Acteur Karel Vingerhoets lijdt aan tinnitus: “Ik heb een nieuw soort stilte ontwikkeld. En met stilte bedoel ik rust”
Oorsuizingen. Voor wie er geen last van heeft, lijkt het een futiel verschijnsel. Maar tinnitus kan zo ingrijpend zijn dat het mensen tot wanhoop drijft. Toch is er ook goed nieuws: je hoeft je leven er niet door te laten bepalen. Acteur Karel Vingerhoets (69) leerde zijn tinnitus vergeten door zich te concentreren op andere zaken.
“Het gebeurde in 2003, in mijn theater. We waren bezig met de repetitie van een voorstelling waarbij een geweer werd gebruikt. Plots ging dat af met een luide knal, vlak naast mijn oor. Ik ben halfdoof geboren. Links ben ik helemaal doof, rechts voor een kwart. De knal was aan mijn rechteroor. Zo begon de tinnitus. Er was een schelle fluittoon die niet wegging.
Tegenwoordig is er veel meer bekend over tinnitus en over mogelijke behandelingen. In 2003 was dat nog niet zo. Ik wist niet wat ik aan die fluittoon kon doen, niemand leek me te kunnen helpen. Ik leed zo erg onder mijn tinnitus dat ik op zeker moment aan een arts vroeg of hij me niet helemaal doof kon maken. Beter dat dan met dat geluid te moeten leven. Dat ging niet, zei de arts, want ik zou de tuut blijven horen. De natuur kan pervers toeslaan.
Tinnitus anders bekeken
Toen ik anderhalf jaar later bij professor audiologie Bart Vinck terechtkwam, werden een hoop dingen duidelijker. Na onderzoek zei hij dat als hij het geluid uit mijn hoofd zou nemen en zou reproduceren, het niet luider zou klinken dan het getrippel van een muis. Hij had het over de psychische invalshoek van waaruit tinnitus bekeken wordt en over de psychoanalyticus Jacques Lacan, wiens werk over de meester en de slaaf gaat. Ik voelde me meteen thuiskomen: wie mag hier wie worden en van wie? Met andere woorden: bepaalt de tinnitus mijn leven of bepaal ik dat? Dat inzicht was het begin van een verandering.
Je hersenen adapteren, assimileren én vergeten. Dat doen ze ook met tinnitus. Maar dat moet je eerst beseffen
Het zijn je eigen verdomde hersenen die je bestaan in tweeën kappen. Maar die hersenen zijn uiteindelijk ook je enige geneesmiddel. Ik ben het levende bewijs dat het kan. De hersenen adapteren, assimileren én vergeten. Dat doen ze ook met tinnitus. Maar dat moet je eerst beseffen. Ik leerde het door me te concentreren op andere zaken. Zo sta ik ’s morgens op met Nonkel T, zoals ik de tinnitus noem. Maar ik focus op de ochtendkrant en laat Nonkel T op de gang staan, hij mag zich daar in z’n eentje amuseren.
Ik heb een nieuwe stilte ontwikkeld, als een soort roomijs met een unieke smaak. Met stilte bedoel ik rust. Dat wil niet zeggen dat het altijd even makkelijk is. Maar sinds het me lukt om Nonkel T te vergeten, en dan ook nog eens vergeet hem te vergeten, is mijn levenskwaliteit er met minstens veertig procent op vooruitgegaan.”
Tekst: Joanie De Rijke.
Meer getuigenissen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier