Je leven geven voor... Ja, voor wat eigenlijk?

Michaël De Moor vroeg zich af waarvoor hij zijn leven zou geven.

‘Voor welk ideaal zou jij willen sterven?’, vroeg een vriend van me een paar dagen geleden. Het was de dag na de moord op het Brits parlementslid Jo Cox. Ik stond even met mijn mond vol tanden. Ten eerste omdat ik niet zeker ben of iemand ooit voor een ideaal wil sterven, op enkele bekende gevallen na. Maar vooral omdat ik niet meteen een goed doel kon vinden waarvoor ik mijn leven zou willen inruilen. Ja, ik ben een absolute dierenliefhebber maar dat wil nog niet zeggen dat ik om een eind te maken aan het dierenleed mijn eigen leven zou opofferen, hoezeer mijn hart ook breekt wanneer ik beelden zie van mishandelde of verwaarloosde beestjes.

Dat ik als journalist een absoluut voorstander ben van vrije meningsuiting moge ook duidelijk zijn, maar ook hier denk ik niet dat ik de moed zou hebben om mijn leven in de strijd te gooien voor een hoger doel. En dat besef deed iets met me. Ineens leek het – even maar, maar toch – alsof alles waarin ik geloofde minder belangrijk werd. En dat zinde me niet. ‘Komaan, er moet toch wel iets zijn dat je met je leven wil verdedigen’, daagde de vriend me uit.

En toen wist ik het. Niet een of ander ideaal of goede zaak, maar de mensen die ik graag zie en die er altijd zijn voor me: voor hen zou ik alles durven opofferen, mezelf incluis. Het is een select clubje, uiteraard, maar ze zijn het waard om er voor het uiterste voor te gaan. Dat mag dan minder roemrijk klinken dan een heroïsche dood voor vorst, vrijheid of vaderland, voor mij is het belangrijker dan wat ook.

Ik vroeg me af waarvoor Jo Cox had willen sterven. Hoezeer ze ook tegen een Brexit was, ik ben  er haast zeker van dat ze haar nog jonge leven niet voor een politieke zaak had willen geven. Maar voor haar close familie en naaste vrienden? Ik denk van wel. Er zijn niet veel zaken die er écht toe doen, maar sommige mensen zijn stukken belangrijker dan hoogstaande idealen. Maakt dat van mij een pantoffelheld? Allicht wel. Maar daar trek ik me lekker niks van aan.

 Mode- en human interestjournalist Michaël De Moor houdt van Bob Dylan, Martin Margiela en chocolade en droomt ervan ooit eigenaar te worden van een bull terrier. Elke week geeft hij zijn eigenzinnige kijk op een emotie uit de actualiteit.

Lees hier de blog van vorige week