Anaïs hield nachtmerries over aan E.T.: “Ik wéét dat het onnozel is, maar het blijft wel een fobie”
Vlinders, kaas of grote gebouwen: een fobie kan soms verscholen zitten in een klein en uiterst bizar hoekje. Maar ook dan zit je ermee. Wij namen de schijnbaar lachwekkende vrees van drie angsthazen au sérieux en lieten hen vertellen over het taboe dat erop rust. Vandaag: Anaïs over haar fobie voor E.T..
Anaïs zag op haar 7de de film E.T. en van die 115 minuten draagt ze vandaag nog altijd de gevolgen. “Ik was 7 jaar toen ik E.T. zag. We mochten de film klassikaal zien en ik herinner me nog zo hoe het was: de grote televisie in het midden, mijn vriendjes en ik op de grond ervoor. Ik vond het griezelig, maar ik heb ’m wel flink uitgekeken. Die nacht begonnen de nachtmerries. Ik droomde dat het beest – absoluut geen lief ruimtewezen in mijn ogen – onder mijn bed zat, dat het zich in kasten schuilhield of door mijn raam keek. Mijn ouders vonden het overdreven. ‘Anaïs, het is gewoon een film. Zet u erover!’ Maar mijn nachtmerries duurden meer dan een jaar en de angst beheerste mijn leven. Ook vandaag ben ik nog bang van E.T.”
‘De nachtmerries duurden meer dan een jaar en de angst beheerste mijn leven. Ook nu ben ik nog bang van E.T.’
“Het geluk is dat ik niet vaak geconfronteerd word met mijn angst. Als kind had iederéén een pop van E.T., dweepte de hele wereld er precies mee en zag je overal posters en reclame. Nu is dat enkel rond de feestdagen het geval. Was het nu niet zo’n hit geweest, dan had ik er nooit meer last van gehad. (lacht) Maar ik kan het controleren. Als ik ergens een fragment op tv zie, zap ik wel meteen weg. Dan is mijn avond om zeep. E.T. geeft me rillingen en ik voel me terug dat kind dat jarenlang in de greep gehouden werd door die angst.”
Irrationeel maar reëel
“Ik trek mijn fobie zelf in het belachelijke, omdat ik op die manier wil vermijden dat andere mensen met mij zouden lachen. Maar het blijf wel een fobie. Ik ben er nooit mee gepest, maar mensen nemen mijn angst minder serieus dan pakweg hoogtevrees. Op mijn achttiende kreeg ik een E.T.-pop cadeau (lacht), en een keer deed een vriend zijn voet in mijn gezicht en riep hij: ‘Ik ben E.T.’.
‘Zap ik per ongeluk naar E.T. op tv, dan is mijn avond om zeep. Ik voel me terug dat kind dat jarenlang in de greep gehouden werd door die angst’
Dan heb ik wel op mijn strepen gestaan. Ik wéét dat het onnozel is. Wie is er nu bang voor E.T.? Maar dat maakt het niet minder reëel. Angst heeft niets met rationaliteit te maken. Ik mijd intussen alles wat met het beest te maken heeft. Als mijn kinderen de film zouden willen zien, zou het met iemand anders moeten.
Ik ben helemaal geen angstig persoon. Slangen en spinnen vind ik vies, maar mijn angst voor E.T. staat vele trapjes hoger. Gelukkig is de impact op mijn leven vandaag minimaal. Zolang er geen remake komt, zit ik safe.”
Tekst: Lisa Gabriëls. Beeld: Joris Casaer.
Meer :
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier