Redders getuigen: ‘Interventies gaan zo goed als altijd over kleine kinderen die zonder hun ouders op pad zijn’

Feeling Redactie

23 aug 2021

De redders die aan onze kust en zwemvijvers werken, zijn helden die David Hasselhoff en Pamela Anderson doen verbleken. Dankzij hen hoef je je deze zomer geen seconde ontredderd te voelen.

Festival met focus

“Bij mooi weer lijkt het Provinciaal Recreatiedomein Zilvermeer in Mol wel in een festivalterrein te veranderen”, lacht redder Hans Wauters (34). Samen met de rest van het reddersteam heeft hij er elke zomer zijn handen vol.

Hans: “Als competitiezwemmer leek een vakantiejob als redder me de ideale manier om verder met watersport bezig te zijn. Sinds mijn zeventiende werkte ik daarom op verschillende plekken, van een vakantiepark met subtropisch zwembad tot buitenzwembaden van campings in de buurt. Toen ik vijf jaar geleden een vacature zag om redder te worden bij het Zilvermeer, besloot ik opnieuw mijn passie te volgen en stopte ik als vastgoedmakelaar. Vooral het feit dat de zwemvijver op het domein maar een half jaar open is, gaf de doorslag. De wintermaanden spendeer ik meestal in het buitenland. Aangezien mijn vriendin als digital nomad van overal ter wereld kan werken, werkt die combinatie perfect.”

“Op drukke dagen moeten we meer dan duizend personen per persoon in de gaten houden”

“Op een zonnige zomerdag kunnen er gemakkelijk tienduizend bezoekers op een dag langskomen in het recreatiedomein, dus moeten we vaak een klein festival in goede banen leiden. Op drukke dagen staan we hier met negen redders, maar dan moeten we nog steeds meer dan duizend mensen per persoon in de gaten houden. Die zijn natuurlijk niet allemaal tegelijkertijd in het water, maar ook op het strand kunnen er voorvallen zijn waarbij we te hulp moeten schieten.”

“Je kunt het werk als redder hier onmogelijk vergelijken met dat in een zwembad. We moeten wekelijks ingrijpen om een verdrinking te voorkomen, soms zelfs meermaals per dag als het echt druk is. Dan gaat het zo goed als altijd over kleine kinderen die zonder hun ouders op pad zijn en bijvoorbeeld te klein zijn voor de glijbanen en niet kunnen zwemmen. Bij het glijbanencomplex staan er sowieso al drie redders, omdat we daar het vaakst moeten ingrijpen. Dan maak je gewoon een klik in je hoofd en spring je achter die kinderen aan. Daarna zoek je de ouders op het strand om hen te waarschuwen en in zekere zin ook op de vingers te tikken, zodat ze hun kinderen beter in het oog houden.”

“Soms gebeuren er helaas ongevallen waarbij alle hulp te laat komt. Zo was er vorig jaar een duikongeval, waarbij een andere duiker een persoon had gevonden en boven gebracht. Dan trad meteen een reddingsplan met reanimatie in werking, maar we hebben de man helaas niet meer kunnen redden. Toen was er voor het team ook slachtofferbegeleiding. Het zijn dergelijke momenten waarop een cursus je nooit helemaal kan voorbereiden, maar die ervaring neem je dan mee naar de toekomst om te vermijden dat het nog eens gebeurt.”

“Gelukkig zijn het vaak veel minder erge zaken die we meemaken. Kinderen die verloren lopen en hun ouders niet terugvinden, een gebroken been in de speeltuin… De bezoekers zorgen er wel voor dat we gefocust blijven.” (lacht)

Summertime, strandtime

Tijdens de zomermaanden vind je studente Summer Monteny (24) steevast terug op het strand van Oostende. Al voor de achtste zomer op rij houdt ze er als redder een oogje in het zeil.

“Op mijn zestiende begon ik aan mijn opleiding tot redder. Ik heb altijd aan de zee gewoond en bewonderde de redders al van kinds af aan. Toen ik na mijn redderscursus het nieuws kreeg dat ik in het team van Oostende kon starten, heb ik dan ook geen seconde getwijfeld. Naast het feit dat je de dag buiten doorbrengt met zicht op zee, was het vooral het feit dat ik mensen kon helpen dat me erg aansprak in de job. Het was zelfs door de vele lessen rond EHBO en reanimatie dat ik er uiteindelijk voor koos om op mijn achttiende verpleegkunde te gaan studeren.”

“Intussen sta ik voor het achtste jaar op het strand van Oostende als redder. In de ochtend verzamelen we al ons materiaal, zodat we tegen half elf paraat staan om de mensen die de zee ingaan te helpen indien nodig. De laatste zomers lijkt er steeds meer volk naar de kust af te zakken. Zeker op mooie dagen zorgt de grote stroom aan toeristen ervoor dat we drukke dagen beleven. We staan dan wel op het strand, maar voor ons is het zeker geen vakantie. Wij zorgen er net voor dat de andere mensen optimaal van hun vrije dag kunnen genieten.”

“Het is belangrijk om steeds klaar te staan. Twee zomers geleden zag ik een man zonder kleren de zee in lopen. Naaktzwemmen is verboden, dus ging ik naar hem toe. De man liep echter steeds sneller en verder de zee in. Zelfs wanneer ik een signaal met de misthoorn gaf, reageerde hij niet. Toen besefte ik dat er iets niet klopte. Ik zag dat hij niet kon zwemmen, dus riep ik via onze radiozender dat er zich mogelijks een gevaarlijke situatie aandiende en spurtte het water in. Toen ik de man eruit probeerde te halen, merkte ik dat hij een zware mentale beperking had. Samen met twee andere redders hebben we hem uit de zee gevist. De man had enkel sokken aan waar zijn naam op stond. We vonden de groep waarvan hij was weggelopen en brachten hem terug. Gelukkig waren we er op tijd bij: als het een onbewaakte zone was geweest, dan was die man wellicht verdronken.”

“Zelfs wanneer ik een signaal met de misthoorn gaf, reageerde hij niet. Toen besefte ik dat er iets niet klopte”

“We zullen altijd eerst proberen een ‘droge redding’ uit te voeren door signalen te geven vanaf het strand. We proberen gevaarlijke situaties te voorkomen door preventief te werken. Maar soms is het onduidelijk of verdere interventie nodig is. Vorige zomer was er bijvoorbeeld een meisje steeds verder aan het afdrijven. Ik stapte dieper het water in, tot ik zag dat het haar toch lukte om terug te zwemmen. Achteraf vertelde ze me dat ze bijna niet terug was geraakt omdat de stroming te sterk was, dus had ik de situatie toch goed ingeschat door al het water in te gaan.”

“Het mooiste aan de job vind ik het teamgevoel. We staan steeds klaar om elkaar te helpen. In september start ik aan mijn laatste masterjaar klinische psychologie, en de kans is dus groot dat de zomer van 2022 mijn laatste als redder wordt. Maar dat is nog niet aan de orde. Ik geniet voorlopig gewoon van elke dag op het strand.”

Tussen strand en unief

Yoshi Rondelez (28) combineert zijn werk op de sportdienst van de Universiteit Gent met dat van teammanager en hoofdredder op het strand van Bredene.

“Ik ben echt een kind van de kust. Mijn ouders hadden een strandcabine in Bredene waar ik al mijn zomers doorbracht. Al op zeer jonge leeftijd wist ik dan ook dat ik redder zou worden. Als ik zag hoe ze mensen hielpen, of met de boot eropuit trokken… Ik denk dat elk kind dat opgroeit op het strand op een of andere manier wel naar redders opkijkt.”

“Van mijn eerste dag herinner ik me vooral een stressgevoel. Je trekt toch met een bepaalde verantwoordelijkheid naar het strand en het is aan jou om de veiligheid te garanderen van iedereen die naar zee komt. Je staat natuurlijk samen met meer ervaren redders, maar ik besefte goed dat ik geen seconde zou mogen twijfelen wanneer iemand hulp nodig had. Ik was daarnaast gelukkig ook vooral gemotiveerd om mijn job zo goed mogelijk uit te voeren. Intussen ben ik bezig aan mijn derde seizoen als hoofdredder en sta ik in voor de organisatie van de redders. Zo maak ik de postenverdeling voor de zomer, zorg ik voor alle materiaal en geef ik opleidingen aan redders. Noem me gerust de manager van het team.”

“Ik denk dat elk kind dat opgroeit op het strand op een of andere manier naar redders opkijkt”

“Omdat de nadruk op preventie ligt, maken we niet al te vaak grote ongelukken mee, maar het valt natuurlijk voor. Ik herinner me een voorval van enkele jaren geleden. Het was een zeer stormachtige dag. Om half elf hadden we de rode vlag bovengehaald, omdat de zee te wild was om veilig te kunnen zwemmen. In de namiddag besloot ik een training te geven aan de redders om de druilerige dag toch te benutten. Toen ik met de jeep enkele redders ging ophalen, werd er via de radiozender een alarmsituatie gemeld. Twee jonge kinderen van nog geen zes jaar oud bleken in een onbewaakte zone het water ingegaan te zijn. Binnen de dertig seconden waren we ter plaatse. Drie redders sprongen meteen de zee in om hen eruit te halen terwijl ik op het strand bleef om alles te coördineren. Ik liet een ambulance bellen en zorgde ervoor dat de kinderen in folie gewikkeld werden, zodat ze niet verder konden afkoelen. Ze hadden heel wat water ingeslikt. Vermoedelijk wilden ze water halen met een emmertje en werden ze de zee ingesleurd door de stroming. Het was een geluk bij een ongeluk dat we net met de jeep op die plek passeerden, anders was het veel slechter afgelopen.”

“Naast mijn job als redder werk ik ook op de sportdienst van de Universiteit Gent. Ik combineer beide fulltime jobs: de dagen dat ik niet op het strand ben, werk ik nog steeds voor de UGent. Maar ik hou ervan om mijn verlofdagen als redder door te brengen. Het feit dat je op het strand staat en er bent voor toeristen en locals die hier komen vertoeven, maakt dat we in een zeer aangename sfeer werken. Zo ervaren ook wij toch een klein beetje dat vakantiegevoel.”

Door Jorik Leemans. Foto’s: Joris Casaer.