Getuigenis: Sabine werd volledig gepluimd door haar ex-man

Feeling Redactie

08 okt 2021

Sabine is marketing manager en werkt o.a. voor een bekend PR-bureau. Ze runde samen met haar man een aantal bedrijven, maar dat hield op toen ze vorig jaar besloot van hem te scheiden. Ze zoekt nu haar eigen weg en is mama van twee kinderen.

Schaamte voor al die luxe

“Ik was samen met mijn jeugdliefde. Meer dan twintig jaar hebben we lief en leed gedeeld. Ik ben een zelfstandige vrouw en hield ervan mijn eigen projecten te hebben, maar toen zijn zaak goed begon te lopen, ging ik bij hem aan de slag. Ik ben een harde werker, maar hou ook van even helemaal nietsdoen. Hij kon dat niet, hij was een echte workaholic, en ook ik kende dus geen rust. Dag en nacht viel hij me lastig met dingen die ik nog voor de zaak moest doen. We zaten samen aan een bureau, we stonden op met de zaak, en gingen ermee slapen. Hij had maar één doel: zo veel mogelijk geld verdienen, eindeloos streven naar meer en meer en meer. Ik werd er helemaal door opgeslorpt.

Zelfs op vakantie moesten we de hele dag iets doen. Hij wilde de dag volplannen met activiteiten waar je een kick van kreeg. Een racewagen of quad huren, bijvoorbeeld. Zat hij een halfuur op het strand, dan werd hij al gek, terwijl ik juist enorm kan genieten van de zon te zien ondergaan. Uitslapen was al helemaal uit den boze, dat was voor luie mensen, vond hij.

Ik ben een harde werker, maar hou ook van even helemaal nietsdoen

Ik werd er heel onrustig van. Ik wilde genieten van kleine dingen, maar kreeg daar amper tijd voor. Zelfs een boek lezen vond hij niet kunnen – dat was tijdverlies. Ik moest met hem bezig zijn, of met de kinderen. Soms ging het zover dat hij me uit mijn slaap hield, met zijn besognes over het werk. Terwijl ik vaak doodmoe was, want ik combineerde mijn job met de zorg voor mijn drie kinderen. Hij keek amper naar hen om. Als ik er niet was, moest de oppas zich maar over hen ontfermen. Hen overladen met cadeaus, dat kon hij wel. Met Sinterklaas kon het nooit genoeg zijn. Ze zijn nu 7, 9 en 12, en alle drie hebben ze een iPad en de oudste twee een iPhone, dat hoeft toch niet?

We woonden in een riant huis met een tuin van 10.000 m2. We hadden een zwembad met een poolhouse en alle mogelijke luxe. Ik kon alles kopen wat ik wilde, ik hoefde niet op een euro te kijken. In de garage stond een Porsche, een Maserati en een Range Rover: als ik ergens naartoe moest, had ik maar te kiezen. Maar eigenlijk schaamde ik mij een beetje voor al die luxe. Zeker als er vriendjes van mijn kinderen kwamen spelen, zag je de andere ouders kijken. Ik vond dat vervelend, de ijdelheid van mijn man werd erdoor gestreeld.

Een jaar geleden werd ik veertig – noem het een soort midlifecrisis – en begon ik serieus na te denken. Is dit het leven dat ik de komende veertig jaar wil? Er waren zo veel dingen die ik anders wilde, en er waren te veel verschillen. Ik probeerde positief te blijven, maar voelde me steeds meer wegkwijnen. Ik had continu stress, moest voortdurend presteren. En vooral: ik had het gevoel dat ik geen lucht meer kreeg. Erover praten met mijn partner lukte niet, dat werd meestal op hoongelach onthaald. Ik werd steeds ongelukkiger en vermagerde zienderogen. Gaandeweg werd het me duidelijk dat ik bij hem weg moest, hoe erg het ook was voor mij en mijn drie kinderen.”

Sparen voor een trampoline

“Negen maanden geleden ben ik vertrokken, en hij heeft me alles afgepakt: mijn job, mijn huis, mijn spaarcenten en mijn auto. De dag na mijn vertrek waren alle sloten van ons huis vervangen. Ik kon zelfs mijn eigen spullen niet ophalen. Hij had mijn computer vergrendeld, zodat ik niet meer aan mijn persoonlijke projecten kon werken. Ik huur nu een eigen huis, maar moet daar wel keihard voor werken. De meubels komen van bij Ikea en heb ik allemaal gekregen van vrienden.

Ik heb het nog heel zwaar, er zijn dagen dat ik veel huil, maar tegelijkertijd is het zo’n verademing. Alles is ineens zo simpel: mijn huis is kleiner, maar licht en gerieflijk. Ons vorige huis was immens, je kreeg het ook nooit opgeruimd. Ik was de slaaf van mijn eigen luxe geworden. Ik heb het niet gemakkelijk gehad, en nog altijd niet, maar ik leef nu zo veel bewuster. Van de kleinste dingen kan ik genieten. ’s Middags een half uurtje in de zon. Gaan joggen, terwijl mijn kinderen meerijden met de step. Bij hun vader hebben ze alle mogelijke materiële luxe, maar hier zijn ze blij dat ze in een doodlopende straat wonen, en veel vriendjes hebben.

Vrienden kwamen langs omdat we een mooi zwembad hadden, niet omdat ze om ons gaven

Met vallen en opstaan probeer ik hen ook bij te brengen wat de waarde van geld is. Dan gaan we bijvoorbeeld samen naar de rommelmarkt, en geef ik hen elk vijf euro, die ze vrij mogen besteden. Ik ben nu aan het sparen voor een trampoline in de tuin. Dat is toch de essentie van het leven: dat je nog kunt dromen, dat er zaken zijn waar je naar kunt verlangen en naartoe kunt werken.

Vroeger leefde ik in een kleine, bekrompen wereld. Alles draaide om geld. Vrienden kwamen langs omdat we een mooi zwembad hadden, niet omdat ze om ons gaven. In tijden van crisis leer je je vrienden kennen, zegt het cliché, maar ik heb ondervonden dat dat klopt. Een handvol goede vrienden en mijn familie hebben me hier door geholpen, en daar ben ik hen ontzettend dankbaar voor. Zij zijn het enige wat écht telt in het leven.”

Lees nog meer straffe getuigenissen van Jeanne die verliefd is op Paul die geen relatie durft aan te gaan en Filip die (bijna) niets lust, maar is hier blij om.