Heleen Debruyne over gelijkheid in het ouderschap en de keuze om haar kind niet naar de crèche te brengen

Evelien Rutten

20 mrt 2023

Een job, een huishouden, vrienden, familie: het bord van jonge ouders ligt aardig vol. Drie feministische golven ten spijt dat van mama’s vaak nog net dat tikje voller. Wat al die workin’ moms daarvan vinden? En hoe ze alle losse eindjes aan elkaar blijven knopen? Feeling polst elke maand bij een ervaringsdeskundige. Vandaag: Heleen Debruyne, auteur, columnist bij Humo en programmamaker bij Klara. Samen met haar man heeft ze een zoontje van 3 jaar.

Debruyne: “Mijn man is Nederlander en toen ik zwanger werd, was hij erg verbaasd over het opvangsysteem in België. Hij was vooral verbouwereerd over het aantal begeleiders per kind, iets waar ik zelf nog nooit bij had stilgestaan. Probeer je het maar eens voor te stellen, dat jij in je eentje een hele dag verantwoordelijk bent voor acht kinderen. Dat is niet te doen. We hadden ook allebei geen zin in een leven waarbij je je altijd moet haasten van en naar de crèche en dat je ’s avonds amper nog een uurtje met je kind kunt doorbrengen. Moesten we wel in dat stramien stappen? We kozen om het niet te doen. Ons zoontje mocht gewoon thuisblijven en de zorg zouden we verdelen. Zelf ben ik als baby ook nooit naar de crèche gebracht, mijn moeder hield me thuis. Als ik ’s avonds sliep, trok zij als zelfstandig interieurarchitect naar haar klanten.”

Dankbare lockdown

“Net na de bevalling was ik heel moe en verward. Het hielp gelukkig dat mijn man al twee kinderen had uit een vorige relatie en al wat ervaring had. De bedoeling was dat ik na zes maanden terug drie dagen per week voor de VRT zou werken, maar ik had er best veel stress over. Ik was nog borstvoeding aan het geven en vond het idee van kolven op het werk afschrikwekkend. Daarom ben ik de borstvoeding daarvoor al beginnen af te bouwen. Ik vond het geen prettig idee dat ik de enige voedingsbron was voor mijn kind. Eerlijk gezegd keek ik er ook niet naar uit om weer te gaan werken. Mijn hormonen vertelden me dat ik liever zou thuisblijven. Maar nét op dat moment moesten we in lockdown. Op dat moment, voor mij, een zegen. Onze zoon sliep nog veel, in die uren kon ik thuiswerken.”

Lees ook: Uwe Porters: “Seks na de bevalling? Leer je lijf weer graag zien en gebruik glijmiddel”

“Als mijn lief elke dag was gaan werken, denk ik dat ik me misschien vanuit een kwaad feministisch principe op m’n werk had gestort”

“Toen ik uiteindelijk wél weer naar Brussel trok, was dat met een gerust gevoel. Ik moest mijn zoon niet achterlaten bij de crèche, hij was thuis en ik wist zeker dat er goed voor hem werd gezorgd. Ik voelde me dus nooit schuldig, als werkende moeder. Maar ik ging wel alles relativeren. Is die job wel zo belangrijk? Ben ik niet gewoon mijn ego aan het bevredigen? Vandaag heb ik daar nog steeds een beetje last van. Niet dat het moederschap mijn enige identiteit is geworden, absoluut niet, maar ik stel alles veel meer in vraag. Misschien had ik mijn zelfbeeld vroeger toch iets te veel opgehangen aan mijn professionele succes.”

Lees ook: Frances Lefebure: “Plusouder worden is best heftig. Het kan soms heel eenzaam voelen”

Gelijke rollen: taakverdeling

“De zorg thuis is heel goed verdeeld. Mijn lief doet zelfs meer. Als mijn lief elke dag was gaan werken dat eerste jaar, denk ik dat ik me misschien vanuit een kwaad feministisch principe op mijn werk had gestort. Ik wil niet in die statistiek ‘minder werkende vrouw met voltijds werkende partner’ belanden. En ja, we hebben geluk, het is een privilege om minder te kunnen werken en je kind niet naar de crèche te moeten brengen. Ik wil dus zeker geen kritiek leveren op mensen die het toch doen.”

Veel feministen hebben lang gedacht dat je harder voor je carrière moest gaan en minder moest thuisblijven om gelijkheid te bereiken. Maar in mijn generatie zie ik daar vragen bij rijzen: worden mensen daar echt gelukkig van? Werk en kinderen is lastig te combineren. Hoe wij twee het doen, samen, lijkt al meer op échte gelijkwaardigheid. Het enige probleem is dat ons economisch systeem het niet makkelijk maakt. In Nederland hebben ze het over de ‘kinderboete’: vrouwen voelen het effect van het moederschap op hun loon en later ook op hun pensioen. Dat zou echt moeten veranderen. Zorgarbeid is ook arbeid. En mannen kunnen dat ook.”