Lieve over haar seksistische baas: “Toen ik niet op zijn avances inging vernederde en negeerde hij me.”

Feeling Redactie

17 jul 2023

Groots leiderschap lijkt veeleer de uitzondering dan de regel; steeds vaker gaan alarmbellen af over toxisch management. Een Plopsa-topman en psychologieprofessor deden al wenkbrauwen fronsen. Maar ook kleine bazen gaan soms te ver, zo was Lieves (46) eerste baas sarcastisch en seksistisch. Zijn gedrag bracht haar tot de rand van een inzinking.

“Ik had er altijd van gedroomd om in de mode te werken. Op mijn 18de ging ik mode studeren, ik mocht stage lopen bij een bekend modehuis. Toen daar een jobaanbieding uit volgde, sprong ik een gat in de lucht. Ik was nog niet afgestudeerd en ik had al mijn droombaan te pakken!”

“Achteraf gezien had ik al tijdens de stage kunnen weten dat er iets mis was in dat bedrijf. De leidinggevende had een heel aparte vorm van humor. Als er bekende mensen in de krant stonden, lachte hij die vierkant uit. Altijd op basis hun uiterlijk: ‘Amai, was die haar gat vroeger ook al zo dik?’ Of: ‘Welke plastische chirurg heeft háár borsten gedaan!’

Aan de telefoon deed hij hetzelfde. Hij zette zijn toestel op speaker zodat iedereen kon meeluisteren. Intussen rolde hij met zijn ogen of maakte hij obscene gebaren. De helft van de werkvloer proestte het uit, de andere helft boog zich vervuld van plaatsvervangende schaamte achter zijn computerscherm. Ik wist me geen houding te geven. Vaak lachte ik maar wat mee. Ik was begin 20, dit was mijn eerste ervaring op een werkvloer. Wist ik veel dat dit niet de normale gang van zaken was.”

Hij lachte mensen uit, brulde naar collega’s en keek naar mijn borsten. Daarna werd ik vernederd en genegeerd

“Zodra ik vast in dienst was, en dus vaker op de werkvloer kwam, merkte ik dat de baas niet alleen sarcastisch maar ook venijnig uit de hoek kon komen. Hij legde de lat ontzettend hoog. Maakte iemand een foutje, dan bulderde hij voor de hele werkvloer: ‘Los het op!’ Mij spaarde hij. Ik zou zelfs van een voorkeursbehandeling durven te spreken. Ik kreeg de mooiste opdrachten.

Lees ook: Lieke nam ontslag als opvoedster: “In de zorgsector is het zwemmen of verdrinken.”

Hij deed grof tegen de collega die naast me zat en gaf mij een knipoog. Overuren kreeg ik dubbel betaald. In het zwart. Dat zijn ogen vaak op de verkeerde plaats bleven rusten toen hij me aansprak of dat hij te dicht kwam staan om iets uit te leggen, vond ik vervelend, maar ik zei er niets van. We spreken hier over jaren geleden, van MeToo was nog lang geen sprake.”

“Waar ik achteraf gezien trots op ben, is dat ik op geen enkel moment op de avances ben ingegaan. Al tekende ik daar binnen het bedrijf mijn ondergang mee. De baas voelde aan dat ik niet toehapte. De voorkeursbehandeling stopte. Ik kreeg minder leuke opdrachten, en als ik een dag wat stiller was, bulderde hij tegen me: ‘Was uw lief te wild vannacht?’ Heel vernederend.

Nadien begon hij me te negeren. Dat was misschien nog erger. Ik leek lucht. Zei ik wat, dan deed hij alsof hij het niet hoorde. Op een dag kreeg ik een nieuw bureau toegewezen: in de verste uithoek van de vloer. De nieuwe stagiaire kreeg mijn plaats.”

“Ik heb het weken volgehouden. Ik wilde mijn werk goed doen, ik wilde ook niet opgeven, maar het kostte me steeds meer moeite. Mijn eigenwaarde zakte onder nul. Ik kreeg hoofdpijn en was voortdurend moe. Na weer een verschrikkelijke dag barstte ik in tranen uit. De rek was eruit, ik moest iets doen. Ik nam mijn telefoon en diende mijn ontslag in. Heel impulsief, maar ik heb er nooit spijt van gekregen. Ik vond vrij snel een andere job. Eigenlijk besefte ik pas toen wat ik al die tijd had moeten verdragen en dat het níét normaal was geweest hoe die baas zich had gedragen.”

“Ik heb hem of de collega’s na mijn ontslag nooit meer teruggezien. Op Facebook las ik dat hij intussen elders werkt. Ik kan alleen maar hopen dat ze hem van hogerhand op het matje hebben geroepen en dat hij heeft ingezien dat zo’n gedrag echt niet door de beugel kan.”