Muriel (53) onderging een reconstructie na borstkanker: “Pas na 6 tot 12 maanden begonnen ze als échte borsten aan te voelen”
Oktober is borstkankermaand. Om iedereen die strijdt tegen de ziekte een hart onder de riem te steken, delen we verhalen van mensen die hetzelfde doorgingen. Exact vijf jaar geleden vonden ze bij Muriel Van Hille (55) 4 tumoren in haar linkerborst. Na een amputatie van haar beide borsten, koos ze na haar behandeling voor een dubbele borstreconstructie.
“Exact vijf jaar geleden ‘zagen’ ze iets op een mammografie. Er werden vier tumoren gevonden in de linkerborst, waardoor automatisch de hele borst wordt weggenomen. Uiteindelijk is ook de rechterborst geamputeerd. Ze stelden me onmiddellijk een borstreconstructie voor, maar zover was ik nog niet. Eerst chemotherapie, daarna bestralingen. De chemo bracht me in de menopauze, dat was heftig. Gelukkig werd ik goed begeleid. Ik heb het gewoon ondergaan, van afspraak naar afspraak. Je voelt je zwak en bent gewoon aan het overleven. Wanneer de begeleiding plots wegvalt na de behandelingen is dat zwaar: je bent doodmoe, alles doet zeer en je hebt geen haar meer. Vooral dat laatste vond ik verschrikkelijk. Pas toen het terug groeide, kon ik over mijn borsten nadenken.”
“Een op de twee wil geen reconstructie, maar voor mij was dat geen optie. Protheses camoufleren, maar zijn zwaar en pijnlijk, want ze duwen op het littekenweefsel. Door de pandemie had ik veel tijd om me in te lezen rond borstreconstructie. Het vinden van een goede arts was het moeilijkste, vond ik. Dat kun je niet zomaar googelen, je hebt connecties nodig om tot bij de juiste artsen te geraken. Toen ik een afspraak te pakken kreeg bij een autoriteit, gaf dat me de nodige rust en het nodige vertrouwen. Net geen jaar later had ik de ingreep.”
Van buiklift naar tepelreconstructie
“Het is een vreselijke operatie. Eigenlijk zijn het meerdere operaties. Eerst nemen ze vetmassa van je buik weg om de borsten op te vullen. Je hele buik wordt gelift, wat een litteken van 60 cm geeft. Dat is een bijzonder complexe operatie, die 8 à 9 uur duurt. De aanhechting lukte niet, waardoor de wonde terug openging en de buik opnieuw genaaid moest worden. Het heeft zeker acht weken geduurd om te genezen. Van mijn borstreconstructie had ik veel minder last, dat was enkel wat gevoelig. Daarna volgde er een correctie om de littekens te minimaliseren. Dat was een verademing, het verlichtte de
pijn van de littekens. Het was ook minder ingrijpend, na twee weken functioneerde ik weer normaal.
In het begin waren mijn borsten twee platte oliebollen, pas na 6 à 12 maanden begonnen ze er als echte borsten uit te zien en aan te voelen
De tepelreconstructie was ook een kleinere ingreep. Vrijdag laten doen, maandag gaan werken. Uiteindelijk ben ik heel tevreden met het resultaat, dat beter is dan ik had durven te hopen. In het begin waren mijn borsten twee platte oliebollen, pas na 6 à 12 maanden begonnen ze er als echte borsten uit te zien en aan te voelen. Ik wilde niet per se mooi(er)e borsten hebben, ik wilde gewoon weer een blouse kunnen dragen. Mensen die het niet weten, zien niet dat ik kanker heb gehad. Ik wilde mijn vroegere leven terug kunnen oppikken en dat is me gelukt.”
Lees ook:
Openingsbeeld: Rebecca Fertinel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier