Liefde & corona: Stiens vriend verliet haar tijdens de lockdown

Goele Tielens

04 jun 2020

Dat er een babyboom op komst is of dat net veel relaties sneuvelen, er wordt heel wat gegist over wat corona nu doet met relaties. “Het is erg druk”, vertelt relatietherapeute Kris De Groof wanneer we haar bellen. “Voor sommige koppels doet het goed, maar er komen ook heel wat relaties onder druk te staan omdat ze nu constant samen zijn.” Herkenbaar voor Stien* (33). Nog voor de lockdown gedaan was, verhuisde Dieter* terug naar zijn ouders.

“Toen ik Dieter drie jaar geleden leerde kennen, was het niet meteen liefde op het eerste gezicht. We leerden elkaar kennen via vrienden, maar zaten beiden nog in een andere relatie. Ondanks onze verschillen groeiden we naar elkaar toe. Hij is erg sportief en gaat graag naar festivals, ik ben eerder een creatief en huiselijk type. Toen we ongeveer op hetzelfde moment uit elkaar gingen met onze toenmalige partners, praatten we veel met elkaar. Hij leek de enige die begreep hoe het voelde om na jaren terug op eigen benen te staan. We gingen samen picknicken, maakten lange wandelingen of gingen samen op café. En hoewel het initieel niet mijn bedoeling was, groeiden we naar elkaar toe.

Een mooi sprookje, dat hij regelmatig met vrienden op stap ging of voor de zoveelste sportwedstrijd op weekend ging, nam ik er gewoon bij. Ik nam die tijd om gezellig een boek te lezen of te tekenen. Of ik ging met vriendinnen weg. Die verschillen vormden nooit een probleem. Meer zelfs: vlak voor de lockdown stopte ik met de pil, we waren klaar voor een kindje. Ik maakte me weleens zorgen of Dieter wel volwassen genoeg was om een baby op te voeden, maar ik geloofde erin. Die baby zou net zorgen dat hij minder feestbeest en meer verantwoordelijke gezinsman was.”

“Een relatiebreuk is altijd pijnlijk, maar dit voelt extra eenzaam. Bellen of elkaar op afstand zien, is echt niet hetzelfde als een knuffel”

“En toen kwam de lockdown... Een paar weken thuis leken me zo slecht nog niet, ik kon perfect van thuis werken en Dieter kon dat ook. Dus ook op financieel vlak moesten we ons geen zorgen maken. Meer zelfs: ik zag het stiekem wel zitten, we hadden veel meer tijd om voor dat kindje te gaan. En de eerste dagen ging het best goed, maar al snel volgden kleine irritaties: hoewel ik altijd de meeste huishoudelijke taken voor mijn rekening nam, begon het mij nu te storen als ik weer eens aan het dweilen was en hij met zijn voeten op tv-tafel lag. Bovendien merkte ik dat Dieter zich ook aan mij stoorde. Zo wilde hij stiekem toch vrienden uitnodigen of ontmoeten, en was ik daar radicaal op tegen.

Als ik wilde praten over onze irritaties, zei hij telkens dat ik niet moest zeuren of dat hij zijn vrienden miste en gewoon terug op café wilde. Ik gaf niet zomaar op: ik bestelde eten bij ons favoriete restaurant of organiseerde een datenight, maar de sfeer was meestal niet optimaal en van die diepgaande gesprekken kwam niet veel meer in huis. En ook die kinderwens leek van de baan. We waren hele dagen samen, maar als we gingen slapen raakte Dieter me amper aan. Ik trok sexy lingerie aan, probeerde hem te teasen met pikante sms’en, maar niets leek te helpen.”

“Het begon me te dagen dat onze drukke en individuele levens wel zorgen dat we bij elkaar pasten, maar dat ze eigenlijk ook een vlucht waren... van elkaar”

Twijfels

“Na een paar weken hadden we veel discussies en ruzies, en tijdens zo’n ruzie vielen harde woorden. ‘Ik weet niet zeker of ik nog wel een kind wil’, zei Dieter doodleuk. ‘Ik besef nu hoeveel nood ik heb aan mijn sociaal leven’. De woorden sloegen bij me in als een bom, en hoewel ik een prangende kinderwens heb, wilde ik het niet pushen. Het was ook altijd fijn onder ons tweetjes, en na die hele coronatoestand zouden we het wel opnieuw proberen. De dagen erna bleef de sfeer echter grimmig, Dieter vertelde hoe hij twijfelde aan onze relatie en of hij niet wist hoe het allemaal zou uitdraaien. Hij verweet me dat ik saai ben en dat ik eigenlijk beter bij iemand zou passen die ook graag thuis is. En zelf verlangde hij naar iemand avontuurlijker. Het begon me te dagen dat onze drukke en individuele levens wel zorgen dat we bij elkaar pasten, maar dat ze eigenlijk ook een vlucht waren... van elkaar.”

Heftige ruzies

“Ruzie maken in tijden van lockdown is moeilijk, je kunt niet even ventileren bij een vriendin of gezellig iets gaan drinken om het even te vergeten. Ik voelde me zo hulpeloos en verdrietig... Na een paar dagen koude oorlog in huis, zei hij dat hij even naar zijn ouders wilde. Hoewel me dat verdrietig maakte, stemde ik in: een pauze zou ons goed doen, en we zouden even rust vinden. Ik heb eindeloos gepiekerd en hij waarschijnlijk ook, enkele dagen later hakte hij de knoop door. Het werd een bijzonder emotioneel gesprek. Hij wist hoe graag ik een kind wilde, en wilde me die kans niet ontnemen. Zelf is hij niet klaar om ervoor te gaan. Ik nam het hem heel erg kwalijk, maar ergens is het misschien beter zo: als de lockdown er niet was geweest, was ik nu misschien zwanger. En ik wil liever realistisch zijn: als we uit elkaar moesten als we een kindje hadden, was het waarschijnlijk nog erger geweest. Daar trek ik me aan op, maar dat neemt niet weg dat ik me ongelofelijk eenzaam voel. Een relatiebreuk is altijd pijnlijk, maar nu voelt het extra eenzaam. Ik wil niet klagen, maar ik kan echt niet wachten tot alle bubbels terug worden opgeheven, bellen of afspreken op afstand is echt niet hetzelfde als een knuffel. En hopelijk komt er dan later een nieuwe man die beter bij me past en wel graag voor kinderen wilt gaan.”