Maité (28) vecht terug na een depressie: “ik besef nu pas hoe diep ik zat”

Goele Tielens

29 mrt 2020

Een depressie enkel iets voor ‘zielige’ mensen? Absoluut niet. Maité* (28) is er een voorbeeld van. Ze heeft al jaren een relatie met de man van haar dromen, geniet van haar vriendinnen en had een creatieve job in een communicatiebureau. Op een gegeven moment ging het licht uit. “Ik dacht aan een burn-out, maar toen ik de diagnose depressie kreeg, vond ik dat veel beter bij mij passen. Ik besef nu pas hoe diep ik jaren zat.”

“Ik ben altijd creatief geweest. Mijn job in een bekend communicatiebureau was mij op het lijf geschreven. De druk was hoog en er heerste een constant gevoel van competitie, maar ik deed mijn werk graag, en ideeën en inspiratie kwamen altijd spontaan. Toen de stress en vermoeidheid na een tijdje begonnen door te wegen, ging ik naar mijn huisarts. Ze raadde me aan even een pauze in te lassen, maar ik verklaarde haar zot. Ik startte met pilletjes en dan zou het vanzelf beter gaan. Het laatste wat ik wilde was mijn job opgeven.”

“Maar na een maand zat ik er terug. Ik was zo moe dat ik moeite had om mij te concentreren op het werk. Ik vond mezelf niet productief en werd er ongelukkig van. Ik kon niet meer helder nadenken en structureren, het leek wel alsof ik geen controle en overzicht meer had, ik was het totale plaatje kwijt. Mijn arts sprak voor de eerste keer over depressie. Enerzijds voelde dat als een opluchting, er was een label voor wat ik doormaakte en ik kreeg erkenning. De term burn-out dekte voor mij de lading niet: ik voelde me met momenten doodongelukkig en leeg vanbinnen. En dat had zeker niet alleen met het werk te maken. Het was een droef gevoel dat ik niet kon verklaren. Toch vond ik dat woord ook heel eng. Depressie is nog steeds een taboe. Hoewel de meeste mensen burn-out heel normaal vinden en zien als de ziekte van deze tijd, is dat voor depressie niet het geval. Het viel me op dat er nog steeds een groot taboe rust op psychische kwetsbaarheid, en dat i in onze zogenaamd open samenleving.”

“Toen ik terug aan het werk kon, werd ik op de bureau geroepen. Mijn ontslag was een nieuwe klap. Ik was nu niet alleen een depressieve vrouw, ik was ook nog eens mijn droomjob kwijt, en moest letterlijk terug van nul beginnen. “

“Gelukkig vond ik veel steun bij vrienden en familie. Zowel Kasper (mijn lief) als mijn ouders waren er voor mij. En ook aan mijn vriendinnen had ik heel veel. Ik had ziekenverlof en lag noodgedwongen soms uren op de zetel, en toch bleef ik doodop. Het enige dat me energie gaf, was tijd met de belangrijke mensen in mijn leven. Ik voelde echt de behoefte om mij geliefd te voelen, en keek – zelfs als ik doodmoe was – uit naar de momenten met vriendinnen. Al maakte het dat ook moeilijk. Op dat moment was de liefde en warmte van anderen het enige waar ik nog op kon teren. Goed in de groep liggen werd plots erg belangrijk. Het enige wat ik nodig had, was vriendschap, begrip, troost en een
échte goeie connectie met de mensen om me heen. Maar net doordat ik me zo slecht voelde, lukte dat niet altijd.

Grote, zware rugzak

Hetgeen me daarin het meest frustreerde of pijn deed? Eigenlijk begreep niemand écht wat ik doormaakte: ik kon wel uitleggen wat het was, maar het is zo moeilijk te beschrijven, zeker aan mensen die het zelf nooit hadden. Als niemand je verhaal begrijpt, ga je jezelf ongelofelijk machteloos voelen. Het wordt vaak afgebeeld in een video met een grote zwarte hond, en eigenlijk lijkt het daar wel een beetje op. Het voelde alsof ik constant iets meesleepte, een grote, zware rugzak die op mijn schouders rustte, en die me de wereld voortdurend deed bekijken vanuit een enorm diepe put. En toen het lang duurde, besefte ik zelfs niet meer hoe licht het leven ook alweer was zonder. Ik besefte achteraf pas hoe diep ik zat.”

Als Kasper dan zei: ‘maar je ziet er toch goed uit’, frustreerde me dat. Hij begreep niet hoe slecht ik mij vanbinnen voelde, en hoewel hij er niets aan kon doen, werkte dat onbegrip op mijn gemoed. Maar ik klaag niet over hem, hij is degene die mij er – samen met mijn twee therapeuten – doorheen sleurde. Met de pillen stopte ik snel: het hielp me om die allereerste maanden van diep ongeluk door te komen en om mijn functioneren in de maatschappij terug te kunnen oppikken. Ik voelde minder verdriet, maar ook heel weinig andere dingen. Ze onderdrukken je emoties en problemen, maar uiteindelijk moeten die er toch uit. Opnieuw ‘alles voelen’ is nog altijd niet terug. En dat terwijl het de belangrijkste bron is om contact te leggen en te voelen met mensen. In mijn geval is het ook nog eens de belangrijkste motor van mijn creatieve werk.”

“Zelf depressief? Zoek die overlevingsdrang gebruik dat nieuwe blad om terug te starten. Want een dieptepunt bereiken is beter dan niets, en het betekent vooral dat het alleen maar bergop kan”

Dat ik dat gevoel niet kan toelaten, heeft zeker iets te maken met wat er na mijn ziekteverlof gebeurde. Toen ik na vier maanden terugkeerde, werd ik in een zaaltje apart geroepen, nog zelfs voor ik mijn collega’s kon terug zien. Ze konden me niet meer gebruiken. Blijkbaar was een depressie een zwakte waarmee zo snel mogelijk komaf moest gemaakt worden. Er werd niet gevraagd naar hoe het met mij ging als mens, ik werd gevraagd iets te tekenen voor ontslag met wederzijdse toestemming. Achteraf gezien had ik niet moeten tekenen, maar op dat moment voelde ik me zo overrompeld dat ik gewoon mijn krabbel zette. Daarna voelde ik me helemaal verloren. Ik was nu niet alleen een depressieve vrouw, ik was ook nog eens mijn droomjob kwijt. Een job waar ik heel mijn studie en carrière naartoe gewerkt had, een job waarin ik mij op mijn best voelde.

Ik rouw er nog steeds over, over hoe mijn leven was geweest als ik die depressie niet had gehad. Toch besef ik nu pas – de depressie duurde in totaal zo’n 4 jaar – hoe zwaar ik het heb gehad. Ik was verliefd op mijn job, maar die competitieve omgeving was misschien niet goed voor me. En hoewel ik me beter voel, ben ik doodsbang om terug in een depressie te belanden. Zo wil ik me écht nooit meer voelen.”

Terug naar start

Toch wil ik ook het positieve zien. Nu werk ik als copywriter in een kleiner, rustiger communicatiebureau. En dat ligt me goed. Van zodra ik me beter voel, stippel ik een nieuw pad uit met meer uitdaging. Maar dat zal tijd kosten, ik zie mijn depressie als een knop die even uitging: ideeën en inspiratie stroomden niet zomaar binnen. En het is de kunst om die knop terug aan te krijgen. Ik doe het goed op mijn werk en mijn collega’s zijn tevreden, maar ik voel dat ik nog niet terug ben waar ik vroeger zat. Qua geluk geef ik mezelf nu een score van 60%, en dat is goed als je weet waarvan ik kom. Al mag ik niet nadenken over wat het leven had kunnen zijn. Een depressie is eigenlijk terug naar en start. Ik moest mezelf terugvinden en accepteren dat het leven nu helemaal anders is. Aan mensen die zelf in een depressie zitten, geef ik graag nog iets mee. Zoek die overlevingsdrang gebruik dat nieuwe blad om terug te starten. Want een dieptepunt bereiken is beter dan niets, en het betekent vooral dat het alleen maar bergop kan.”

Video: leven met de Zwarte Hond die Depressie heet

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

heb je nood aan een gesprek? Neem dan contact op met Tele-Onthaal via het nummer 106 of via de website. Jongeren kunnen bellen naar Awel, op het nummer 102. Ook chatten of mailen is mogelijk.

* Om privacyredenen is Maité een schuilnaam.