Straffe getuigenis: Kimberley is panseksueel
We worden om de oren geslagen met een diversiteit aan terminologie om alle genders en seksuele voorkeuren te kunnen benoemen. Het lichaam waarin we worden geboren, bepaalt niet hoe we ons verder ontwikkelen. Buiten de gekende termen zoals homo en lesbienne, kunnen we ook pan-, sapio-, poly- of demiseksueel zijn. Met andere woorden: it’s complicated. Kimberley weet wat het is om een label toegewezen te krijgen en vertelt over haar leven in deze hokjesmaatschappij.
Lees hier ook het verhaal van Soffia, die vroeger Steve heette
Genderblind
Kimberley (21): “Zoals de meeste kinderen groeide ik op met het idee dat ik ooit zou trouwen met een man, maar toen werd ik verliefd op mijn beste vriendin. Ineens was er een zoen en volgde er een week van soul searching: wilden we dit wel? We besloten het te proberen en vanaf dat moment bestempelde ik mezelf als lesbisch. Maar mijn vriendin en ik bleven verder ook gewoon over mannen praten, die aantrekkingskracht bleef. Waren we dan biseksueel? Nog later besefte ik dat ik eigenlijk genderblind ben. Het maakt niet uit of iemand man, vrouw, travestiet, transseksueel of non-binair is: ik voel me aangetrokken tot mensen. Ik ben dus panseksueel. Eigenlijk heb ik het altijd al geweten, maar het duurt even voordat je je eigen ‘etiketje’ vindt. Dat ik nog nooit een relatie heb gehad met iemand anders dan mijn vriendin, is iets waar veel mensen over vallen. Hoe weet ik het zeker als ik nog nooit met iemand anders naar bed ben geweest? Je kunt de redenering ook omdraaien. Iemand die hetero is, weet het toch ook zeker? Anders zou iedereen eerst met een man én een vrouw moeten slapen om erachter te komen wat zijn of haar geaardheid is. Ik wil kunnen zeggen dat ik panseksueel ben, omdat het onderdeel is van wie ik ben. Net zoals ik mag zeggen dat mijn naam Kimberley is.
We leven in een hokjesmaatschappij en iedereen wil weten in welk hokje jij zit. Maar als je het dan zegt, vinden ze het vervelend dat er meer dan twee hokjes zijn.
Mensen die de ‘norm’ zijn – witte cisgender-hetero’s – zeggen vaak dat je gewoon normaal moet doen. Maar voor hen is het makkelijk praten, zij voldoen aan elke norm. Het is lastig voor mensen om zich te verplaatsen in een minderheid, maar het is goed voor je ontwikkeling om toch die denkoefening te maken. Ik ben heel erg actief in de LGBT-community in Amsterdam. Ik hoor van oudere mensen uit die gemeenschap dat de maatschappij weer aan het verharden is. Ook al is er nu meer wetgeving, kunnen we trouwen en komen er genderneutrale toiletten, in de jaren 90 was het blijkbaar veel vrijer. Mijn vriendin en ik durven niet in het openbaar affectie voor elkaar te tonen. Helemaal in het begin van onze relatie heeft iemand ooit een bierflesje naar ons gegooid, de scherven zaten tot onder onze kleren. Geweld tegen mensen die afwijken is er helaas nog steeds. Ik studeer nu Journalistiek omdat ik een stem wil geven aan mensen uit subculturen. Al die verhalen zijn het waard om verteld te worden.”
Door: Evelien Rutten – Foto’s: Liesje Reyskens