Lotte (25) over haar eerste Ramadan: “ik vond rust dankzij de Islam”

Goele Tielens

03 jun 2019

Wie denkt aan de Ramadan, denkt aan hoofddoeken, strenge regeltjes en ’s avonds heel veel suiker eten. Al is het vaak helemaal anders. “Ik vond rust dankzij mijn geloof“, vertelt Lotte. Ze probeert dit jaar voor het eerst de Ramadan en vertelt over haar ervaringen.

“Ik raakte al snel gefascineerd door de Islam. Mooi om te zien dat er altijd iemand is die je door het leven leidt, helpt bij beslissingen en nooit oordeelt”

“Op mijn achttiende startte ik kunstwetenschappen aan de universiteit. Ik was jaren gepest, maar nu vond ik eindelijk vrienden bij wie ik me goed voelde. Toch was de aanpassing heel groot, ik kreeg vaak paniekaanvallen en sukkelde voor het eerst in een depressie: ik kon alleen nog maar in bed liggen en naar mijn therapiesessies gaan. Toen ik mezelf na een tijdje besloot op te peppen, zocht ik een studentenjob in een Mexicaans restaurant. Ik leerde er fijne collega’s kennen en bloeide terug open. Een van hen was Ali*. Zijn schoonheid viel dan wel meteen op, toch waren het vooral de diepgaande gesprekken die me gelukkig maakten. Ik werd verliefd, maar een relatie was niet evident omwille van zijn geloof. Zelf ben ik katholiek opgevoed, maar had weinig met geloof. Ik besloot meer te weten te komen over de Islam.

“ik drink geen alcohol, vermijd varkensvlees en wacht met seks tot na het huwelijk... Maar daar draait het niet om. Geloof bracht mij de rust die ik nodig had”

Ik raakte al snel gefascineerd. Het is mooi om te zien dat er een God is die me door het leven leidt. Ik vond rust in dat idee en het hielp me tijdens mijn donkere dagen. Het was een houvast wanneer het nodig was. Ik leerde relativeren en leerde dat het niet erg is om je soms slecht te voelen of niet weten wat te doen. Tegelijkertijd is er altijd iemand bij je die je helpt met het nemen van beslissingen en nooit oordeelt. Het voelde als een verademing. Hoewel het met Ali niets werd, besloot ik mijn geloof in Allah niet op te geven. Ik ging meer en meer op zoek naar mijn geloof én mezelf.

Toch vertelde ik niet meteen tegen familie en vrienden dat ik me bekeerd had. Ik woonde bij mijn ouders en zei dat ik vegetariër was, op die manier moest ik geen vlees eten dat niet halal was. Varkensvlees at ik sowieso al niet graag en ik besloot alcohol van het menu te schrappen. Toch wisten ook mijn vrienden niets van mijn geloof. Dat veranderde toen ik tijdens een reis in Japan een meisje leerde kennen, ze was van Jakarta en zelf Moslima. We hadden diepgaande gesprekken en ik voelde dat ik niet alleen was. Eenmaal thuis besloot ik iedereen in te lichten. De reacties waren overwegend positief. Mijn mama was in het begin dan wel wat sceptisch, ze draaide gelukkig snel bij. Ik draag trouwens ook geen hoofddoek, ik probeerde het wel, maar ik voelde me bekeken. En geloof moet iets van en voor mezelf zijn.

“Niet eten is niet gemakkelijk. Ik voelde me vaak suf en had weinig energie. Gelukkig stond ik op zo’n momenten niet alleen”

Ik leer nog elke dag bij. Dit jaar deed ik voor het eerst mee aan de Ramadan. Geloof mij, gemakkelijk was het zeker niet. Ik voelde me vaak suf op het werk en had weinig energie. Gelukkig vond ik wel veel steun bij andere gelovigen. Ik ben best trots op mezelf, nochtans heb ik het niet tot het einde volgehouden. Toen ik ziek werd, adviseerde de dokter mij om terug te eten. Toch voelt het zeker niet als falen. De Ramadan draait om meer dan niet eten. Het gaat om bezinning en zelfcontrole. Bovendien draait de Islam om zoveel meer dan wat je in de media ziet. Oké, ik drink geen alcohol, vermijd varkensvlees en wacht met seks tot na het huwelijk... Maar dat zijn maar heel kleine opofferingen als je de voordelen bekijkt. Dankzij het geloof heb ik eindelijk rust gevonden en heb ik veel minder last van paniekaanvallen. Ik zie het als een reis met een prachtige gids die je door het leven leidt. Bovendien reis ik niet alleen. Toen ik het moeilijk had tijdens de Ramadan stuurde het meisje dat ik leerde kennen in Japan mij de gegevens van een jongen uit Gent. Ik kon er terecht met al mijn vragen. En is dat niet prachtig, samen werken aan een doel? Dit jaar lukte het mij misschien maar gedeeltelijk, maar volgend jaar doe ik gewoon opnieuw mee, en hopelijk houd ik het dan wel tot het einde vol.”

*De namen in dit artikel zijn gewijzigd omdat Lotte liever anoniem wenst te blijven.