Laura (28) verloor haar man aan kanker: “Zo dankbaar dat ik hem in mijn leven had”
Laura Verhulst (28) is het gezicht achter bakkerij en koffiebar Madam Bakster in Gent. Ze startte de zaak in 2017 op met manlief Kobe (30). Midden in de coronacrisis werd maagkanker bij hem vastgesteld. Hoopvol startte hij aan de behandeling, maar vorig jaar, op 3 december overleed Kobe aan de gevolgen van kanker. Laura zet de zaak verder, maakte troostdozen voor iedereen in rouw en werkt aan een boek. “Natuurlijk is het moeilijk, maar ik wil de levensvreugde van Kobe verderzetten.”
Op de vraag hoe het met haar gaat, kan Laura moeilijk antwoorden. “Ik wil altijd eerlijk zijn op zo’n vraag, en de waarheid is: het wisselt van dag tot dag. De ene dag heb ik vreselijk veel verdriet en kan ik amper mijn bed uit, de volgende dag is het weer anders. Ik probeer mee te gaan in die golven.”
Jullie verhaal startte als een sprookje. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
“Tien jaar geleden koppelde een gezamenlijke vriendin ons aan elkaar. Ze dacht dat we een goede match zouden zijn, en ze had helemaal gelijk. Het was liefde op het eerste gezicht. We hadden meteen een klik, konden uren babbelen en vonden elkaar heel leuk. We hebben ongeveer een maand gedatet, maar het was al snel duidelijk dat we voor elkaar wilden gaan. We vormden een onafscheidelijk koppel. De liefde was heel intens: ik weet nog hoe we na zes maanden tegen elkaar zeiden dat we hoopten dat die intense liefde nog zou stabiliseren (lacht). Het was vermoeiend om elkaar zo graag te zien. We functioneerden zelfs niet zonder elkaar. Er was een tijd dat Kobe werkte en ik studeerde, en elke ochtend was het het intens: het was telkens afscheid nemen.“
Een zaak was de perfecte oplossing?
“Eigenlijk wel. In 2015 startte ik als student ondernemer, in 2016 zijn we er samen voor gegaan. Ik bakte graag en Kobe was het innovatief talent, hij kon out of the box denken. Hij was de visionair, ik voerde de plannen uit. We vulden elkaar perfect aan. Maar vergis je niet, we hebben ook donkere dagen gehad hoor. Het was een heel leerrijk project, maar ook keihard knokken. Ondernemen kun je zeker niet met iedereen doen, maar met hem voelde het goed.”
“We konden overdag samen werken, en net omdat we de hele tijd samen waren, hadden we ’s avonds genoeg ruimte om ons eigen ding te doen. Zelfontwikkeling was voor ons allebei heel erg belangrijk. We waren elkaars grootste supporter. Op alle vlakken spoorde hij me altijd aan om mijn dromen na te jagen. Er bleven ook altijd kleine ontdekkingen te vinden bij elkaar, we zijn elkaar in tien jaar tijd nooit beu geraakt. We hadden de gave om van een gewone dag iets buitengewoons te maken.”
“Het was liefde op het eerste gezicht. Heel intense liefde. Na een halfjaar hoopten we dat het nog zou stabiliseren: vermoeiend is dat, iemand zo heftig graag zien”
De droom van veel koppels. Wat was jullie geheim om de sleur eruit te houden?
“Natuurlijk hadden we routine in ons leven, maar dat voelde met hem nooit zo aan. Het zat in de meest kleine dingen: we dansten samen in de keuken en konden met alles lachen. Elk jaar maakten we een fotoboek met foto’s die we doorheen het jaar verzamelden. Bij de meeste mensen zouden dat foto’s zijn van verre reizen of grote gebeurtenissen, bij ons waren dat heel eenvoudige foto’s: samen knutselen, Kobe die mij op de schommel in de tuin duwt, onze huwelijksverjaardag vieren... Voor ons zat het moois in de kleine dingen. Tijdens de lockdown maakten we brunchboxen. Er moesten yoghurtpotjes gevuld worden, die werden afgewerkt met frambozencoulis. Elke dag opnieuw, 3 maanden aan een stuk, maakte Kobe een tekeningetje in de coulis met een hartje voor mij. Dat waren heel subtiele dingen, maar oh zo waardevol. Wij hebben ook enorm genoten van de lockdown, het was absoluut geen last om die samen door te brengen.”
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Die lockdownperiode was ook het moment dat Kobe ziek werd?
“In de eerste lockdownperiode had hij af en toe pijn aan zijn borstkas. Volgens de dokters was het een erfelijke aandoening die zijn borstbeen deed ontsteken. Verder besteedden we er niet al te veel aandacht aan, ook al omdat dokters zeiden dat het stressgerelateerde pijn was. En als ondernemer in de coronacrisis was er natuurlijk stress. In de zomer ging wat beter, maar nog steeds op en af. Kobe was geen klager, vermoedelijk had hij af en toe wel klachten, maar vertelde hij het niet. We gingen alleszins nooit van dit scenario uit.”
“In het najaar werd het slechter, de pijn werd erger. Toen maakte hij opnieuw een afspraak. Die arts stuurde hem door naar een specialist. Eind december werd het duidelijk: Kobe bleek maagkanker te hebben. We waren allebei rationeel hoopvol, er was nog sprake van volledige genezing. Zijn maag werd verwijderd in een operatie en daarna kreeg hij chemo’s. Het was een heel lastige periode, hij heeft zwaar afgezien, die chemo’s echt doorworsteld. twee weken later belandde hij opnieuw op spoed met een obstructie, de kanker bleek toen al terug. Helaas ging het vanaf dan heel snel bergafwaarts. Al moet ik wel zeggen: tot op de laatste minuten van zijn leven, zijn we het leven blijven vooropzetten. Daar ben ik heel trots op.”
“Kobe leefde heel graag. Ik heb hem nooit gezegd dat ik hem zou missen. Ik wilde hem niet met dat schuldgevoel opzadelen”
Een vreselijk verdict. Hoe gingen jullie daar mee om?
“We konden heel open en taboeloos praten over het einde, we hebben die thema’s nooit geschuwd. Maar Kobe had daarnaast ook heel hard de behoefte om normaal te zijn. Hij was naast patiënt en stervende vooral ook gewoon een mens dat wilde genieten van het leven. Hij leefde heel graag, we deden er alles aan om dat te blijven doen.”
“Ook dat zat weer in kleine dingen. ’s Morgens keken we samen dierenvideo’s op TikTok. In Kobes laatste weken heb ik nog heel veel georganiseerd, waaronder een tweedaagse naar Pairi Daiza. Fysiek was dat niet evident. Kobe kon niet meer eten, bijna niet meer slapen, niet meer wandelen. De gemakkelijkste optie zou zijn om thuis te blijven. Maar die wereld binnen onze slaapkamer was zo nauw, dat verdiende hij niet. Daarom heb ik er steeds naar gestreefd om meer te zijn dan een koppel met een zieke partner. Hij was zelf niet meer in staat om naar buiten te gaan, ik sleurde hem overal mee naar toe (lacht). Ik vond het mijn verplichting naar hem toe.”
“In de laatste week hebben we nog een lichtpuntjeswandeling gemaakt. Vrienden en familie wisten wat er zat aan te komen, maar wisten niet goed wat zeggen, ze vonden niet de juiste woorden. Bovendien had Kobe er absoluut geen deugd van als mensen zeiden dat ze hem zouden missen, het was niet zijn keuze om de wereld te verlaten. Ik heb hem zelf nooit gezegd dat ik hem ga missen, natuurlijk wel dat ik hem dolgraag zie. Maar ik wilde hem niet met een schuldgevoel opzadelen.“
“Het was heel mooi. We spraken met vrienden en familie af in het bos, iedereen had een lantaarntje of theelichtjes mee. Het was zo krachtig, maar ook heel dubbel natuurlijk. Iedereen wist dat het een afscheid was, zonder dat het benoemd werd. Dat was mijn manier om er mee om te gaan: steeds dingen ondernemen en blijven zoeken naar manieren die het draaglijk maakten, want op d’n duur was alles pijnlijk. Het was steeds zoeken.“
“Tot op de laatste minuten van zijn leven plaatsten we het leven voorop. we deden nog veel. Ik wlde meer zijn dan een koppel met een zieke partner. Ik sleurde hem overal mee naartoe (lacht). Ik ben daar nog steeds heel trots op”
En ook na Kobes overlijden bleef je ondernemend. Er kwam al snel een troostdoos om ook andere rouwenden een hart onder de riem te steken.
“Als zelfstandige heb je tien dagenrouwverlof voor een heel beperkte vergoeding, dat is eigenlijk absurd. Vaste kosten liepen natuurlijk door. Ik moest mijn personeel kunnen betalen. Daarom waren we genoodzaakt om vrijwel meteen terug aan de slag te gaan. Dat was zwaar en voelde niet juist. We waren op dezelfde plek, maar met één sleutelfiguur minder. We zochten naar een manier om er anders mee om te gaan, we wilden iets lanceren dat beter aansloot op het moment waar we door moesten. Zo is het idee van de troostboxen ontstaan: het zijn dozen waarin onder andere pepkaarten, thee en een boekje met essays over troost zitten. Ze zijn nog steeds te koop op de webshop.”
“Ik kijk daar heel dankbaar op terug. Het voelde voor mij veel juister om daar mee bezig te zijn dan met de heropening van de zaak en terug volop in het leven te staan. Ik voel dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik voel veel weerstand, het leven zoals het was met Kobe is mooi, maar als ik nu gewoon terug zou gaan, is dat hetzelfde, maar dan met een persoon minder. Dat gemis zou te gigantisch zijn. Dat gaat niet enkel op voor de zaak. Ik heb bijvoorbeeld nooit meer alleen aan de keukentafel gegeten sinds het overlijden van Kobe. Ik ga dan liever bij vrienden eten of nodig mensen uit. Het voelt te leeg. Ik ervaar de nood om een nieuw leven te creëren. Ik wil niet gewoon terug de draad terug oppikken en hetzelfde leven leiden zonder hem. Maar iets nieuws zoeken, waarin ik Kobe in ere kan houden.”
“In onze hal hangt een collage van onze momenten samen. Daar hangt bijvoorbeeld ons liefdesverhaal dat Kobe me liet schrijven tijdens zijn huwelijksaanzoek (lacht), maar ook foto’s van andere gewone momenten. Ik passeer die hal iedere dag en neem dan heel bewust even de tijd om er naar te kijken.”
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Rouwen is een langdurig proces. Hoe ga je er nu mee om?
“Ik heb mijzelf leren kennen door dit hele verhaal. Ik heb geleerd dat voor mij het belangrijk is om dingen te ondernemen. Dat rouwproces startte al tijdens Kobes ziekte. We zijn bijvoorbeeld samen nog naar zijn begraafplaats geweest. Dat was heel mooi, maar ook heel confronterend. Ik denk dat niet iedereen daar deugd van zou hebben. Heel wat mensen kiezen misschien om binnen te blijven in die veilige cocon. En ook dat is goed natuurlijk. Voor mij werkt het gewoon niet. Dat gevoel dat ik dingen moet ondernemen om alles een plaats te geven, voel ik nog steeds. Ik mis Kobe heel hard, maar ik besef ook dat ik de enige ben die mezelf uit dat gemis kan trekken.“
“Daarom ga ik nu voor een tijdje naar het buitenland. Ik zal daar door diepe dalen gaan, maar liever door diepe dalen dan onverschillig te zijn. Voor Kobe stierf, heb ik hem een paar dingen moeten beloven. Zo zei hij dat ik de lichtjes in mijn ogen nooit mocht verliezen. De afgelopen weken – voor ik de beslissing nam om even te vertrekken – merkte ik dat ik onverschillig werd: ik sliep 16 uur per dag en leefde op automatische piloot. Daarom ga ik naar het buitenland en ga ik werken aan mijn boek. Het zal niet ons verhaal zijn, maar wel een volledig fictieve roman. En wat daarna komt, zien we dan wel weer. Ik surf mee op de golven.
Meer verhalen van lezeressen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier