Getuigenis: Sheila staat altijd klaar voor haar terminale vriendin
Sheila Dumalin (52) is de steun en toeverlaat van Sylvia Colpaert (41). Sylvia heeft kanker en geen uitzicht op genezing.
Sheila: “Sylvia en ik kennen elkaar al tien jaar als collega’s, maar zijn sinds vijf jaar hartsvriendinnen, vanaf het moment dat we op dezelfde afdeling gingen werken. Sylvia was toen hoogzwanger. Ze heeft twee zonen; een van zestien, de jongste is vijf. Vlak na haar bevalling werd ze ziek. Ze bleek lever- en darmkanker te hebben. De dokters zeiden dat ze niet lang meer zou leven, hooguit anderhalf jaar. Dat was in 2017, Sylvia was nog maar 36 op dat moment. Sindsdien ben ik er voor haar. Als ze me nodig heeft, sta ik klaar.”
Ik weet dat ze er voor mij en mijn gezin is. Niet alleen nu, maar voor altijd
“Na haar chemokuren haal ik haar altijd op uit het ziekenhuis. Ik heb mijn vader en schoonouders aan kanker verloren en weet heel goed dat ze hulp nodig heeft. Haar ziekte heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht, mijn huis is een soort toevluchtsoord voor haar geworden. Voor haar is het een manier om even weg te kunnen zijn van de dagelijkse beslommeringen. Ook kunnen we eerlijk en open praten over haar angsten en zorgen. Over het verlies van haar haar, de pijn die ze moet doorstaan, over de chemo die haar telkens voor een week ko slaat. Ze is bang, heel bang. Om er straks niet meer te zijn, maar ook omdat ze niet meer alles kan meemaken zoals vroeger. Eigenlijk ben ik een zus voor haar geworden; we zijn zustinnetjes, zoals Sylvia zegt. Ze weet dat ik er straks zal zijn voor haar kinderen. Tijdens de belangrijke en minder belangrijke momenten in hun leven. Als ze hun diploma halen, gaan trouwen. Ik zal er zijn, dat heb ik Sylvia beloofd. Want ze is heel bang dat vooral haar jongste zoon zich haar niet meer zal herinneren straks.”
“Inmiddels zijn we vijf jaar verder en ze leeft nog steeds. Ze heeft al drie prognoses van de dokters overleefd, maar ze blijft volhouden. Telkens zoekt ze een moment in de toekomst om naar uit te kijken. Een bruiloft, de verhuizing van mijn dochter, een verjaardag. Zo gaan we maar door, de ene keer vol hoop, dan weer vol onzekerheid. We zien het wel, dat is de beste manier om ermee om te gaan. Genieten van het hier en nu is wat telt.”
Sylvia: “Als ik terugdenk aan het begin van onze vriendschap, dan krijg ik een instant geliefd, geborgen en vertrouwd gevoel. Het was in de moeilijkste en verdrietigste periode van mijn leven. Ik was net bevallen van mijn tweede zoontje, had een topjob, stond volop in het leven. Van het ene moment op het andere werden al die zekerheden onderuitgehaald. Iedere kankerpatiënt krijgt met verwerkingsfases te maken. Verdriet, boosheid, verstomming… Bij een kankerdiagnose komt niet altijd een doodvonnis. Bij mij was dat wel zo.”
“De wereld stond stil en ik herinner me dat ik maanden heb gehuild. De angst om dit leven en de mensen die je graag ziet te moeten achterlaten, is intens hard. Laat staan dat je een baby hebt die op zijn mama rekent, terwijl je zo ziek bent. Ik kon het niet aan mijn partner, ouders, broer of zus uitleggen. Want ik wilde niet dat ze verdriet zouden hebben. Bij Sheila kon ik er wel over praten. Iemand die luistert en je diepste onzekerheden opvangt, is van onschatbare waarde. Die onzekerheden gaan vooral over mijn kinderen. Dat ik er niet zal zijn als ze trouwen of afstuderen, dat ik geen oma zal worden, vind ik tot vandaag nog steeds het allermoeilijkste.”
“Sheila maakt met haar partner altijd tijd om mij op te vangen als ik aan rust toe ben of gewoon even wil babbelen. Onze vriendschap is zo intens, zij en haar gezin zijn als familie voor me. Het mooiste aan onze vriendschap is dat ze me zonder woorden aanvoelt. Als ik lach, ziet zij mijn tranen en voelt ze mijn angst en machteloosheid. Door de talloze chemokuren is mijn lichaam afgetakeld. De minste aanraking en inspanning doen pijn. Op zo’n moment is gewoon dicht bij haar zijn voldoende. Ik hoef dan geen diepe gesprekken. Alleen een zachte erkenning dat het oké is om me zo te voelen. Dat ik de pijn en angst kan toelaten zonder glimlach. Ik weet dat ze er voor mij en mijn gezin is. Niet alleen nu, maar voor altijd. Daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn en onvoorwaardelijk liefhebben.”
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier