Helemaal zen: Wim ontspant dankzij broodbakken

Hanne Vlogaert

19 dec 2021

Het leven voelt vaak als een trein die almaar vooruit dendert. Om die wat af te remmen, begon Wim met broodbakken.

Wim (37), autojournalist en vader in wording, ontdekte in volle coronatijd dat een prikkelarm bestaan hem wel lag. In het gemoedelijke ambacht van brood bakken vond hij rust en ontspanning.

“Eigenlijk is mijn vriendin het bakwonder in huis. Céline is supervaak in de weer met bakvorm en deegrol en maakt graag allerlei soorten patisserie: van de simpelste koekjes tot de meest ingewikkelde taarten die aardig wat tijd en precisiewerk vragen. Het was door haar er zo vaak mee bezig te zien en – toegegeven – ook wel door zo vaak geconfronteerd te worden met de heerlijke geur van versgebakken pateekes in huis, dat ik besloot me er ook eens aan te wagen. Omdat ik eerst de pure basics onder de knie wilde krijgen, begon ik met een traditioneel en eenvoudig vers grof brood. Maar dan wel tot in de puntjes uitgekiend en perfect gebakken.

“Het deeg dat je moet laten rijzen, dwingt je tot vertraging en stilstand”

Voor de bereiding kon ik niet alleen terugvallen op de kookboeken en handige instructievideo’s van Jeroen Meus en Roger van Damme, maar ook op een oud receptenboekje van mijn grootvader. Die was beroepsbakker en runde een kleine bakkerij in Borgerhout. Het bak-gen in mijn familie loopt trouwens nog veel verder terug: tot vijf generaties ver gingen de mannen in de Bervoets-lijn al eens graag met de handen in het deeg, ook mijn vader. Als kind herinner ik me bijvoorbeeld nog hoe hij elke zaterdagvoormiddag stond te bakken: één brood voor het weekend, een stuk of zeven andere voor in de vriezer. Het geluid van platgeslagen deeg en de geur van vers brood katapulteren me rechtstreeks terug naar die zorgeloze ochtenden uit mijn jeugd. Dat mijn vader al jaren geleden overleed en ik dus niet van hem kon leren bakken, maakt het ambacht voor mij misschien wel extra bijzonder.

Maar niet alleen de nostalgie waar bakken voor mij mee samenhangt, zorgt voor rust in mijn hoofd. Ook het bakproces zelf doet dat. Kijken naar het rondmalende deeg in de mixer werkt hypnotiserend. Het haalt je even uit de jachtige manier van denken waar we overdag allemaal weleens aan ten prooi vallen. Dat je je deeg vervolgens ook moet laten rijzen, dwingt je tot stilstand. Omdat het tijd is die ik toch moet uitzitten, slaag ik erin die ‘vertraagde’ vorm van denken nog even vast te houden. Die gebruik ik om rustig wat te lezen, een beetje door mijn platencollectie te gaan, of eens naar de groentjes op mijn terras te gaan kijken. Ook dat laatste maakt trouwens rustig: je af en toe bekommeren om je tomaten of zelfgekweekte pepers, houdt je met de voeten op de grond. Je kunt je groenten immers niet sneller doen groeien, je kunt ze enkel af en toe water geven en wat meer in het zonlicht schuiven, maar voor de rest is het wachten tot ze rijp zijn.

Ik merk trouwens dat steeds meer vrienden zich met dit soort ‘ouderwetse’ dingen bezighouden. Dat vind ik mooi. Het lijkt erop dat onze generatie toch een beetje zoekt naar dingen die ons snelle en hectische leven weer wat trager kunnen laten gaan. Mijn vriendin en ik hebben het afgelopen jaar alleszins ontdekt dat een iets gematigder tempo met een minder drukke agenda ons best goed afgaat. En ik vermoed dat we daar niet alleen in zijn.”