Laura kreeg een burn-out: “ik sliep amper twee uur per nacht en had paniekaanvallen”

Goele Tielens

02 jan 2023

Laura (30) droomde van een job als journalist. Maar toen ze die vond, vergat ze haar grenzen en belandde ze in een burn-out. Haar herstellingsproces en zoektocht naar zichzelf beschreef ze in het boek ‘Alles komt goed‘.

“Als kind leerde ik dat hard werken vooropstaat. Over gevoelens werd niet veel gesproken. Ik streefde daarom altijd naar perfectie en wilde een hoge functie met aanzien. Toen ik enkele jaren geleden bij een krant aan de slag kon, kwam mijn droom uit. Het was zeker geen eenzijdige job: ik combineerde heel veel verschillende taken en schreef over heel uiteenlopende onderwerpen. Ik was trots: de journalistieke wereld is hard en competitief en ik wilde koste wat kost bewijzen dat ik mijn plekje waard was.”

“Ik gaf mijn ontslag, want dan zou de oorzaak van mijn vermoeidheid weg zijn. Helaas werkt het zo niet: ik was even futloos en ongelukkig als voordien.”

“Helaas was er ook een keerzijde aan de medaille: grenzen aangeven kende ik niet. Ik was amper drie maanden in dienst toen ik al 21 dagen na elkaar had gewerkt zonder een dag pauze. Dat mijn lichaam rust nodig had, negeerde ik gewoon. Daarnaast begon ik steeds meer te denken in cijfers. Ik liet me meeslepen door het commerciële aspect: zoveel mogelijk clicks behalen voor een artikel. Het moment waarop ik besefte dat ik niet meer mezelf was, staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Het was een avond na een quiz: ik reed voorbij een dodelijk ongeval en sprong meteen uit mijn auto om foto’s te nemen van de tentjes die opgesteld stonden. Tijdens het fotograferen bedacht ik al passende titels voor bij het artikel dat ik die ochtend erna onmiddellijk zou maken.

Achteraf besefte ik pas hoe fout dat was: er waren drie mensen overleden, families waren een geliefde verloren en ik dacht aan goede cijfers en waardering van mijn bazen. Ik verloochende mijzelf en de reden waarom ik initieel wilde schrijven: mensen informeren. Daarna ging het van kwaad naar erger, ik was doodmoe, maar sliep amper twee uur per nacht. Ik at heel ongezond, kreeg paniekaanvallen, wilde ’s morgens mijn bed niet uit en begon mijn werk echt te haten. De slechte relatie met mijn manager hielp de zaak niet vooruit.

Ik was doodongelukkig. De dokter raadde mij enkele keren aan om een korte rustpauze in te lassen, maar dat verhielp het probleem niet. Meer zelfs, het zorgde dat mijn schuldgevoel me parten speelde: ik kon mijn collega’s toch niet met mijn werk opzadelen? Uiteindelijk besloot ik mijn ontslag te geven, dan was de oorzaak van mijn probleem opgelost. Dat dacht ik althans.”

“12 tot 18 maanden hersteltijd? Alsof ik daar tijd voor had: ik had veel doelen te behalen, en dat liefst voor mijn dertigste”

Werk van lange adem

In realiteit was het minder eenvoudig. Ik voelde me nog steeds leeg en ongelukkig, mijn hartslag was veel te hoog, ik raakte niet in slaap en het werd zelfs zo erg dat ik soms letterlijk fysiek niet meer in staat was om op te staan. Mijn lijf deed pijn, ik was compleet uitgeput. Ten einde raad besloot ik mij vrijwillig te laten opnemen op de PAAZ-afdeling (psychiatrische afdeling in een algemeen ziekenhuis, red.) waar een pilootproject liep rond burn-outs. Na enkele gesprekken met psychologen en psychiaters volgde de diagnose: een zware burn-out. Ik schrok vooral van de vooropgestelde hersteltijd: 12 tot 18 maanden. Alsof ik daarvoor tijd had? Ik had doelen te behalen en dat liefst voor mijn dertigste.”

“Opgeven stond niet in mijn woordenboek. Ik solliciteerde bij een bank en zou me daar wel opnieuw opwerken. Ik volgde allerlei opleidingen en deed examens. Ik knokte, maar na vijf maanden kwamen dezelfde symptomen terug. Op zondag kreeg ik paniekaanvallen: bij het idee dat ik de dag erna terug naar mijn werk moest, zakte de moed me in de schoenen. Ik ben naar de huisdokter gestapt en gaf eindelijk toe: ik was klaar om aan mijn lang herstelproces te beginnen.”

“Er is geen magisch middeltje om van een burn-out af te raken. Het is vooral heel hard werken en blijven werken”

Zelfonderzoek

Ik praatte met psychologen en spendeerde veel tijd aan dingen die me energie gaven. Maar ik bleef op mijn honger zitten. Ik wilde meer weten, voelde de nood om te onderzoeken wat er met mij aan de hand was en waarom ik al op zo jonge leeftijd gecrasht was. Ik volgde een opleiding tot coach, luisterde naar tal van webinars en las boeken om meer en meer te weten te komen over het begrip burn-out. Ik ontdekte vooral dat er geen magisch middeltje is om van een burn-out af te raken, maar dat het heel hard werken is. Uiteindelijk had ik een heel naslagwerk dat bol stond van informatie over mentaal welzijn. Grenzen aangeven, je waarden kennen en uitzoeken wat je energie geeft… Allemaal essentiële lessen die ik heb geleerd.”

“Soms heb ik nog moeite met wie ik nu ben. De Laura van een paar jaar geleden zou eens goed gelachen hebben bij het idee aan fietsen voor het plezier”

“Ik besloot die informatie in een boek te gieten. Enerzijds om mensen te helpen en hen een hart onder de riem te steken, anderzijds omdat er nog steeds veel onbegrip is. Veel mensen denken dat herstellen van een burn-out vooral bestaat uit rusten en leuke dingen doen, maar het kost net heel veel energie om stil te staan bij wie je bent en wat je graag doet. Je moet jezelf in vraag stellen, graven naar jezelf en dat steeds blijven doen.”

“En dan moet je nog om kunnen gaan met sociale media. Als je het juist gebruikt – om lotgenoten te zoeken bijvoorbeeld – kan het een meerwaarde zijn. Maar het is gevaarlijk om jezelf te gaan vergelijken en je dan nog slechter te voelen. Andere journalisten leken wel met de torenhoge werkdruk om te kunnen.”

Maatschappelijke verwachtingen

Dat zoveel mensen in een burn-out belanden, zou verholpen kunnen worden door minder druk van buitenaf. Ik ben lang bang geweest om dertig te worden: geen succesvolle carrière, geen eigen huis en geen kinderen. Dat ik die laatste zelf niet wilde, speelde niet eens een rol, het was nog een extra maatschappelijke verwachting waaraan ik niet voldeed.”

“Ik was lang bang om dertig te worden. Nu ik het ben, heb ik er geen problemen meer mee. Mijn burn-out is voorbij en wil ik niet meer streven naar maatschappelijke verwachtingen. Het blijft werken, maar ik aanvaard mezelf zoals ik ben”

“Ondertussen ben ik dertig en weet ik wel beter. Ik heb zelfs genoten van de dag en wil nu enkel nog haalbare verwachtingen voor mezelf. Ik kan zeggen dat ik volledig uit mijn burn-out ben, maar het blijft werken. Ik heb enkele gezonde gewoontes ingebouwd: ik wandel regelmatig in de natuur, eet gezond en neem tijd voor meditatie. Maar dat nu alles perfect is en ik een herboren en betere versie van mezelf ben, kan ik niet zeggen.”

“Ik moet nog steeds wennen aan de nieuwe ik. De Laura van een paar jaar geleden zou eens hard gelachen hebben bij het idee van fietsen voor het plezier of meditatie. En ook mijn onzekerheid speelt nog op: ik krijg overwegend positieve reacties op ‘Alles komt goed‘, maar als er maar één iemand zegt dat er al genoeg boeken over burn-outs zijn, schaam ik me zo hard dat ik liefst alle boeken zou opkopen en in brand zou steken. Dankzij alles wat ik nu weet, kan ik mijzelf achteraf wel kalmeren. Maar het blijft een oefening. Laat dat vooral een mooie les zijn als je zelf nog in een herstelproces zit. Vind je het moeilijk om zachter te zijn voor jezelf, besef dan dat je al je hele leven bent zoals je bent, dat hoeft niet in 1,2,3 anders te zijn. En je bent zeker niet alleen.”