Straffe getuigenis: Ines is non-binair en biseksueel
Huisje, boompje, beestje. Een gelukkig gezinnetje met een man, vrouw en kindjes erbij. Maar wat als je je niet voelt als man of als vrouw? Ines is non-binair en biseksueel, ook al is die grootgebracht als vrouw toch wil die niet gecategoriseerd worden onder één geslacht.
Noch man, noch vrouw
Ines (27): “Biseksualiteit en non-binair zijn valt niet samen. Het ene is mijn seksuele voorkeur, het andere mijn genderidentiteit. De meeste mensen zijn man of vrouw, maar ik voel me niet thuis bij het ene of het andere. Ik werd grootgebracht als vrouw, maar dat zegt me niet veel. Als baby duwt de maatschappij je al onmiddellijk in een hokje. Vrouw of man zijn, wordt maatschappelijk en cultureel bepaald. Tegen jongens zeg je ‘Goed gedaan!’, tegen meisjes ‘Je ziet er mooi uit’. Mensen zien mij als vrouw, lezen mij als vrouw en hebben daar dan bepaalde verwachtingen bij. Het valt op als je afwijkt van ‘de norm’. Je speelt basketbal en draagt baggy pants? Maar dat is voor jongens! Heel soms heb ik een beetje last van genderdysforie, waarbij je een soort disconnectie voelt met je lichaam. Het voelt dan niet meer aan als het jouwe. Vaak heeft dat te maken met geslachtskenmerken. Bij mij gebeurt het soms als ik mijn regels krijg. Dan weiger ik plots een beha aan te doen en draag ik een ‘binder’, een soort korset om een plattere borstkas te krijgen. Ik draag dan losse hemdjes, zodat mijn borsten niet zouden opvallen. Op andere momenten draag ik vrolijke jurken of rokken. Het hangt er maar van af waar ik zin in heb. Ik ben heel blij dat ik ben zoals ik ben. Ik zie het als een verrijking dat ik me niet moet toespitsen op de kenmerken van één bepaald gender. Daardoor heb ik meer mogelijkheden. Ik ben vrijer en de mensen rondom mij zijn vrijer.
Als ik date met een man, hoeft hij niet te betalen ‘omdat dat zo hoort’. Wat zijn mannentaken? Wat zijn vrouwentaken? Alles wordt opengetrokken, zeker als je je zoals ik niet meer laat definiëren.
Verandering van uiterlijk
In de middelbare school was ik absoluut geen rebel, eerder teruggetrokken. Ik wilde er heel graag bij horen en stelde me volgzaam op. Pas op mijn eenentwintigste kwam daar verandering in, de dag dat ik mijn haar kort liet knippen. Een fijne collega met wie ik goed kon praten, voelde me heel goed aan en zei dikwijls dat ik niet volledig mezelf was. Ik had lang haar tot over mijn schouders en een pony. Ik droeg rokken en hakjes. Hij is samen met mij naar de kapper gegaan en daar ging alles eraf. Dat voelde zo goed! Toen is alles beginnen te veranderen. Niet enkel mijn kapsel, ook hoe ik in het leven sta. Mensen die me sindsdien niet meer gezien hebben, zouden me niet meer herkennen. Uiteraard krijg ik negatieve reacties. Ik heb een blog en ben al een keer in de media gekomen met mijn verhaal. De storm van berichten die daarop volgde, was niet zo leuk. Je bent ziek in je hoofd. Je wilt alleen maar speciaal zijn. Dat is schrikken. Toch wil ik erover blijven praten, mensen moeten beseffen dat non-binair zijn even normaal is als man of vrouw zijn.”
Door: Evelien Rutten – foto’s: Liesje Reyskens