Liefde in tijden van corona: Ellen beëindigde haar relatie in de tweede week van de lockdown

Feeling Redactie

16 jun 2020

Groei je dichter naar elkaar toe, of loop je liefst zo ver mogelijk weg? Wij vroegen ons af of dit virus ook relaties aantast en lieten koppels vertellen over hun gedeelde quarantaine.

Stilaan komt ons leven weer op gang. We herademen en proberen voorzichtig vooruit te kijken. De lange weken van verplicht thuiszitten zijn voorbij, een nieuwe episode begint, al weten we voorlopig nog niet wat ons te wachten staat. Terugkijken doen we ook, want wat moeten we nu eigenlijk met die abnormale periode die achter ons ligt? Velen trekken er lessen uit. We herontdekken het onthaasten, het genieten van kleine dingen, we beseffen dat we nooit meer zo veel moeten plannen. We maken een balans op. Van onze financiën, van onze werk(on)zekerheid, van wat we echt belangrijk vinden.

Het wekenlang opgesloten zitten met een partner en/of kinderen, is voor veel koppels een beproeving geweest en er is intussen al heel wat gezegd en geschreven over de invloed van de coronamaatregelen op onze relatie. Dat er én een babyboom zou komen én een stijging in het aantal scheidingen. En dat de quarantaine de dingen heeft uitvergroot. Bij koppels die het voor corona goed met elkaar hadden, is de band meestal nog sterker geworden. En degenen die het sowieso al moeilijk hadden, ondervonden dikwijls nog grotere problemen tijdens de verplichte samenhokperiode.

Voor Ellen (25) en haar vriend Thomas (30) liep het minder goed af

Ellen: “Thomas en ik zijn tijdens de lockdown uit elkaar gegaan. In de tweede week al. We waren drie jaar samen, woonden sinds een jaar in ons eigen huis. Afgelopen najaar begon het mis te gaan. We kwamen erachter dat we totaal niet bij elkaar pasten. Ze zeggen dat tegenpolen elkaar aantrekken, maar bij ons zorgden die verschillen ervoor dat we net sneller uit elkaar groeiden, ook omdat we allebei een heel ander werkritme hadden. Ik zit in de kunstensector en was veel ’s avonds weg, mijn vriend heeft een kantoorjob. We zijn nog op vakantie gegaan, maar ook dat hielp niet, het werd stilaan duidelijk dat we echt niet bij elkaar pasten. En toen begon de lockdown. Na een paar dagen voelde ik al dat ik dit niet zou volhouden. Ik raakte in paniek, wilde niet blijven. Als je relatie niet goed gaat, dan is dat vaak nog vol te houden doordat je afleiding hebt. In je job, de vrienden met wie je afspreekt. Maar toen ik te horen kreeg dat we misschien maanden samen moesten thuiszitten, wilde ik zo snel mogelijk weg. Ik had er nood aan om alleen te zijn en die nood werd groter omdat ik wist dat we alleen elkaar zouden hebben. Er was geen afleiding meer, we zouden echt met twee overblijven.”

“Ik had er nood aan om alleen te zijn en die nood werd groter omdat ik wist dat we alleen elkaar zouden hebben. Er was geen afleiding meer, we zouden echt met twee overblijven.”

Ellen vertrok naar haar ouders. Dat was neutraal terrein en het meest veilig, vond ze: “Stilaan kom ik tot rust. Net als voor veel anderen, was de quarantaine een tijd voor reflectie. Ik besef nu dat al die zaken die voordien zo belangrijk waren, er nu veel minder toe doen. Dan bedoel ik mijn job, carrière maken, vrienden, een sociaal leven hebben. Van de ene op de andere dag viel dat allemaal weg. Ik ben technisch werkloos, Thomas trouwens ook. Misschien heb ik aan het einde van de zomer zelfs helemaal geen job meer. Dat heeft me aan het denken gezet. Wat en wie maakt me nu echt gelukkig als al het andere wegvalt? Wat maakt me blij als alle dagen hetzelfde zijn? Het deed me beseffen dat ik echt geen tijd meer wilde doorbrengen met mijn vriend. Dat het voorgoed voorbij is. Hij had het er in het begin heel moeilijk mee en was kwaad, omdat ik hem in zo’n abnormale periode in de steek liet. Maar ik kon echt niet anders, ik wist instinctief dat ik het zo moest doen. Inmiddels gaat het wat beter met hem, ook hij komt tot rust. We zijn nog vrienden, we gaan rustig beslissen wat we met ons huis gaan doen, er is geen haast bij. De corona heeft de zaken versneld, dat is duidelijk. We waren toch wel uit elkaar gegaan, maar wie weet hoe lang dat nog zou hebben geduurd.”