Lessen uit de lockdown van Maggie De Block, Heleen Debruyne en Lize Spit

Feeling Redactie

12 jun 2020

Nu het leven na een verplichte pauze weer stilaan begint, maken we tijd voor een evaluatie tussen voor en na. We vroegen aan bekend Vlaanderen wat hen van deze quarantaine is bijgebleven en hoe het in hun toekomst verder moet.

Heleen Debruyne is columniste, auteur en radiomaker bij Klara. Ze werd onlangs moeder.

“De ernst van de situatie is vrij snel tot me doorgedrongen: ik ben nogal hypochondrisch aangelegd. De lockdown beïnvloedt ons leven niet echt. Mijn man is ons huis aan het verbouwen, ik ben nog in ouderschapsverlof. We wandelen veel en kopen minder. Al bij al zijn het fijne, rustige dagen die allemaal in elkaar overvloeien. Toch maak ik me wel zorgen over wat alle maatregelen met de samenleving doen. In onze straat horen we huiselijke ruzies. Een buurvrouw werd al verklikt omdat ze op een dak een boekje zat te lezen.

Lees ook: Zo kijken Wim Slabbinck, Emma Plasschaert en Marnix Peeters terug op hun tijd in quarantaine

Angst haalt niet het beste in mensen naar boven. Ook vind ik het wonderlijk hoe makkelijk iedereen die maatregelen heeft aanvaard, hoe braaf iedereen is. Als dit allemaal voorbij is, hoop ik dat er niet al te veel zelfstandigen failliet zijn en dat psychologen en sociologen onderzoeken hoe we reageren op zo’n crisis. Daar valt volgens mij veel uit te leren. Ik heb tijdens mijn opleiding geschiedenis wel geleerd dat je nooit kunt inschatten hoe belangrijk het ‘nu’ later blijkt te zijn.”

Lize Spit is auteur. Ze heeft een LATrelatie met haar Nederlandse vriend, die door de lockdown nu permanent bij haar inwoont.

“Ik werk evenveel als anders, maar voel toch de druk om het onderste uit de kan te halen tijdens deze lockdown. Boeken lezen, series bingewatchen, taarten bakken, kranten lezen en lokale handelaars steunen. Mijn vriend is ook schrijver en we zijn inmiddels gewend aan een bepaald ritme. Ieder werkt aan één kant van de keukentafel. Rond 19 u spelen we twee potjes Rummikub en drinken we een glas. Als diabetespatiënt loop ik net iets meer risico. Grieperig zijn en tegelijk je eigen insulinetoevoer regelen is niet eenvoudig. Ik moet me geen zorgen maken, hoop ik. Ik ben nog jong en heb geen overgewicht. Maar ik deel dus niet dat gevoel van onfeilbaarheid waarmee sommige jongeren deze lockdown aanvingen.

“Ik hoop dat er na deze crisis niet meer zo’n zelfsprekendheid zal zijn om de wereld als afzetgebied te beschouwen”

Momenteel beperk ik mijn nieuwstoevoer. Van ’s ochtends tot ’s avonds dat corona-echopaleis opzoeken, zuigt me leeg. Zeker het politieke spel eromheen. Ik denk wel dat er een ‘voor en na’ zal zijn. Net zoals na de aanslagen in Brussel, toen veel meer mensen gingen fietsen in de stad, uit angst om de metro te nemen. Ik hoop dat er niet meer zo’n vanzelfsprekendheid zal zijn om de wereld als afzetgebied te beschouwen. Ik heb ook meer waardering voor het fragiele maar prachtige systeem van een economie. Er zullen zeker gedragsveranderingen plaatsvinden, al hoop ik dat we ooit weer gezellig allemaal samen in een klein cinemazaaltje kunnen zitten.”

Maggie De Block is minister van Sociale Zaken, Volksgezondheid én Asiel en Migratie. Momenteel draait ze overuren. Uit haar mond kwam de onsterfelijke zin ‘Blijf in uw kot!’.

“Eerst was er ebola, toen de terroristische aanslagen en nu corona. Het zijn momenten die ik altijd zal onthouden, maar dít is toch de meest hectische periode uit mijn leven. We zitten in een economische dip die generaties zal meegaan. Gelukkig hebben we een van de beste gezondheidssystemen ter wereld, er is een vangnet tegen armoede en miserie. Natuurlijk is het niet perfect, maar niemand hield rekening met een crisis die je kunt vergelijken met WO II.

Op een bepaald moment heb ik beslist niet meer naar tv-studio’s te gaan: ik kwam er in contact met te veel mensen en als minister moet ik het goede voorbeeld geven. Onlangs ging ik op zaterdagnamiddag wel naar de supermarkt en werd ik aangesproken door een paar klein mannen: ‘Hey Maggie, ge zijt uit uw kot!’ ( lacht).

“Onlangs ging ik op zaterdagnamiddag naar de supermarkt en werd ik aangesproken door een paar klein mannen: ‘Hey Maggie, ge zijt uit uw kot!’”

Maar ik moet natuurlijk zoals iedereen boodschappen doen. Net op dit moment is mijn dochter ook zwanger. Wat voor haar een onbezorgde tijd zou moeten zijn, wordt overschaduwd door zorgen en onzekerheid. Maar mijn emoties moet ik nu even opzijzetten. Als arts zag ik al veel miserie en ik heb geleerd hoe je je daar op een bepaalde manier van kunt afsluiten. Het is echter onvermijdelijk dat ik nu veel vaker wakker lig dan voor de coronacrisis. Elk overlijden is er eentje te veel. Als ik thuiskom, zet ik een cd op met rustige muziek. Na een half uurtje zakt de adrenaline. Ik krijg kaartjes in de bus van mensen die me willen bedanken, dat doet deugd.

De weinige vrije tijd die ik heb, maak ik aantekeningen in mijn ‘coronaschriftje’: ik hou alles bij. Later wil ik het allemaal nog eens teruglezen om te reflecteren over deze periode.”