Getuigenis: Tussen Guy (47) en Inge (54) was het letterlijke liefde op het eerste gezicht

Hanne Vlogaert

10 feb 2022

Het geheime ingrediënt voor een geslaagd huwelijk? Feeling vroeg het aan drie verschillende koppels, elk in een andere fase van hun leven. Volgens de Belgische Inge (54) en van oorsprong Israëlische Guy (47) komt ‘gelukkig getrouwd’ ongeveer hierop neer: “Sterk staan als individu en niet rekenen op je partner om je ‘compleet’ te maken – dat, én heel zorgvuldig met elkaar praten.”

Inge: “De eerste keer dat ik Guy zag, was aan het zwembad op de camping van Chania in Kreta. Ik had net mijn diploma regentaat Plastische Opvoeding behaald en was er – vooraleer ik zou beginnen te werken – nog een keer alleen op uit getrokken. Omdat ik niet goed wist wat het leven zou brengen en ik een paar jaar daarvoor ook mijn allerbeste vriend, maat en broer Gunther verloren was, was het voor mij een intense periode. Ik wilde graag iemand tegenkomen met wie ik hetzelfde plezier en dezelfde diepe verbinding zou voelen als met hem. Toen ik Guy ontmoette, was het precies of mijn gebeden waren verhoord: we raakten aan de praat over kunst, over onze levens thuis, onze studies, en alles klikte onmiddellijk in elkaar.”

Guy: “Hoewel ik nog relatief jong was, voelde ik meteen dat de connectie met Inge iets bijzonders had: ik voelde me thuiskomen, veilig. Er was plaats om over emoties te praten, om eerlijk en oprecht te tonen wie je was. Iets wat ik van thuis uit niet meteen had meegekregen. Ik ben opgegroeid in Israël: een prachtig land, maar eentje met een mentaliteit die totaal niet bij mij past. Er heerst een strak regime en zowel mannen als vrouwen worden er in een vrij vastomlijnd keurslijf gedwongen. Als man moet je sowieso een paar jaar het leger in, praten over emoties is taboe en ook het vaderschap wordt er veel afweziger ingevuld dan bij ons. Harde eigenschappen die niet bij mijn zachte karakter passen. Mijn moeder grapt dan ook altijd dat ik eigenlijk altijd al een halve Europeaan geweest ben.”

“Ik voelde meteen dat de connectie met Inge iets bijzonders had: er was plaats om over emoties te praten en om eerlijk en oprecht te tonen wie je was”

Inge: “Na een half jaar over en weer reizen, was duidelijk dat we samen moesten zijn. In ons geval betekende dat trouwen. Helaas de start van een pijnlijke periode met veel administratieve rompslomp: door een foutje met de papieren, raakte het huwelijk niet in orde vooraleer Guy’s visum verliep, waardoor hij het land uitgezet dreigde te worden. In de twee jaar dat de verblijfsvergunning op zich liet wachten, mocht Guy niet werken, moest ik hem ten laste nemen en mocht hij het Belgisch grondgebied niet verlaten. Zo komt het dat zijn papa, die een jaar eerder verlamd was geraakt bij een ongeval, niet bij onze trouw kon zijn en zijn ouders onze eerste zoon Indy pas anderhalf jaar na zijn geboorte voor het eerst hebben gezien.”

Guy: “Verbazend genoeg was dat wel geen domper voor onze relatie. Ik denk vooral doordat we zo goed met elkaar praatten. Dat de communicatie in het begin noodgedwongen in het Engels verliep, heeft daar zeker bij geholpen: omdat ik het belangrijk vond dat Inge precies begreep wat ik bedoelde, drukte ik me altijd zo zorgvuldig mogelijk uit. Die focus op het ontwarren van intenties en overbrengen van de juiste boodschap, heeft ervoor gezorgd dat we dat heel nauwgezet zijn blijven doen.”

“Doordat we beiden zo stevig op onszelf staan, zijn we niet afhankelijk van elkaar: we hebben elkaar niet elk moment van de dag nódig, maar kiezen wel voor elkaar”

Inge: “Wat me ook belangrijk lijkt, is om als koppel naast elkaar te staan. In het verleden had ik vaak relaties waarin ik voor de andere persoon moest zorgen en dat werkt niet. Hoewel Guy de jongste man is met wie ik ooit samen was, is hij ook de meest doorleefde en mature persoon. Net als ik kent hij zichzelf goed en houdt hij vast aan de waarden en normen die hij belangrijk vindt. Voor zichzelf, voor ons als koppel, maar bijvoorbeeld ook in de opvoeding van onze twee zoons. Doordat we beiden zo stevig op onszelf staan, zijn we niet afhankelijk van elkaar: we hebben elkaar niet elk moment van de dag nódig, maar kiezen wel voor elkaar omdat we in elkaar een soort ‘zielenmaat’ gevonden hebben.”

Guy: “Daardoor laten we elkaar ook heel vrij: we doen elk ons eigen ding, maar zoeken elkaar door de dag wel af en toe op voor een ‘klein momentje’. Als ik jonge koppels een advies zou moeten geven, is het dat: maak naast tijd voor elkaar ook voldoende tijd voor jezelf. Pas als je eigen batterijen zijn opgeladen, kun je ook iets geven aan een ander.”