eigen benen, het helpt denk ik wel dat ik het allemaal al eens heb meegemaakt.”

“Er moet natuurlijk vertrouwen zijn, aan beide kanten. Soms kan een kind zich bezeren en heeft het een blauwe plek. Met de schandalen in de kinderdagverblijven is dat tegenwoordig heel beladen. Daar moet je meteen over praten met de ouders. Ook als ik het zelf moeilijk heb met iets, maak ik het bespreekbaar en laat het niet aanslepen. Daarnaast moet je aanvaarden dat je niet alles kunt. Filippa wilde deze week niet eten, het lukte me niet om haar op andere gedachten te brengen. Toen haar papa thuiskwam, heeft hij aardappels voor haar gemaakt en die at ze wel. Ik voelde me daar heel schuldig over, haar papa komt thuis en dan moet hij ook nog eens eten maken voor zijn dochter. Maar toen ik met de ouders sprak, zeiden ze dat ik me er absoluut niet slecht over moest voelen. Openheid en een goede communicatie zijn heel belangrijk.”

“In mijn vorige gezin was het jongetje nog heel klein. Als ik binnenkwam, ging hij eerst naar mij, en dan pas naar zijn mama. Ook daar voelde ik me schuldig over, ik wilde natuurlijk dat hij eerst naar zijn mama ging. Maar hij zag mij in die periode nu eenmaal meer dan haar, want ze werkte tot ’s avonds laat. Ik gaf hem eten, stopte hem in bad en vervolgens in bed. Uiteindelijk bleek dat zijn moeder er geen enkel probleem mee had, ze voelde zich absoluut niet op de tweede plaats gezet.”

“Inmiddels ben ik vier jaar als nanny aan de slag en ik leer nog elke dag bij. Natuurlijk moet er wel een klik zijn met de familie waar je werkt, anders wordt het moeilijk, vrees ik. Maar zoals het er nu uitziet, blijf ik dit nog jaren doen.”

Ontdek het volledige dossier over nanny’s in België in het augustusnummer van Feeling.