Getuigenis: Nicole (73) en Pierre (94) zijn niet elkaars eerste, maar wel elkaars grote liefde

Hanne Vlogaert

18 feb 2022

Het geheime ingrediënt voor een geslaagd huwelijk? Feeling vroeg het aan drie koppels, elk in een andere fase van hun leven. Voor Nicole (73) en Pierre (94) hoefde de liefde niet per se met een ring bezegeld te worden, maar de waarden van het huwelijk appreciëren ze wel: “Ik vrees dat jonge mensen tegenwoordig te snel opgeven: lange liefde vraagt om aanpassingen en water bij de wijn.”

Pierre: “Toen ik Nicole leerde kennen, had ik er eigenlijk al een heel leven op zitten. Nicole werkte al een tijdje als collega samen met mijn toenmalige echtgenote. Via de verhalen van mijn vrouw wist ik al veel over haar: waar ze was opgegroeid, waar haar interesses lagen, wat voor persoon ze was. Omgekeerd gold hetzelfde.”

Nicole: “Wat me vooral aansprak in Pierre, was dat hij zo’n goede vader was voor z’n kinderen. Ik had op dat moment zelf een zoontje van twee jaar en vond de gedachte om iemand in mijn leven te hebben die mee z’n schouders onder de zorg voor mijn zoon zou zetten, heel geruststellend. Daarnaast is Pierre ook heel optimistisch: hij staat op en gaat slapen met de glimlach. Hij bekijkt het leven altijd van de positieve kant: dat vind ik een
prachtige ingesteldheid.”

“Gemeenschappelijke interesses zijn misschien niet de essentie, maar ze maken langdurig gelukkig samenzijn, wel makkelijker”

Pierre: “Ik bewonder Nicole vooral om haar intelligentie: ze deed geen grote studies, maar de manier waarop ze omgaat met het leven en met de mensen die ze tegenkomt, laat zien dat ze een heel bedachtzame vrouw is. Ze verslindt boeken en is altijd bezig om haar leven net dat tikje rijker te maken. Ikzelf ben thuis grootgebracht met heel wat aandacht voor poëzie en klassieke muziek: ik houd van Guido Gezelle en zowel mijn moeder als twee van mijn zussen speelden piano. Ik denk dat die gemeenschappelijke interesses onze band sterker maken.”

Nicole: “We overwonnen samen ook twee kankers. Er op zo’n moment toch voor elkaar zijn, dat is onvergelijkbaar. Onze relatie is niet altijd makkelijk geweest. We kwamen allebei uit een ander huwelijk: scheiden was in die tijd nog veel meer taboe dan nu. Ook het leeftijdsverschil deed veel mensen de wenkbrauwen fronsen: ze geloofden niet in onze relatie en dachten dat het maar een bevlieging was. Met de familie van Pierre kwam het na een paar moeilijke jaren tot een verzoening, maar met de mijne niet: mijn ouders waren niet op ons trouwfeest en ook daarna heb ik zo goed als geen contact meer met hen gehad.”

“Een lange relatie kent altijd moeilijke momenten: die verdragen en je noden als koppel als eens voor die van jezelf als individu kunnen plaatsen, helpt liefde overleven”

Pierre: “Of we het belangrijk vonden om te trouwen? In die tijd was dat gewoon zo, maar ik vind het huwelijk op zich wel mooi. Tegenwoordig staan jonge mensen daar heel anders
tegenover: ze gaan zo’n verbinding niet meer graag aan. Omdat er toch al geen papierwerk bij komt kijken, gaan ze misschien ook sneller uit elkaar. Niet dat scheiden altijd slecht is – waarom in een relatie blijven die je niet gelukkig maakt? – maar ik heb de indruk dat
jonge mensen het misschien net iets té vlug opgeven: een lange relatie kent altijd moeilijke momenten. En dat verdragen we niet meer: als het moeilijk wordt, zijn we weg en zoeken we wel iemand met wie het beter loopt. Ik weet niet of dat per se gelukkig maakt.”

Nicole: “Mensen zijn heel individualistisch geworden: het persoonlijke geluk komt voor je geluk als koppel. Opofferingen maken voor een partner vinden we moeilijker en moeilijker, maar om lang en gelukkig samen te blijven is water bij de wijn kunnen doen een belangrijke eigenschap. Ook belangrijk: praat met elkaar. Maak geen ruzie, maar leg je partner gewoon uit waarom je er misschien een beetje slechtgezind bij loopt. Pas als die begrijpt waarom je op een bepaalde manier reageert en weet hoe je je voelt, kun je tot een oplossing komen.”

Pierre: “Ons ultieme geheim: ga nooit met ruzie slapen. Hoewel Nicole eigenlijk Franstalig is, beginnen we de dag altijd in het Nederlands en zo sluiten we hem ook af. Een klein woordje van genegenheid vlak na het ontwaken en vlak voor het slapengaan, doet wonderen.”