Introvert wordt extravert: deze journalist testte het een jaar

Feeling Redactie

04 okt 2019

Of je introvert of extravert bent, kies je niet, maar het kan je leven wel bepalen. De Engelse journaliste Jessica Pan probeerde een jaar lang extraverter te leven en dat
leverde een boek én een leuker leven op.

Weet je zelf niet goed of je intro- of extravert bent? Doe dan hier de test.

Vele jaren dacht ik dat ik een extravert was. Ik ben niet bepaald verlegen, praat graag met mensen, zit niet in met het geven van een presentatie. Pas toen ik enkele jaren geleden ene Susan Cain in een podcast hoorde vertellen wat de definitie van introvert en extravert is, besefte ik dat ik fout zat qua definitie. Introvert zijn heeft minder met verlegenheid te maken dan met wat je energie geeft. Voor introverten zijn dat doorgaans eenop-eengesprekken, voldoende tijd alleen, kwalitatieve vriendschappen boven kwantitatieve, luisteren in plaats van praten. Introverten hebben tijd nodig om op te laden na sociale interacties, ook als die leuk zijn geweest, terwijl dat soort momenten extraverten juist energie geven. Met die maatstaf ben ik een overduidelijke introvert.

Ik was een aarzelende introvert die zich afvroeg hoe het zou voelen om een jaar te leven als extravert. Doordat ik met veel mensen diepe gesprekken voerde, vertelden zij me over hun eenzaamheid of gebrek aan zelfvertrouwen. Door er open over te zijn, voelen we ons allemaal minder alleen

In haar boek Stil – de kracht van introvert zijn in een wereld die niet stopt met kletsen gaat Susan dieper in op wat het betekent om introvert te zijn in een wereld die meer lijkt te houden van extraverte persoonlijkheden.

IEDEREEN WUIFT TERUG

In haar boek beschrijft Cain hoe introvert zijn in onze hedendaagse maatschappij vaak als een probleem wordt aangezien. Iets waar je beter iets aan doet, of minstens aan werkt. “Introversie is tegenwoordig – net als haar verwanten sensitiviteit, ernst en verlegenheid – een tweederangs persoonlijkheidskenmerk dat het midden houdt tussen een teleurstelling en een ziektebeeld”, omschrijft ze de zaken treffend. Alsof je als introvert nog niet volledig ontwikkeld bent. Volgens Cain leven we in een concurrentiemaatschappij waarin extravert zijn als de norm wordt beschouwd, en introverten systematisch worden onderschat. Ouders verontschuldigen zich voor de verlegenheid van hun kinderen. Op school worden ze aangepord om meer uit hun schulp te komen. Waar je je op het spectrum van introversie en extraversie bevindt, bepaalt mee welke vrienden, vriendinnen en partner je kiest, hoe groot de kans is dat je aan sport doet, hoe je gesprekken voert en conflicten oplost, of je overspel pleegt of van je fouten leert, zegt zij in haar boek.

Introverten hebben tijd nodig om op te laden na sociale interacties, ook als die leuk zijn geweest, terwijl dat soort momenten extraverten juist energie geven

Bij heel wat mensen is beseffen dat ze introvert zijn een beetje thuiskomen. Zo voelde het althans bij mij, en zo voelde het ook voor Jessica Pan (33), een Britse journaliste die op dat moment in Peking voor een expat-magazine werkte. “Een collega legde me toen uit wat de definitie van introversie was, en ik herkende mezelf onmiddellijk. Er was een gevoel van opluchting, want tot op dat moment had ik mezelf altijd een beetje raar gevonden. Horen dat ik was zoals een derde van de mensen, deed deugd.” Hoewel Jessica blij was met de inzichten die volgden door te weten in welke groep ze viel, merkte ze dat ze het label van introvert begon te gebruiken als een excuus om neen te zeggen. “Dan zei ik: ik geef geen presentaties, ik organiseer geen feestjes, ik spreek niet tegen vreemden, ik ben introvert. Ondertussen voelde ik hoe mijn wereld steeds kleiner werd, tot ik echt een dieptepunt bereikte in mijn leven”, vertelt ze. Jessica kwam op haar tweeëndertigste tot het besef dat graag tijd alleen doorbrengen niet betekende dat ze zich niet eenzaam kon voelen. En dus besliste ze om vaker met vreemden te proberen praten. De krant The Guardian, een van Jessica’s opdrachtgevers, stelde voor om er een artikel over te schrijven, en dat werd uiteindelijk een boek. “Ik bedacht dat mijn leven misschien interessanter zou worden als ik een jaar lang als een compleet ander mens zou leven. Iemand die wél met vreemden praatte, iemand die wel presentaties gaf, iemand die leefde als een extravert. Dat jaar ligt ondertussen achter me, en ik ben blij dat ik het overleefd heb”, lacht ze.

Waar je je op het spectrum van introversie en extraversie bevindt, bepaalt mee welke vrienden, vriendinnen en partner je kiest, hoe groot de kans is dat je aan sport doet, hoe je gesprekken voert en conflicten oplost, of je overspel pleegt of van je fouten leert

Jessica ging te rade bij experts, en ontmoette zo Nicholas Epley, een psycholoog die haar een belangrijk concept uitlegde: “Hij zei me ‘niemand wuift, maar iedereen wuift terug’. Daarmee wilde hij zeggen dat het niet is omdat niemand tegen je begint te praten, dat ze niet met je wíllen praten, of het gesprek niet zullen verderzetten als jij begint. Als iedereen niets doet, blijven we vaak hetzelfde doen, omdat iedereen bang is om de eerste te zijn die iets anders doet. Ik dacht dat de opdracht in Londen, waar ik woon, haast onmogelijk zou zijn, omdat die stad de reputatie heeft onvriendelijk te zijn. Epley zei me dat ik dácht dat ik in een onvriendelijke stad woonde, maar me misschien eens moest afvragen naar wie ik zelf eerst glimlachte. Dat deed me echt nadenken.” Jessica ging er vóór het gesprek van uit dat mensen zouden denken dat ze raar en onbeleefd was als ze met hen begon te praten, maar dat viel mee. “Het was juist zo dat mensen veel vriendelijker en beleefder waren dan ik had gedacht, en doorgaans ook veel meer bereid om met me te praten. Dat besef, dat het haalbaar was, maakte de rest van mijn jaar makkelijker”, vertelt ze. En dus begon ze niet alleen tegen vreemden te praten, maar ging ze ook naar netwerkevents en waagde ze zich zelfs aan improvisatietheater en stand-upcomedy. Als ik haar zeg dat ik haar moed alleen maar kan bewonderen, moet ze lachen. “Ik was echt heel bang, ik worstelde met heel wat sociale angst. Tegelijk wist ik dat ik behoefte had aan menselijke connectie, en dat ik daar echt wel mijn huis voor uit moest. Hoe hard we ook beweren te genieten van sociale media, het kan zelden tippen aan echte interacties met iemand die naast je zit en met wie je samen kunt lachen.”

Het kan bevrijdend zijn om iets te proberen dat je jezelf nooit zag doen. Ik zal altijd angstig blijven als ik een presentatie moet geven, maar besef nu wel dat ik mijn carrière beperkte door er systematisch neen tegen te zeggen omdat ik een introvert ben

Introverten moeten opladen na sociale interacties. Was Jessica dan niet vreselijk moe van al dat extraverting? “Oh jawel! Ik denk dat elke poging om iets aan je leven te veranderen vermoeiend is”, zegt ze. “Nieuwe vrienden maken is hard werken. Maar eenmaal je die vrienden hebt, mag je ze wel houden.” Volgens Jessica loonde het harde werk wel, want er kwamen heel wat nieuwe mensen en kansen op haar pad. Na een tijdje vond ze het ook minder vermoeiend om de vriendschappen die ontstaan waren te onderhouden.

EEN STUK MINDER ALLEEN

“Ik zeg niet dat iedereen op alles ja moet zeggen, maar ik denk dat mensen over het algemeen niet altijd goed kunnen inschatten wat ze leuk gaan vinden”, zegt ze. “Ik dacht bijvoorbeeld dat ik improvisatie verschrikkelijk zou vinden, maar niks bleek minder waar. Introverten die de neiging hebben om meer tijd door te brengen in hun eigen hoofd, stellen zich de wereld soms beangstigender voor dan hij is. Vaak valt het alsnog beter mee. Ik zal nooit wild zijn van netwerkevents, maar ik vind wel dat ze waarde hebben. Het verhaal dat we onszelf vertellen over onszelf kan best beperkend zijn, omdat we daardoor niet altijd openstaan voor bepaalde kansen.” Jessica wil wel duidelijk stellen dat ze met haar boek niet de boodschap wil geven dat introverten sowieso liever wat extraverter worden. “Ik denk dat er heel wat introverten zijn die gelukkig zijn met hun leven, en die er niks aan zouden willen veranderen en dat is helemaal oké”, zegt ze. “Tegelijk betekent het feit dat introverten meestal graag alleen zijn niet dat ze geen last kunnen hebben van eenzaamheid. Daar hebben we absoluut last van. Soms lopen introverten het risico niet te beseffen dat afspreken met een vriend of nieuwe mensen leren kennen op de lange termijn beter voor hen zou zijn dan thuisblijven. Ik raad aan dat mensen die het boek lezen er voor zichzelf uithalen wat erin zit. Het kan bevrijdend zijn om iets te proberen dat je jezelf nooit zag doen. Ik zal altijd angstig blijven als ik een presentatie moet geven, maar besef nu wel dat ik mijn carrière beperkte door er systematisch neen tegen te zeggen omdat ik een introvert ben. Door tóch voor een publiek te spreken, voel ik me nu wel zelfverzekerder.”

Ik zou het niet weer een jaar doen, maar ik zeg nu wel ja tegen dingen waar ik vroeger neen tegen zei

Als ik zeg dat we allebei journalist en introvert zijn, terwijl journalistiek niet bepaald de makkelijkste weg is voor een introvert, moet ze lachen. “Daar heb je een punt”, zegt Jessica. “Er zitten twee kanten in mijn persoonlijkheid die altijd met elkaar in competitie zijn. Als kind was ik een lezer en een dagdromer, die reflecteerde over een leven waarin ik reisde en interessante mensen ontmoette. Als introvert was ik bang daar werk van te maken, maar tegelijk wilde ik het wél proberen omdat ik een ‘groter’ leven wil leiden. Ik geniet van schrijven over reizen en mensen ontmoeten, en uiteindelijk geniet ik meestal ook van de stappen die ik zet door mezelf te pushen om ervoor te gaan. Ik was een aarzelende introvert die zich afvroeg hoe het zou voelen om een jaar te leven als extravert. Doordat ik met veel mensen diepe gesprekken voerde, vertelden zij me over hun eenzaamheid of gebrek aan zelfvertrouwen. Door er open over te zijn, voelen we ons allemaal minder alleen.”

Het boek schrijven heeft Jessica geholpen haar ervaringen te verduidelijken voor mensen die extravert zijn, en niet altijd begrijpen wat de andere groep voelt en doormaakt. Jessica heeft twee naar eigen zeggen “fanatiek extraverte ouders” die volgens haar met iedereen praten op elk moment. “Dat maakte het als kind niet altijd makkelijk”, zegt ze. “Ik heb een hele goede relatie met hen allebei, en toen ze het boek net hadden gelezen, bleek dat ze geen idee hadden dat ik zo naar de dingen keek. In je eigen gezin ben je ook minder verlegen, doorgaans, dat heeft er vast mee te maken. Doordat zij altijd met iedereen aan het praten waren, viel het hen niet eens zo op datik dat niet deed en meer gereserveerd
was. Ze snappen me nu beter. Toen ik klein was, organiseerde mijn moeder altijd
uitbundige verjaardagsfeesten, maar ik vond ze vreselijk, en beangstigend. Dat begreep zij
toen echt niet, maar nu wel.” Volgens Susan Cain is het niet per definitie een slechte combinatie wanneer extraverte ouders een introvert kind hebben. Maar het is wel belangrijk dat die ouders een beetje afstand nemen van hun eigen voorkeuren en de wereld door de ogen van hun stille kind willen bekijken, in plaats van het te willen veranderen.

HERSTELHOEKJES EN AFSPRAKEN MET JEZELF

Dat je jezelf kunt blijven in een wereld die andere zaken van je verwacht, is iets waarop Susan Cain vaak terugkomt. Ik vraag me af of Jessica vaak reacties heeft gekregen van mensen die vonden dat zij vooral zichzelf had moeten blijven, in plaats van zich aan te passen. “Ja, die reacties waren er, maar ik weet zelfs niet wat dat betekent”, zegt ze. “Ik vind dat een cliché gezegde, jezelf blijven of trouw blijven aan jezelf. Ik heb niet het gevoel dat ik wie ik was heb bedrogen, door meer vrienden te maken heb ik meer mensen getoond wie ik ben. Ik begrijp mezelf beter na dit jaar, en als mens ben je altijd aan het veranderen en aan het groeien. Ik heb nu veel minder sociale angsten, en ben helemaal niet meer bang om met vreemden te praten.” Of ze het opnieuw zou doen? “Ik zou het niet weer een jaar doen, maar ik zeg nu wel ja tegen dingen waar ik vroeger neen tegen zei”, zegt ze. “Ik ga lesgeven, ik spreek meer voor publiek, ik denk veel na over de lessen die ik heb geleerd. Soms denken we dat mensen aan ons zien dat we angstig zijn of stress hebben, maar dat is niet zo. Soms helpt het om je wat zelfzekerder voor te doen dan je je voelt, en volgt de rest vanzelf.”

Het is iets wat Susan Cain onderschrijft in haar boek. Daarin raadt ze haar lezers aan om uit te zoeken wat ze aan de wereld kunnen bijdragen, en ervoor te zorgen dat ze die bijdrage ook echt leveren. “Als je daarvoor in het openbaar moet spreken, moet netwerken of andere dingen moet doen die je ongemakkelijk maken, doe ze dan toch maar”, zegt zij in haar conclusie. “Maar aanvaard dat die zaken moeilijk zijn, volg een training om ze makkelijker te maken en beloon jezelf als je ermee klaar bent.” Zo geeft ze deze vuistregel mee voor netwerkevents: één nieuwe, doorgesproken relatie is tien vuisten met visitekaartjes waard. “Spoed je na afloop naar huis en kom op je bank weer tot jezelf. Creëer herstelhoekjes. Steek de straat over om geklets met vage kennissen te vermijden. Blijf op oudejaarsavond thuis als je daar gelukkig van wordt. Spreek met jezelf af dat je een aantal feestjes en borrels zult bijwonen, en voel je totaal niet schuldig als je er andere afzegt.”

Aan leerkrachten geeft ze tot slot mee om niet te vergeten aandacht te besteden aan studenten die verlegen, zachtaardig en op zichzelf zijn, de leerlingen met een enthousiasme voor scheikundedozen, papegaaientaxonomie of kunst uit de negentiende eeuw. “Dat zijn de kunstenaars, uitvinders en denkers van de toekomst”, aldus Cain.

Tekst: KELLY DERIEMAEKER