Getuigenis: Lisa (49) nam de Belgische nationaliteit aan vanwege de brexit

Feeling Redactie

24 feb 2020

2020, het einde van een veelbewogen decennium. En voor Lisa (49) het begin van een nieuw bestaan; met de Belgische nationaliteit en zekerheid incluis.

‘Remainer’

“Ik kom uit Birmingham in Engeland, maar woon al jaren in België. Van opleiding ben ik hedendaags danseres, ik volgde de Contemporary Dance School in Londen. Na mijn opleiding bleek het niet eenvoudig om werk te vinden in Engeland. Via vrienden kwam ik halverwege de jaren negentig in Brussel terecht, waar de sfeer heel anders was. Het deed er veel minder toe van welke school je kwam, als je goed was, kon je aan de slag als danseres, vaak gecombineerd met theater. Ik vond snel werk en besloot in België te blijven omdat er zoveel jobaanbiedingen waren. Ook leerde ik mijn huidige Belgische vriend kennen en werd ik moeder van een zoon, hij heeft de Belgische nationaliteit. De dag waarop in een referendum voor de brexit werd gestemd (23 juni 2016), was heel emotioneel. Het was de dag dat mijn vader begraven werd. Hij stierf na een lange ziekte. Mijn vader was een uitgesproken remainer, hij wilde koste wat kost bij de Europese Unie blijven. Mijn moeder was voor de brexit. Maar die dag dat er over de brexit was gestemd, wilde ze er niet over praten. De brexit is sowieso een heel emotioneel gegeven voor me. Ik weet nog goed dat mijn zoon, hij was toen elf, tegen mijn moeder zei dat ze vast niet meer van hem hield omdat ze tegen ‘ons’ had gestemd. Ook ik voelde me door de keuze van mijn moeder verder verwijderd van haar.”

Lisa: “Ik heb zekerheid, iets wat de Britten voorlopig niet kunnen zeggen.”

“Door een opmerking van een Belgische vriend besloot ik de Belgische nationaliteit aan te vragen, ongeveer een jaar later. Ik reis veel voor mijn werk en mocht ik bijvoorbeeld medische hulp nodig hebben in het buitenland, dan zou ik na de brexit onder de Britse rechtsbevoegdheid vallen. Dat zou een hoop zaken een stuk gecompliceerder maken. Tegelijkertijd vroeg ik ook de Britse nationaliteit voor mijn zoon aan, omdat hij dol is op het land en op zijn oma daar. Zijn band met Engeland is sterk, hij zou er graag willen studeren en willen wonen. Mijn zoon en ik hebben nu allebei de Britse en de Belgische nationaliteit. Dat betekent dat ik het nieuwe jaar inga als Belgische. Het lucht op, omdat ik me nu minder zorgen hoef te maken over de toekomst. Ik ben officieel Europeaan en kan hier blijven.”

Afwachten

“Maar ik maak me grote zorgen om mijn thuisland. Ik volg de politiek op de voet, ben heel erg betrokken bij wat er gebeurt. Het kan er bij mij niet in dat de meerderheid van de Britten voor de brexit heeft gestemd en nu weer op premier Boris Johnson. Hoe kunnen de mensen zo blind zijn? We stevenen recht op een catastrofe af. Vooral de toekomst van de nationale gezondheidszorg is zorgwekkend. Die is gratis in Engeland, maar de kans is groot dat Boris Johnson over de gezondheidszorg zal onderhandelen met de VS. Wat betekent dat we naar een Amerikaans systeem gaan waarbij je moet betalen voor medische zorg en degenen zonder geld straks uit de boot vallen. Maar goed, ik zal het net als de rest van de wereld moeten afwachten. Intussen ben ik in België opnieuw aan het studeren. Stilaan word ik te oud voor de dans, dus ben ik nu bezig met een opleiding voor productieassistent. Al met al ben ik heel blij dat ik de stap genomen heb om Belgische te worden. Het voelt een stuk veiliger en comfortabeler. Ik heb zekerheid, iets wat de Britten voorlopig niet kunnen zeggen.”