Zwanger door een spermadonor: “Mijn kinderen weten niet wie hun vader is, uiteraard brengt dat verdriet mee”
Ongewenst kinderloze ouders kunnen dankzij spermadonatie toch een gelukkig gezin stichten. Sanne Gys (49) is een van die ouders: zij vond nooit de juiste partner, maar had wel een grote kinderwens. “Ik ben zelf geadopteerd, dus ik weet hoe het voelt om niet te weten wie je vader of moeder is.”
Sanne: “Ik had al enkele relaties gehad, maar niet met iemand waar ik de rest van mijn leven bij wou blijven, laat staan samen kinderen krijgen. Op mijn 39ste kwam ik een BAM tegen, een Bewust Alleenstaande Moeder. Zij was zwanger geraakt met het zaad van een spermadonor en ik besloot er zelf ook voor te gaan. Door mijn leeftijd kon en wou ik niet langer wachten. Zo kwam ik terecht bij het Algemeen Ziekenhuis Jan Palfijn in Gent. Er was een screening om te kijken of ik psychologisch in aanmerking kwam, maar die was niet zo streng.
Toen ik mijn gynaecoloog voor de eerste keer zag, kwam hij vrij nors over, maar hij bleek enorm bezorgd en begripvol: ‘Wie ben ik om te zeggen dat jij geen kind zou mogen hebben? Bij gewone koppels bemoeien we ons ook niet. Als mijn dochter in dezelfde situatie was als jij, zou ik ook willen dat iemand haar zou helpen’. Bij hem voelde ik me geen nummer, hij nam zijn tijd.”
Deense spermadonor
“Tijdens het tweede gesprek moest ik papieren invullen met mijn donorwensen. Welke uiterlijke kenmerken ik belangrijk vond. Hoe groot hij moest zijn. De kleur van zijn ogen. Ze zoeken dan een geschikte spermadonor in hun database. Ik wou twee kinderen en vond het ontzettend belangrijk dat dezelfde donor twee keer zou gebruikt worden, opdat mijn kinderen écht broer en zus zouden zijn. Dat werd zo vastgelegd en voor mij geregeld. Ze kozen een donor uit Denemarken. In Gent kun je ook Belgische donors kiezen, maar die wachttijd is langer. Daarna begon het proces van hormonen nemen, inseminatie, echo’s, morgen terugkomen, twee weken wachten en testen. Heel lang wachten dus. Je voelt alle symptomen van een zwangerschap, zelfs al kun je nog niet zwanger zijn. Uiteindelijk is het allemaal goed gelukt en nu heb ik twee heerlijke kinderen: een zoon van tien en een dochter van acht.”
‘Niet weten wie je vader is kan verdriet geven. Maar een vader hebben die niet naar je omkijkt is ook erg. Er zijn weinig gezinnen waar alles perfect is’
“Ik kreeg sperma van een volledig anonieme donor. Hij is onvindbaar. Zelf ben ik geadopteerd, ik weet dus hoe het voelt om niet te weten wie je vader of moeder is. Ik zeg tegen mijn kinderen, die volledig op de hoogte zijn, dat het oké is om verdrietig te zijn. Ze kwetsen mij er niet mee. In ons huis zijn geen taboes. Al van in hun kleutertijd weten ze dat er een man was in een ver land die zijn zaadjes heeft gegeven aan mama. Andere mensen in mijn omgeving zijn soms bezorgd. De kinderen gaan hun echte papa nooit kennen, zal dat geen problemen geven? Dat is waar en inderdaad, dat is niet niks. Maar het is ook erg als je een vader hebt die niet naar je omkijkt.
Mijn zoon zei onlangs nog dat veel kinderen bij hem op school gescheiden ouders hebben en dat ze week om week ergens anders wonen. Hij zou dat verschrikkelijk vinden en aanvaardt de situatie, hij is graag bij mij. Het is uiteraard erg pittig zo in mijn eentje, maar er zijn weinig gezinnen waar alles perfect is. Zolang mijn kinderen gelukkig zijn en vriendjes hebben, denk ik dat we goed bezig zijn. Als ze in de puberteit komen en met vragen zitten, pakken we dat dan wel aan. Ze weten dat ze mij alles mogen zeggen. Niks is onbespreekbaar. Misschien maken we zelfs ooit een roadtrip door Denemarken, als ze hun land van herkomst wat beter willen leren kennen.”
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier