De verplichte coronapauze heeft ons laten voelen dat het leven ook rustiger en bewuster kan. Maar hoe blijf je trouw aan je voornemens van de voorbije maanden? We vroegen het aan specialisten ter zake. Vandaag: Brits Bedrijfspsycholoog Tony Crabbe boog zich over alternatieve oplossingen voor de gefrustreerde filerijder.
Weg met fileleed
Naar het werk gaan? Geen enkel probleem voor Romy. Maar die dagelijkse files, daar wordt ze nu al terug onrustig door.
“Om op tijd op mijn werk aan te komen, moet ik thuis rond twintig over zeven vertrekken. Gemiddeld rij ik zeker anderhalf uur over een afstand van veertig kilometer. Terwijl ik nu rustig wakker kan worden en ontbijten, zal ik me opnieuw moeten haasten en de ochtendspits trotseren. Ik kijk ernaar uit om opnieuw met mijn collega’s te werken, maar niet om helemaal opgejaagd aan te komen op het werk.”
“Er heerst een sociale norm over wanneer aan te komen en wanneer te vertrekken: die slaat nergens op”
Tony Crabbe over fileleed
“Vanuit een welzijns- en geluksperspectief is vrijwel elk onderzoek het eens: elke minuut in de auto onderweg naar kantoor is dead-time en reduceert onze levenstevredenheid. De eerste optie is dan ook dat we onze werkdagen herinterpreteren. Er heerst een sociale norm over wanneer aan te komen en wanneer te vertrekken op kantoor, maar die slaat vaak nergens op. Noem het gerust een throwback naar de fabrieksmentaliteit van in- en uitklokken. Ik begrijp niet goed waarom we daarvoor anderhalf uur in een verschrikkelijke file zouden moeten zitten. Elke minuut woon-werkverkeer is verloren tijd.”
“Enkele jaren terug werkte ik aan een project waarbij ik per dag betaald werd, en dus best de hele dag op kantoor was. Alleen moest ik twee uur op de trein zitten om op tijd daar te geraken. Ik moest vroeg opstaan en kwam nog moe aan op het werk, waardoor ik me moeilijk kon focussen. Door met mijn bazen af te spreken dat ik om elf uur op kantoor zou aankomen, kon ik een latere trein nemen en met een fris hoofd het nodige werk verrichten tijdens mijn reis. Als ik dan om elf uur aankwam, voelde ik me een superheld, omdat ik al zoveel werk verricht had. Als je door het spitsuur te vermijden ook nog eens verloren tijd reduceert, lijkt dat me een goede zaak.”
“Een andere manier van aanpak is die tijd anders te interpreteren. De voorbije weken hebben we onze vrije uren gespendeerd aan het leren van nieuwe dingen. Vastzitten in het verkeer kan ook een manier zijn om dat verder te zetten. Denk maar aan het leren van een nieuwe taal. Heb je niet de optie om flexibel met je uren om te springen, zoek dan gewoon een manier om die tijd in de file alsnog zinvol in te vullen.”
Andere experten over de ratrace na de lockdown:
Tekst: Jorik Leemans – Beeld: Getty Images
